Rise of Nightmares

...maar we zijn aan het afdwalen. Op naar het tweede punt van Rise of Nightmares, en dat zijn de gevechten die je aangaat met de wandelende lijken. Naast House of the Dead haalde ik Condemned aan als inspiratiebron. Net zoals in die game die alweer in 2005 (!) uitkwam bescherm je jezelf grotendeels door gebruik te maken van slagwapens die je in je omgeving kan vinden. Een loden pijp, een roestige scalpel en - als je geluk hebt - een machete of zelfs een kettingzaak doen stuk voor stuk dienst om enkele rake klappen uit te delen.

Je raapt deze voorwerpen, samen met de optioneel op te sporen audio dagboeken en Tarotkaarten, op door met je hand naar het bijhorende icoon op het scherm te wijzen. Ze missen is haast onmogelijk, want het gigantische icoon roept zonder al teveel moeite non-verbaal om aandacht. De speurneus uithangen is dus grotendeels uit den boze. Eens je ze opgeraapt hebt, moet je om de vechtmodus te activeren beide handen voor je houden alsof je gaat boksen. En boksen zul je!

Slaan met je wapen doe je door daadwerkelijk te slaan. De manier waarop je dat doet zal de richting van je slag bepalen. Dit is niet onbelangrijk, gezien de wat sterkere vijanden voorzien zijn van metalen lichaamsschilden die je moet zien te ontwijken. Met je andere arm kun je terwijl vuistslagen uitdelen, en zelfs je benen spelen een rol doordat je ermee kan trappen. Het ene wapen is al sterker dan het andere, en zal na verloop van tijd breken. Veel diepgang voegt dit laatste echter niet toe aan de ervaring, je raapt gewoon alles op wat je kan vinden om ermee te slaan.

Vechten verloopt, net zoals alles wat je Rise of Nightmares doet, voor tachtig procent naar behoren. Je deelt rake klappen uit, en ziet met wat geluk een lelijk zombiehoofd van z'n romp afgekapt worden. Je hebt echter snel de neiging om lukraak in het rond te zwaaien, en vaak zorgt dat er ook nog eens voor dat je als overwinnaar uit de bus komt. Dat kan niet de bedoeling geweest zijn, denk ik dan. Vooral wanneer er meer dan één zombie tegenover je staat grijp je snel terug naar de ik-zwaai-wild-in-het-rond-en-het-komt-wel-in-orde-techniek. In het heetst van de strijd terugtrekken is zo goed als onmogelijk doordat je simpelweg teveel dingen tegelijk aan het doen bent.

Neem je wel de tijd om doelgericht te zwaaien, dan zijn de gevechten vreemd genoeg spannend te noemen! Je krijgt meer dan ooit het gevoel alsof de zombies je door het scherm heen pijn kunnen doen, wat als een schouderklopje voor de ontwikkelaars gezien mag worden. Wanneer de Kinect je slagen niet herkent sta je echter weer met beide op de grond en merk je dat het "maar" een videogame is die je speelt.

De audiovisuele presentatie helpt ook niet bepaald. Rise of Nightmares is vooral een grauwe game, met af en toe een tegenstander die er zeer uniek uitziet. De liters bloed die je vergiet appreciëren we natuurlijk wel. De rest van de tijd neem je het op tegen het standaard wandelend, kreunend lijk. De verhaallijn zal vooral liefhebbers van Saw aanspreken - een gelukje voor Sega, want ik laat me vertellen dat deze groep groot is -, en de dialogen passen daar perfect bij. Ze zijn met andere woorden stompzinnig en weinig origineel geschreven. Ik zou me daar niet aan storen mocht Sega steevast voor het B-film sfeertje gegaan zijn, maar Rise of Nightmares tracht wel degelijk serieus over te komen. In tegenstelling tot de besturing lukt dit in tachtig procent van de gevallen niet.