Tropico 3

En uitkijkend over zee, wachtend op het cargoschip dat mijn fijne sigaren moet verpatsen, verschijnen er drie schepen op de horizon. 't Is de Rus! Pop-up: ze zijn kwaad. Drie destroyers cirkelen rond Tropico. Op elk moment kunnen ze binnenvallen. Had ik maar een legerbasis gebouwd. Pop-up: Presidente, probeer het is met diplomatie. Even later bouw ik een ministerie van buitenlandse zaken en begin een pro-Sovjet campagne. Wanneer het cargoschip aankomt passeert het drie Russische destroyers op weg naar huis. Crisis afgewend. Er zijn event-kettingen die meer uitgebreid en hilarisch zijn - ik laat ze erbuiten omdat ze te goed zijn om weg te geven. Elke keuze heeft gevolgen, en hartelijk dank aan de kerel of juffrouw die gedurende de ontwikkeling achter een C++ output heeft zitten schrijven om het spel een extra dimensie mee te geven.

Niet alleen in campaign mode, waar de maps verhalen hebben, ook in het vrijere sandbox zijn er een paar niveaus van oorzaak en gevolg met willekeurige events. Een goed werkende sandbox is belangrijk voor een city builder, daar komt de knutseldrift het best tot zijn recht. Willekeurig gegenereerde eilanden, allerlei startopties, en een reeks rechtdoorzee ingebouwde cheats maken sandbox modus de beste modus. Voor de competitieve medemens is er online een challenge mode. Elke stad kan geüpload worden, waarna scores vergeleken worden met andere spelers.

Ik heb een liefde-haat verhouding met city builders. Met alles, beweerde een oud lief. Maar een hele Romeinse metropolis die instort omdat vijf gezinnen geen toegang hebben tot de sauna? Het maakt het genre onsympathiek. Tropico 3 maakt verder indruk door veel oude ergeringen weg te werken. Het is geen al te ingewikkelde game. Er is geen verkeersinformatie om te raadplegen, gebouwen hebben geen overlappende cirkels van invloed om te corrigeren, het puzzelwerk blijft tot een minimum. De mensen maken gebruik van de gebouwen die je neerpoot, en de afstand die ze moeten afleggen heeft een kleine invloed op de efficiëntie van het gebouw. Over het algemeen geldt de regel: staat het ergens op het eiland, dan werkt het. Grondstoffen vernieuwen zich, de enige eindigen zijn de verschillende metalen voor de mijnen - en tijd. Zelfs in sandbox mode heeft elke map een tijdslimiet. Meestal zijn er genoeg uren om de stad op te bouwen, de puntjes op de palmbomen te zetten, en verveeld te raken met de kleine uitdaging die je goed ontworpen machine zal brengen wanneer afgewerkt. Campaign mode, ongeacht de doelstellingen die elke missie je voorschotelt, is time trial mode. Het geeft een verfrissende dringendheid aan deze over het algemeen ongehaaste city builder.

De gebouwen neerkrijgen waar je wil kan wel problemen opleveren. Gebouwen zijn blokkig, en voelen te groot aan; wegen plaatsen is soms millimeterwerk. Wat je het meest zal bouwen zijn woonblokken. Een stad overstijgt meestal de paar honderd inwoners niet, maar om de massa relatief goed te huizen moeten er massa’s woonblokken gebouwd worden. Teveel woonblokken bouwen is ook niet foolproof: alleen als een blok volzit verdien je de onderhoudskosten terug. Eurogamer Pro Tip: rijen hoge appartementsblokken achter de kleinere zetten, voorkant naar zee gericht. Schoon zicht. Het doet ook denken aan de paleiselijke woonprojecten van de Sovjets. Het volk moest koning zijn in de Sovjet-Unie, en hun woonprojecten zagen er opheffend, groots, officieel uit. Problematisch alleen dat de regeringsgebouwen nog opzichtiger waren. Leuk dat ik het kan nadoen, maar het blijft af en toe vechten tegen de plaatsingsregels. Het terrein werkt tegen. ‘This terrain cannot be flattened,’ staat er net iets teveel.

Het eerste kwartier van een stad wordt meestal gebruikt om een of andere inkomstenbron te garanderen, een paar tabaksplantages of bauxietmijnen te plaatsen, alvorens over te schakelen naar de noden van de mensen. Vroege winsten worden gebruikt om de productieketens nog uit te breiden, en dat moet zo snel mogelijk gebeuren, voordat alle winst opgaat aan onderhoudskosten en er eindelijk genoeg fondsen zijn om de industrie te ondersteunen én maatschappelijke problemen aan te pakken. Zoals investeren in de kenniseconomie door een school te bouwen, zodat er geen experts van het buitenland meer moeten ingehuurd worden, en slimmeriken vanop Tropicaanse bodem de moeilijke jobs kunnen invullen. Verlies laten is in het begin nodig. In het rood gaan betekent geen Game Over scherm, het is min of meer de bedoeling. Zelfs de financieel minder aangelegde Presidente kan rekenen op buitenlandse hulp, al is dat een eindig reservoir: elke keer je in het rood gaat krijg je een deuk in de relaties met de buitenwereld, totdat ze in het Westen uiteindelijk te gefrustreerd, te teleurgesteld raken in jouw Tropico, en de hulp ophoudt.

Het draait erom het eiland zelfondersteunend te maken, onafhankelijk van buitenlandse hulp en expertise, zoals zovele derdewereldlanden dat proberen. Misschien hebben we toch met satirische gameplay te maken, politieke satire dan, stukken leuker dan die acidische cartoons in de gazet.