De meest gedenkwaardige openingslevels

Silent Hill - Silent Hill

"The only person I've seen in this town is you."

Harry Mason z'n dochter gaat verloren in de mist. Harry Mason móét wel volgen, want dat is vaderliefde. Zelfs al moet hij haar naar de hel zelf volgen, want dat is het soort beeld dat vaderliefde, eens geactiveerd, bij een mens doet opdoemen. Of naar Silent Hill, waar vaderliefde aan het plafond hangt en voorwaarts schuifelt, gereed om de liefde die het verziekte terug te geven.

Dus gaat het van de mist een steegje in, en van dat steegje naar het Donker - het woord komt uit de doos met kosmische hoofdletter. We richten onze hoofden naar de kleine ring van licht op het Playstation-geblokte plaveisel, omdat het uitzicht zo nauw is, omdat wij kunnen voelen, ergens in het membraan daaronder, het pruilend gestampvoet van een schim. Het meisje Cheryl lokt je immer voorwaarts, tot waar je eigen hersenspinsels herpixeleren rondom je. Silent Hill volgt op meer dan één manier het traject van verlangen.

Van het stadje gaat in deze eerste momenten, en doorlopend, een passief-agressieve dreiging uit. Het gaat ons te lijf met loden pijpen en geweren, maar Silent Hill verkiest een geniepiger flankeren. Met elke gesloten deur lijkt het een terloopse opmerking te maken over je haar dat nogal dicht bij huis aanleunt. Met elke demoon-hond en Puppet Nurse wil het eerder op een anders onopmerkelijke zondagochtend de stoppen laten doorslaan en een petunia-trimmer in je rug opbergen. Met elke sirene en kapotte deur biedt Silent Hill weerstand, bijna lukraak, aan vooruitgang; en met de mist waarachter het schuilt, wellicht aan de eerste daad van waarneming zelf.

The Elder Scrolls III: Morrowind - Seyda Neen

"I heard them say we've reached Morrowind. I'm sure they'll let us go."

Laat ons eerst iets duidelijk maken: Oblivion al wat u wil, maar Morrowind is een spel met een androgyne God-Koning die een bisexueel leger aanvoert, die zichzelf de Magische Hermafrodiet noemt en op vriend en vijand "buik-magie" beoefent met zijn "melk speer" die Muatra heet. Die van ons gewoon Mr. Penis.

Oblivion was heel wat minder. En deze journalist zegt dat niet alleen omdat Pete Hines van Bethesda hem nog een t-shirt verschuldigd is. Iemand zou die jongen echt eens een tik moeten gaan verkopen. Verduidelijking voor de agressievelingen: iemand zou die een jongen een spreekwoordelijke tik moeten gaan verkopen met de metaforische vuisten van zijn voorkeur binnenin de Bethsoft-catalogus.

Hij woont in Maryland.

Morrowind had de cojones om ons onbeholpen, blut, en in een soort patattenzak van een gevangenistransport al die vreemdheid in te dumpen. "You're on your own now. Good luck," vertelde de laatste tutorial pop-up. Het kustdorpje Seyda Neen was een aardse oase in het meta-aardse Morrowind, samengesteld uit stijlfiguren die makkelijker herkenbaar en geruststellender waren dan vrijwel alles daarbuiten. Het zou vrijwel de laatste keer zijn dat wij Romeins aandoende guards en strooien dakjes zagen. Die enorme bus/pissebed die er ook stond wat minder.

Wij kochten een boek van Arille in het Tradehouse waarin stond dat de klungelige, piepstemmige Bos Elf die wij zonet zijn Ring of Healing hadden terugbezorgd eigenlijk een gestoorde kannibaal was. Net zoals de rest van zijn ras. Wah, zeggen wij dan. Gevolgd door: cool. De bizarre, gesublimeerde, halve waarheden die zich net achter een vrij standaard episch verhaaltje verborgen hielden begonnen zich hier al heel stilletjes kenbaar te maken.

Dertig uur later vroegen wij ons in elk geval nog meer dingen af, ondermeer of een Indoril Cuirass Muatra-resistent was, maar van die eerste momenten hulpeloos rondhossen in Seyda Neen terwijl onbegrijpelijke gevaren toekeken vanuit een nieuw soort oog beseften wij toen pas hoe op het randje ze wel waren. Met zijn open wereld is het openingslevel van Morrowind eigenlijk het hele eiland Vvardenfell zelf, en Seyda Neen kon ons er net lang genoeg van beschermen.

Het einde van de woorden is ALMSIVI.

Crysis - Divided We Fall

"This'll be a cakewalk."

Wij waren nog geen twee minuten aan het genieten van het uitzicht, of het begon gedurende onze low altitude insertion al buitenaardse wezens te regenen. Waarop leken ze? Een hovercraft en een voorhoofd die wettelijk getrouwd waren. Een dennenappel die aluminiumfolie eet. De priemende blik van een astro-rechter bevroren langs zijn pad. Verwarrend? Precies.

Na een onzachte landing probeerden we de overige leden van ons team terug te verzamelen, elkeen met een gebeitelde exterrière en zo mannelijk dat ze zelfs rechtopstaand schijten: de vaderlijke Prophet, comic relief man Jester, gelijke kansen toevoeging Aztec, en de halve hooligan Psycho, wellicht allemaal op vrij weekend van het gesloten centrum. Van hen hing onze toekomst als speler onvast en vol suspens af, zoals James Bond van een klif van onnozelaars. En we vonden hen terug, in de nacht, in de jungle, in alle ogenschijnlijke rust.

In het eerste level was het Crysis op zijn best. Niet spektakel op spektakel, maar spanning geperforeerd door 't verwacht tumult. In latere levels zou het spektakel alleen maar toenemen, en dat is voor één keer spijtig, want de hordes aliëns die grondwaarts afdalen en het loodje niet leggen totdat je hen bekogelt hebt met al je wapens en een zak gevuld met katten zijn heel wat minder charmant.

Als je geen geweer kan betalen, dan is een zak met katten een geschikt vervangingsmiddel. De zak blijft liggen nadat je hem gegooid hebt. Die kan je hergebruiken. Dat kost je niks. De katten lopen weg. Die moet je opnieuw aankopen. Maar een kat kost niet zoveel als een geweer. Een geweer moet je maar één keer kopen, maar katten koop je maar zoals je ze gooit dus kun je de kosten spreiden.