Shadow Warrior 3 review - Veel te kort, maar krachtig
Who wants some Wang?
In deze Shadow Warrior 3 review haalt Yvo zijn katana uit het vet om eindeloze waves met demonen in stukken te hakken.
Met Shadow Warrior zette ontwikkelaar Flying Wild Hog in 2013 een prima reboot van de gelijknamige 90s cultklassieker neer. Gewapend met zijn scherpe katana en botte opmerkingen ging je als Lo Wang hordes demonen te lijf. Het vervolg uit 2016 zette de toon voort, maar de Poolse studio vertilde zich aan enkele vernieuwingen in de gameplay. In Shadow Warrior 3 wordt het wiel niet opnieuw uitgevonden, maar gaat de game met over-de-topactie terug naar zijn roots.
Om de focus weer volledig op actie te krijgen, heeft de ontwikkelaar namelijk het Borderlands-achtige lootsysteem uit deel twee opgeofferd. Het tergende handmatig oprapen van loot en veelvuldig turen in wapenstatistieken haalde veel tempo uit de game. Dat is nu voorgoed verleden tijd. In Shadow Warrior 3 heb je zeven wapens met elk drie upgrades. Gebruik je zo snel mogelijk een van je upgrade points om meer munitie voor je Shuriken Spitter te ontgrendelen? Of spaar je ze op voor een Riot Gun-upgrade waardoor je niet meer hoeft te herladen? De wapens en bijbehorende progressiesysteem kennen weliswaar weinig diepgang, maar het gebrek aan poespas houdt de vaart er lekker in.
Ook de verfijnde afstemming tussen sword- en gunplay zorgt voor een aangenaam tempo. Waar je voorheen via het wapenwiel je katana als apart wapen selecteerde, is daar nu een aparte knop voor gereserveerd. Hierdoor kun je razendsnel sword- en gunplay afwisselen. Hak met je katana een paar Kugutsu doormidden, doorzeef een Slinky Jakku met kogels van je dual-wielding SMG's en rijg tot slot een Shogai aan je zwaard. Dichtbij of veraf: op alles heb je binnen een fractie van een seconde een antwoord. Ontwikkelaar Flying Wild Hog heeft in het derde deel de ideale balans tussen lood en ijzer bereikt.
Een andere waardevolle, en actievolle, toevoeging zijn de Finishers. Vul je een speciale meter, dan kun je bloedige executies vergelijkbaar met Doom's Glory Kills uitvoeren. Trek de kop van de romp van een demoon, halveer hem met zijn eigen zwaard of bezegel op een andere verre van subtiele manier zijn noodlot. 'Gore'-fetisjisten kunnen in Shadow Warrior 3 hun lol hoe dan ook op. De uitgevoerde executies reiken echter ook hulpmiddelen aan. Denk aan volledig herstel van je gezondheid, granaten die vijanden bevriezen of tijdelijk krachtige slagwapens waarmee je zelfs de taaiste demonen als slachtafval verwerkt. Finishers zijn dus meer dan ordinaire geweldsporno; het zijn functionele breekijzers om pittige gevechten in jouw voordeel te doen kantelen.
Naast al het wapengekletter zorgt Wo Lang's toegenomen behendigheid ook voor meer actie. Met dashing, double jumps, wallruns en zelfs een grappling hook kun je razendsnel door de mini-arena's vol vijanden manoeuvreren. Ren via een muur over een afgrond heen om zo aan een groep explosieve zelfmoorddemonen te ontsnappen. Of gebruik je grijphaak om jezelf naar een vijand toe te trekken en ze met je shotgun aan gort te schieten. Wat je ook doet: stilstaan is doodgaan. Dankzij de beweeglijkheid waan je je meer dan voorheen als een ninja en wordt momentum beloond.
Ook tussen de bedrijven door komen de moves van pas. Zo hebben de open levels van het tweede deel plaatsgemaakt voor lineaire levels. De negen relatief korte mappen kennen de nodige passages waarin je rent, springt, glijdt en slingert. Dat varieert van korte intermezzo's waarbij je van mini-arena naar mini-arena manoeuvreert, tot langere stukken waarbij je achter een wasbeer aanrent of op een vlot stroomafwaarts gaat. Shadow Warrior 3 kent verrassend veel platforming, wat tussen het schieten door een welkome afwisseling is.
Ondanks de lekkere gameplayloop stuit de game op één groot nadeel: gebrek aan extra content. Na ongeveer zes uur rennen, springen, schieten, hakken, doodgaan en weer doorgaan, komt er namelijk een einde aan alle pret. Er is dan ook geen New Game+ of ander alternatief om je niet vrijgespeelde challenges alsnog te voltooien. Je begint na het uitspelen van de game namelijk op precies hetzelfde punt waar je begonnen bent, met alleen de keuze om op een andere moeilijkheidsgraad te spelen. Er is dus geen enkele prikkel om Shadow Warrior 3 na het rollen van de eindcredits nog een keer op te starten. Voor een game die naar meer smaakt, is dat behoorlijk teleurstellend.
Met de volle aandacht weer op actie lost Flying Wild Hog zijn beloftes grotendeels in. Met onder meer ongecompliceerde upgrades, 'gore'-rijke executies en platformen tussen het schieten door heeft de Poolse studio duidelijk goed naar Doom Eternal gekeken. Maar onder het motto 'beter goed gejat dan slecht verzonnen' komt het daarmee prima weg. Met een overdaad aan bombarie en fallusgrappen neemt de game zichzelf namelijk totaal niet serieus. Shadow Warrior 3 is met zijn over-de-topactie een lekkere snack, maar gezien de korte speelduur en het gebrek aan extra content geen volwaardige maaltijd.
Voor deze Shadow Warrior 3 review speelde Yvo op een pc.