Tales of Kenzera: ZAU review – Een voorspelbare metroidvania, maar met het hart op de juiste plaats
Zau hoort het.
De Tales of Kenzera: ZAU review van Carl bekijkt of de metroidvania van Surgent Studios het wachten waard was.
Onze levens bestaan uit euforische pieken en moeilijke dalen. Het zijn net die hoogtes en laagtes die de koers van je levensloop drastisch kunnen bepalen. Een haast onvermijdelijk dieptepunt is het verlies van je ouders - en voor ontwikkelaar Abubakar Salim was het verlies van zijn vader een duidelijk kantelpunt. Hij wist sindsdien naar eigen zeggen dat hij iets moest vertellen over de unieke band die hij en zijn vader hadden opgebouwd rond videogames. Het resultaat is het emotioneel beladen Tales of Kenzera: ZAU. Hoewel de gameplay weinig doet om zich te onderscheiden van andere metroidvania’s, weet de emotionele en culturele boodschap toch te raken.
Het verhaal van Tales of Kenzera: ZAU heeft namelijk een pijnlijk eerlijk uitgangspunt. Hoofdpersonage Zau rouwt om het verlies van zijn vader. Hij maakt een afspraak met de god van de dood Kalunga om zijn Baba terug te krijgen, maar daarvoor moet hij wel drie Great Spirits verzamelen. Dat geeft je meteen een overtuigende emotionele basis om op avontuur te trekken – al zijn er ook relatief grote flarden van de game waarin je door een narratieve woestijn trekt. Daardoor blijf je op je honger zitten, want net de stukken waarin Zau over zijn verdriet vertelt of scherpe conversaties met Kalunga voert, zijn de hoogtepunten van de game.
De emotionele boodschap en visuele stijl van de game smelten bovendien op overtuigende wijze samen. Dit is een eerbetoon aan de Afrikaanse Bantu-cultuur. Van de kledij en architectuur, tot de prachtige savannes en steppes waar poelen water het zonlicht reflecteren: deze wereld is een plezier om te verkennen. Maar Tales of Kenzera: ZAU stijgt boven zichzelf uit door nog andere elementen toe te voegen. Ten eerste is magie in deze game een waar spektakel, met blauwe spetters of rode vonken die uit je lijf spatten bij elke ‘double jump’ en ware vuurwerkshows tijdens combat. Ten tweede toont Tales of Kenzera soms een unieke mix tussen cyberpunk en afrofuturisme, bijvoorbeeld in de centrale stad Amani. Je hoort het al: dit is een zeer geïnspireerde visuele ervaring die je nog lang bijblijft.
Een metroidvania kenmerkt zich door gestage progressie, waarbij je gaandeweg nieuwe krachten vrijspeelt en zo voorheen ontoegankelijke gebieden ontgrendelt. Tales of Kenzera: ZAU is wat dat betreft echter een zeer lineaire ervaring. Dat heeft enerzijds een belangrijk voordeel, want reeds vanaf de start heb je een double jump, een dash en heel wat combatopties. Een snelle start is een zeldzame deugd in het genre. Anderzijds is het nadeel van die aanpak dat je geen duidelijk gevoel van groei en verkenning hebt. ‘Pathfinding’ is een belangrijk deel van de uitdaging van het genre, en de lineaire aard beknot dat gevoel van virtueel Mercator spelen. Ik voelde me vaak alsof ik op automatische piloot door de levels aan het glijden was. Dat is des te meer zonde omdat het verhaal en de visuele stijl je net zin geven om deze intrigerende wereld beter te leren kennen.
Over automatische piloot gesproken: de progressie van ZAU is zeer rechttoe rechtaan. Je verdient gaandeweg XP die je jouw Mask of the Moon en Mask of the Sun laat uitbreiden. Je langeafstandsaanvallen en mêlee-aanvallen krijgen daardoor meer cachet, maar geen enkele skill of vaardigheid wijkt af van wat andere games presenteren. Van iets meer inspiratie getuigen de Trinkets. Na het voltooien van een (doorgaans gruwelijk moeilijke) challenge krijg je zo’n Trinket die Zau een permanente ‘Perk’ geeft. Denk bijvoorbeeld aan meer schade wanneer je vijanden tegen elkaar of de omgeving gooit. Desalniettemin is het opnieuw een bekend systeem. De progressie helpt dus evenmin om de gameplay van Tales of Kenzera: ZAU een nodige injectie verrassing en variatie te geven.
Tijdens mijn tijd met de game bespeurde ik enkele kleine issues. Specifieke prompts activeerden niet altijd, waardoor ik soms de game moest herladen om verder te gaan. Ik verloor nooit meer dan twee minuten, maar het is wel het opmerken waard. Ook staat Zau na het raadplegen van de map even aan de grond genageld. Dat is an sich slechts een klein euvel, maar omdat je constant je map gebruikt, begint het na een tijd wel erg te storen. En over de map gesproken: hoewel die zeker duidelijk is, mis je de mogelijkheid om pinnetjes of andere markeringen te plaatsen.
Tales of Kenzera: ZAU verdient wel veel lof voor de soundtrack. Componist Nainita Desai levert hier een pracht van een prestatie door een traditioneel symfonisch orkest te vergezellen van Afrikaanse percussie. Het eindresultaat is episch, uniek en sluit thematisch perfect aan bij de rest van de game. Het geeft de game nog meer een eigen smoel terwijl het toch perfect complementair is – en dat is het allerhoogste compliment dat je een soundtrack kunt geven.
Tales of Kenzera: ZAU heeft een pijnlijk eerlijk verhaal, een unieke visuele stijl, en het vat de ‘basics’ van een metroidvania perfect. Maar de game perst zich te strak in het keurslijf van een metroidvania, terwijl het tegelijk te lineair is. In combinatie met de overbekende progressiesystemen zorgt dat voor een te voorspelbare ervaring. Daardoor moet je de game uiteindelijk vooral spelen voor diens sublieme soundtrack, en impactvolle culturele en emotionele boodschap. Daar is uiteraard niks mis mee, want behalve het Alaskaanse ‘Never Alone’ en het Indische ‘Raji’ kan ik niet meteen denken aan een vergelijkbare game die zijn emotionele en culturele boodschap zo mooi eert.
Voor de Tales of Kenzera: ZAU review speelde Carl op PlayStation 5. De game is vanaf 23 april 2024 verkrijgbaar op PlayStation 5, pc, en Xbox Series X en S.