Prince of Persia: The Lost Crown review - Wie het kroontje past, trekke het aan
Triomftocht.
Michiel pinkte tijdens de Prince of Persia: The Lost Crown review meermaals een nostalgisch vreugdetraantje weg voor de triomfantelijke comeback van de prins.
De originele Prince of Persia was begin jaren ‘90 voor menig gamer de eerste kennismaking met het platformgenre. Het is echter vooral The Sands of Time uit 2003 die de reeks definitief op de kaart zette. De vlotte 3D-platforming, indrukwekkende omgevingen en de introductie van tijdmanipulatie maakten van die game een absolute klassieker. Nadien volgden nog enkele games, maar uiteindelijk moest de prins het onderspit delven tegenover het voormalige kleine broertje Assassin’s Creed. Prince of Persia: The Lost Crown is dan ook een ietwat onverwachte, maar daarom niet minder welgekomen terugkeer. Ubisoft herlanceert de reeks op succesvolle wijze, ditmaal als 2D-metroidvania. The Lost Crown is in dat genre zelfs een van de beste games van de afgelopen jaren, zonder daarbij te vergeten wat Prince of Persia zo uniek maakt.
Je speelt deze keer niet als de prins zelf, maar als Sargon. Hij is het jongste lid van de Immortals, een groep van zeven legendarische krijgers. Wanneer de prins wordt ontvoerd, is het aan de Immortals om hem uit het vervloekte Mount Quaf te redden waar het heden en het verleden door elkaar lopen. Je hoeft daarbij niet te veel diepgang of originaliteit te verwachten. Het verhaal is vooral een goed excuus om je gedurende een vijfentwintigtal uur richting gevarieerde omgevingen, dodelijke bosses en uitdagende platformsecties te gidsen.
Prince of Persia: The Lost Crown blijft op elk vlak trouw aan de basisprincipes van een metroidvania en nestelt zich in elk deelaspect zelfs tussen de beste games in het genre. Zo is de map een waar genot om te verkennen. Om de paar uur schotelt de game je een nieuwe omgeving voor, of een nieuwe vaardigheid om die omgeving te verkennen. Binnen de kortste keren baan je je een weg door bossen, steden en riolen met behulp van een extra boog, dash of afstandswapen. Zoals het een goede metroidvania betaamt, kun je met elke vaardigheid nieuwe platformsecties overbruggen en nieuwe uithoeken van de map verkennen. Tijdens het platformen voel je steeds de enorme ervaring die Ubisoft Montpellier heeft opgebouwd met eerdere titels als Rayman Origins en Rayman Legends. Je harde werk wordt altijd beloond.
Ubisoft laat je die map bovendien verkennen zoals je dat zelf wilt. In andere metroidvania’s verspil je soms uren om uit te zoeken waar precies je een bepaalde nieuwe vaardigheid moet gebruiken, waardoor een guide vaak noodzakelijk is. The Lost Crown lost dat probleem met twee slimme ingrepen op. Enerzijds kun je op eender welk moment screenshots maken en vervolgens op de map bekijken. Zie je ergens een vreemde deur die je op geen enkele manier open krijgt of hangt er ergens een onbereikbaar platform? Maak dan snel even een screenshot, zodat je uren later snel de weg terugvindt. Raak je ondanks die screenshots nog steeds verdwaald? Dan kun je ook op elk moment de ‘guided mode’ inschakelen, die je volgende doel op de map aanduidt. Ongeacht je oriëntatievermogen gidst The Lost Crown je steeds in de juiste richting.
Ook op andere vlakken mag je de game spelen zoals je dat zelf wilt. The Lost Crown bevat namelijk een indrukwekkend aanbod aan opties die de moeilijkheidsgraad van de game aanpassen. Zo bepaal je zelf hoeveel schade vijanden doen, hoeveel hitpoints ze hebben, en hoeveel marge je hebt om een perfecte dodge of parry uit te voeren. Zelf heb ik bijvoorbeeld een hekel aan vijanden die eindeloos veel klappen kunnen incasseren, waardoor ik die slider al snel helemaal naar links heb gezet. Daar stopt het niet, want ook voor het platformen zijn er opties om desnoods hele secties over te slaan. Ubisoft toont in The Lost Crown hoe je een inclusieve game maakt die je volledig naar eigen wens kunt spelen.
Zeker de aanpassingsmogelijkheden voor gevechten zijn geen overbodige luxe, want die zijn bij momenten bijzonder pittig. Het vechten verloopt snel en vereist timing en snelle reflexen. Niet alleen je parry is daarbij essentieel, maar ook de nodige combo’s onder de knie krijgen. Met een beetje oefening kun je echter al snel vijanden de lucht in katapulteren en daar eventjes jongleren. Initieel komen de gevechten soms wat intimiderend - zelfs frustrerend - over, maar de game bevat meer dan voldoende tutorials om de combat helemaal in de vingers te krijgen. Het vechten is uitdagend, maar de beloning is enorm wanneer alles uiteindelijk klikt.
Prince of Persia: The Lost Crown is een geslaagde terugkeer naar de roots van de serie, en een van de beste metroidvania's van de laatste jaren. Op de standaard moeilijkheidsgraad is de game pittig, maar Ubisoft biedt je op elk vlak mogelijkheden die The Lost Crown helemaal naar je eigen wens aanpassen. Heb je eenmaal de juiste balans gevonden, dan is dit een droom van een metroidvania. De platforming, puzzels en gevechten behoren allemaal tot de beste in het genre. Prince of Persia: The Lost Crown werd destijds aangekondigd als een kleinere game met een beperkte focus, maar daardoor heeft Ubisoft alles tot in de puntjes kunnen uitwerken. Hoofdpersonage Sargon is dan misschien niet de prins van het verhaal, maar met The Lost Crown zet hij op indrukwekkende wijze de dynastie van de Prince of Persia verder.
De Prince of Persia: The Lost Crown review van Michiel vond plaats op de Xbox Series X.