Clandestine review - Frustrerende hacktiek
Frustrerende hacktiek.
De spion en de hacker. Een duo dat niet uit actiefilms weg te denken is. De agent in het veld riskeert zijn of haar leven, terwijl de slaagkansen van de missie afhangen van de informatie die de hacker influistert. Games plaatsen je bijna exclusief in de actierol van de agent, terwijl de ondersteuning vaak van een onbekende stem komt. Clandestine wilt dat cliché doorbreken en een unieke co-op dynamiek creëren, waarbij spelers zowel de spion als de hacker besturen.
Dat betekent concreet dat een speler in de nineties-outfit van veldagente Katya (inclusief flanellen hemd) kruipt om vanuit een third-person perspectief pakhuizen, ambassades en kantoorgebouwen binnen te dringen. De co-op partner die als hacker/nerd Martin speelt, beschikt over verschillende computerschermen die nuttige informatie over de omgeving tonen.
Goede communicatie is essentieel. Martin neemt veiligheidscamera's over om te voorkomen dat Katya wordt gedetecteerd of om haar te vertellen hoeveel wachters zich in de volgende kamer bevinden. De spion installeert modems in computers zodat de hacker makkelijker firewalls kan ontwijken. Wanneer Katya het wat te bont maakt, stuurt Martin een schoonmaakploeg om een lijk te verwijderen. Daarnaast moet je samenwerken om lasers te ontwijken, e-mails te hacken en veiligheidscodes te bemachtigen. De game bevat echter geen manier om met elkaar te praten. Voor een vlotte spelervaring moet je dus beroep doen op externe software, want beide spelers hebben elkaar echt nodig om een missie tot een goed einde te brengen.
Clandestine heeft dankzij die relatie intense momenten. Als hacker houd je je adem in wanneer je vijanden op de kaart naar de agent ziet stormen. Als Katya hoop je dat Martin snel een toegangscode voor een deur heeft wanneer je uit het zicht van een patrouille wilt blijven. Wanneer alle puzzelstukjes goed vallen, levert de game een spannende co-op ervaring die je met weinig anders kunt vergelijken.
Maar Clandestine doet er alles aan om die unieke spelervaring te verpesten. De third-person besturing is onhandig. Van cover naar cover sluipen is een frustrerende opdracht. En een goed geplaatst schot is eerder afhankelijk van geluk dan nauwkeurigheid. Martins computerschermen zijn onoverzichtelijk, waardoor je snel je spion kwijtraakt of per ongeluk een camera activeert. Een gefaalde missie is te vaak de schuld van de onhandigheid van de game zelf in plaats van de spelers. En als je op je eentje speelt, maakt het voortdurend wisselen van rollen en schermen die minpunten nog frustrerender.
De audiovisuele presentatie helpt niet om de frustraties te verlichten De ontwikkelaar heeft zijn inspiratie duidelijk bij de klassieke Splinter Cell- en Deus Ex-games gehaald. Maar dat is geen excuus om graphics af te leveren die ook uit die tijdsperiode zouden kunnen komen. Bovendien zijn de animaties onnatuurlijk en de acteerprestaties amateuristisch. Daardoor voel je je helemaal niet bij het verhaal betrokken en verlies je al snel interesse in het plot. E-mails en notities bieden meer achtergrondinformatie, en tussen verschillende missies kun je praatjes slaan met de rest van de crew. Het zijn solide toevoegingen, maar verwacht geen narratief meesterwerk.
Uiteindelijk put Clandestine kracht uit het asymmetrische idee van de spion en hacker die samenwerken. De game gaat gebukt onder heel wat minpunten en is niet altijd even spannend, maar weet toch net zijn bijzondere invalshoek waar te maken en een unieke co-op ervaring te bieden. Probeer gewoon geen ruzie te maken wanneer de frustratie te groot wordt.
Clandestine is nu verkrijgbaar voor de pc.