Dead Rising 2
Het verhaal van een man en zijn kettingzaag.
Er zijn opnieuw tal van objecten die je kunt oppakken. Haast alles wat je ziet, kun je aantrekken, consumeren of als wapen gebruiken. Kleren zijn er in alle kleuren en maten - en graden van belachelijkheid. Hetzelfde geldt voor het wapentuig, niemand die raar opkijkt als je een zombie doodmept met een teddybeer. De diversiteit is enorm en het zal wel even duren tot je elk voorwerp eens in je handen gehad hebt. Een doelstelling die overigens wel beloond wordt via trophies. En mocht dat je niet interesseren, denk er aan dat het altijd leuk is om Chuck een doodserieus gesprek te zien voeren terwijl hij in een Banana Hammock staat te pronken (mensen die referentie nodig hebben, denk 'Borat').
De meest besproken toevoeging is natuurlijk de mogelijkheid om je eigen combo wapens te maken. Je pakt voorwerp A en legt het op de werkbank. Je pakt voorwerp B en legt het ook op de werkbank. Vervolgens laat je de magie van duct-tape zijn werk doen en presto! Je hoogsteigen gereedschap om de hele omgeving tot een bloedorgie te herleiden. De wapens variëren van een klassieke 'baseballknuppel met spijkers', tot een heuse lightsaber. Tussen die twee extremistische voorbeelden kan je nog alles maken van molotov cocktails tot vlammenwerpers en gemodificeerde rolstoelen. Na verloop van tijd krijg je zelfs een dirtbike om te pimpen met raketlanceerder of een gigantisch pluchen konijn. Of een kettingzaag! Wat je ook maakt, het kan altijd meer kettingzaag gebruiken.
Nieuwe combo wapens leer je door combo cards te verzamelen - iets wat lijkt op een speelkaart à la Pokémon of Yu-Gi-Oh. De kaarten vind je op tal van manieren, door mensen te redden, psychopaten om te leggen, een poster te checken of zelfs gewoon door in level te stijgen. Niet alleen zijn de wapens gewoon leuker en sterker, ze gaan ook langer mee en geven een PP-bonus bij elke geïnfecteerde die je een paar ledematen korter maakt.
De combo wapens kunnen ook gemaakt worden zonder de kaarten. Gewoon door genoeg met de werkbank te experimenteren. In dat geval komt de combo als een rode Scratch Card tussen je andere kaarten staan. Let wel, het wapen zal op deze manier niet zijn volle potentieel bereiken. Het zal rapper breken en geen PP bonussen opleveren.
Met al die mogelijkheden zou een mens zich bijna in een Westerse RPG wanen - ware het niet dat alles zo vergankelijk is. Ik weet nog dat ik rondslenterde met m'n kersverse Pole Weapon (machete + push broom), heerlijk hakken en snijden. Het winkelcentrum was mijn jungle en de zombies niets meer dan trossen lianen. Op het moment dat het ding brak, was m'n eerste reactie van: "Oh damn, waar is de smid zodat ik het kan laten herstel... Ah, juist. Niet dus." Het is de onbuigbare wet der logica die bij de game ingeburgerd zit. Een slecht punt? God nee. Dead Rising is geen RPG, het is een actie game - ook al staan Oblivion, Fallout en Mass Effect in deze review vermeld. Indien je 99 hamburgers zou kunnen meeslepen om je leven op te krikken, zou de game nog uitdagend zijn? Als je tal van wapens kon bijhouden en ze volledig herstelbaar zijn, zou de spanning er nog inzitten? Nee, je hebt geen bodemloze zak voor al je spullen. Het gedwongen moeten improviseren met objecten rondom je in een nauwe situatie is net wat de game goed maakt.
Alle objecten zien er trouwens zeer degelijk uit, net zoals de omgeving en de personages. Niets revolutionairs, maar het visuele doet zijn werk. Een extra schouderklopje is wel op zijn plaatst voor de rottende horde zombies. De kwijlende meute bevat een rijke variatie aan bebloede klederdracht en vervormde tronies. Gezichten waar enkel een moeder kan van houden. Verder is de game voorzien van een goedgevuld kleurenpallet dat de nodige afwisseling biedt van zombiegames met een zwart-grijs-bruin limitering.
De auditieve sfeer blijft nog steeds heerlijk fout, met saaie muzak die doorheen het winkelcentrum speelt en perfect contrasteert met elke zombie die je tot een bloedfontein herleidt. Een lage gitaarrif bij enkele sleutelmomenten helpen je herinneren dat het hier om een 'stoere' game gaat en de geluidseffecten van het wapentuig passen perfect. Nu ja, voor zover ik me kan inbeelden hoe het klinkt wanneer je een boormachine doorheen de hersenpan van een zombie dreunt... Wat het stemmenwerk betreft, een dikke voldoende is op zijn plaats. Een Oscar zit er niet in, maar de overacting past perfect bij de 'Day of the Dead'-mentaliteit.
Een andere nieuwigheid is de online multiplayer - bestaande een een co-op en een 'Terror is Reality' gedeelte. De co-op is gewoon dat: het verhaal met twee man doorploegen. Aan het verloop wordt niet veranderd: op onverklaarbare wijze paraderen er nu twee Chucks doorheen het onwelriekende zombieland. De vooruitgang van het verhaal wordt enkel opgeslagen voor de persoon op wiens data er gespeeld wordt. De persoon die als gast fungeert, zal geen vooruitgang boeken in het verhaal, maar wel zijn geld en levels behouden. Al bij al lijkt me dit meer iets wat je zult doen bij een tweede speelbeurt. Het zou ook leuk geweest zijn indien de co-op ook offline beschikbaar was.
De Terror is Reality optie is dan weer een speelmodus in de stijl van: 'één tegen allen, allen tegen één'. Zoals eerder gezegd is Terror is Reality een soort tv-programma waarin deelnemers allerhande bloederige minigames moeten doorlopen. Vier spelers moeten in totaal drie willekeurige uitdagingen doorlopen (uit een selectie van acht minigames). De ene keer zul je zombies moeten afknallen met een bowlingbalkanon, de andere keer zul je ze moeten platwalsen al lopend in een grote hamsterbal. Daarna volgt de vierde en laatste ronde: Slicecycles. Dit is de enige uitdaging die je ook in het verhaal moet doorlopen, helemaal in het begin. Het doel is simpel: motorfiets + kettingzagen + zombies. Reken zelf maar uit. Uiteindelijk zal de multiplayer niet iets zijn waar je veel tijd mee zult doorbrengen, maar het blijft een leuke extra. Goed als je even een . Een extra motivatie om de multiplayer eens te checken, is het feit dat gewonnen prijsgeld overgezet wordt naar Chuck Greene. Handig.
Tot zover hebben we het eigenlijk nog niet echt gehad over de minpunten. Hoe leuk de ervaring ook mag zijn, elke game heeft zijn nadelen. Zo zijn de controls niet altijd accuraat en worden de verschillende gebieden van Fortune City afgebakend door laadtijden. Gelukkig vallen deze nog al snel op de achtergond, iets wat bij vele titels net het omgekeerde geval is. Na uren in de zombie holocaust te vertoeven, zijn de enige nadelen waar je nog echt van zal opkijken de grafische glitches. De weglekkende bende: een beetje pop-in hier, een beetje screen tearing daar. Wat voor sommigen - vooral de fans van deel één - ook als minpunt aanschouwt kan worden, is het schrappen van de fotografie mogelijkheden. Ik kan me inbeelden dat nieuwkomers dit niet als een gemis zullen zien - wat je niet kent, kan je immer niet liefhebben. Maar, als waarschuwing aan de trouwe fans: geen fotootjes meer.
Dead Rising 2 is een heerlijk zombiefestijn en een waardige opvolger van het origineel. In het rijkgevulde zombielandschap is er genoeg te beleven en het strakke tempo zorgt dat er nooit een moment van verveling is. Ook de multiplayer is een leuke afleiding, zelfs al is het niet bedoeld om uren in te vertoeven. De sporadische grafische glitch en de soms wat inaccurate besturing zitten er in en daar kun je niet omheen. Toch zijn dat slechts kleine irritaties vergeleken met alle fun die je kunt beleven door met een grasmaaier de 'lawnmower scene' van Braindead na te spelen. De game is een dikke aanrader voor fans van het origineel die meer willen en nieuwkomers met een passie voor George A. Romero films. Was je echter geen liefhebber van het eerste deel, dan zal je met dit deel niet van gedachten veranderen.