Rust zacht, Xbox 360
Een laatste saluut aan Microsofts console.
Eenzaam, verlaten, verwaarloosd. Je bent nog maar een schim van wie je was. Zoals je er nu gehavend bij ligt, staat in schil contrast met de periode toen je op je mooist was. We hebben prachtige jaren beleefd, jij en ik. Soms vervloekte ik je en keek ik je wekenlang niet meer aan. Maar je stond altijd voor me klaar. Die toenadering kwam dus wel weer. We hebben bijna elke dag met elkaar doorgebracht, soms tot in de vroege uurtjes. Totdat ik je zonder gêne voor een ander omruilde. Eentje die jonger en slanker was. Daar heb ik overigens geen spijt van, want ik moest verder. Maar als ik denk over hoe ik je toen heb achterlaten, dan bekruipt me toch een schaamtegevoel. Dit heb je namelijk niet verdiend.
Ik staar beduusd naar mijn oude Xbox 360. Althans, naar een stilleven van losse onderdelen omringd door wat kluwen stof dat als tuimelkruid wegstuift. Het typeert de vergankelijkheid van wat ooit in volle glorie een prominente plek naast mijn televisie claimde. Maar na jarenlange trouwe dienst gebeurde het onvermijdelijke: de notoire Red Ring of Death sloeg genadeloos hard toe. In een wanhopige poging om de Xbox 360 weer op te lappen, struinde ik YouTube af. Op zoek naar het levenselixer dat mijn geliefde console zou doen herrijzen. Schroef voor schroef heb ik 'm uit elkaar gehaald. Maar tevergeefs. Jaren later ligt hij daar nu weg te roesten. In een vergeeld IKEA-ladekastje tussen een kerkhof van afgedankte computeronderdelen.
De aanschaf van een nieuwe console heeft altijd iets grilligs. Ik probeer niet in de hype mee te gaan, mijn hoofd koel te houden als ik voorbij de lokale gamesshop loop. Nee, je moet van goeden huize komen om mij te overtuigen. Vijf minuten later sta ik met een verpakkingsdoos onder mijn arm op straat. Zwakkeling die ik ben. Maar na twee generaties PlayStation overstappen op de nieuwste Xbox. Het voelde tien jaar geleden toch als vreemdgaan aan. Maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. De Xbox 360 was simpelweg een stuk goedkoper dan de PlayStation 3 en deed op technisch vlak amper onder voor zijn rivaal. Het bleek een goede keuze geweest te zijn. We hebben samen namelijk een mooie studententijd beleefd.
De Xbox 360 was medeplichtig aan mijn lange afstudeerperiode, dat dan weer wel. Het was vooral funest voor die ellendige scriptie waar maar geen eind aan kwam. "Maar vandaag is anders. Want vandaag sluit ik mezelf als een toegewijde monnik op. Typen totdat het bloed op mijn vingertoppen staat." Mijn huisgenoot lachte dan ook cynisch. Die wist inmiddels wel beter. Want elke pitsstop bij ons koffiezetapparaat was niet zonder gevaren. In de hoek van de kamer loerde de Xbox 360 als een roofdier naar me. Ook die wist inmiddels wel beter. Wat kan dat ene potje nou ook kwaad, maakte ik mezelf regelmatig dan wijs. Als een bronstige zeeman die maandenlang op zee heeft doorgebracht en langs een rots vol verleidende sirenes vaart. Ik trapte er elke keer weer in.
Mijn huisgenoot trof me soms als een verwilderde holbewoner aan. Of vice versa. Geobsedeerd door het bereiken van een hogere rank, level of divisie. Maar het mooie aan de Xbox 360 was het sociale aspect. De hort op gaan en blauwtjes bij de lokale vrouwelijke fauna oplopen, zat er namelijk financieel gezien niet altijd in. In de dagen voor het storten van de studiebeurs spendeerde ik mijn laatste centen aan een krat bier en een stapel ovenpizza's. En dan gamen met wat andere sloebers, totdat het ochtendgloren door de luxaflex naar binnen sloop. Het slaaptekort kon je achterin de collegezaal prima inhalen. Ik heb het overigens niet over gamen met online surrogaatvrienden uit je Friends List, maar over gamen met offline maten thuis op de bank. Samen lachen, samen schelden. Gamen verbroedert.
De talloze gameavondjes - alleen of samen - hebben me overal en nergens gebracht. Ik heb oude roestbakken in razendsnelle racemonsters gepimpt. Derderangs voetbalverenigingen in Europese topclubs veranderd. Talloze bandieten als een trofee aan een lasso achter mijn paard gesleept of de nodige Locust met een ronkende kettingzaag doormidden gekliefd. Honderden uren in postnucleaire landschappen, historische steden en op exotische planeten doorgebracht. Soms klauterend over de daken van futuristische wolkenkrabbers, dan weer dwalend in een nostalgische stad mijlenver onder zee. Als gemaskerde superheld, zwaarbewapende soldaat of rockende gitaarvirtuoos. Been there, done that.
Maar die tijd is niet meer. Althans, niet met de Xbox 360. Die van mij heeft jaren geleden al de geest gegeven. En bij de meeste gamers is de console ongetwijfeld ook al voor een exemplaar uit de huidige generatie omgewisseld. Microsoft heeft definitief de stekker uit de productie getrokken. Het einde is daarmee nog definitiever dan het al was. Maar verdomme, wat waren het fantastische jaren. En dan laat ik je vervolgens in een la wegkwijnen. Ondankbare hufter die ik ben. Ik zet je respectvol weer in elkaar, en geef je als aandenken een mooi plekje in een kast. Dat beloof ik. Bedankt Xbox 360, voor al die mooie herinneringen. Rust zacht.