The Park review
Bloedstollende attractie.
The Park is een experiment. Na jaren ervaring met MMO's zoals The Secret World en adventuregames zoals Dreamfall gooit ontwikkelaar Funcom het over een andere boeg. The Park is een korte, verhaalgedreven horrorgame die elementen leent uit Gone Home en Dear Esther. Maar weet Funcom een topattractie neer te zetten of sta je anderhalf uur in de rij voor twee minuten spanning?
The Park vertelt het verhaal van Lorraine, die haar zoontje Callum in een pretpark verliest. Het pretpark is op behekste grond gebouwd en niets is wat het lijkt. Naarmate je dieper het park ingaat, leer je niet alleen de duistere geheimen van het park, maar ook de tweestrijd van Lorraines gedachten kennen. Waarom is ze zo driftig op zoek naar Callum, maar tegelijkertijd zo apathisch over de hele situatie? Een langzame, beklemmende opbouw die als een achtbaan plotsklaps gierend door de bocht gaat.
De Unreal Engine 4 blijkt een uitstekende engine voor Funcom. Het team geeft Atlantic Island Park sfeervol weer. De maan en de lampjes van de attracties baden het park in een sfeervol maar somber licht. Het gras dat wat verwilderd in de wind waait, steekt af tegen de verroeste, stotterende attracties. De in-game modellen komen direct uit The Secret World, maar misstaan niet in deze game. Zelfs op de laagste detailniveaus komt de verstikkende sfeer goed naar voren. Het park leeft hierdoor op, ook al is er geen mens te bekennen. Of toch wel?
Dagboekpagina's en krantenknipsels doen het achterliggende verhaal uit de doeken. Ze geven Lorraine's zoektocht en de legende achter het park extra diepgang. Hoewel de game gebaseerd is op een omgeving uit The Secret World, krijg je dankzij deze expositie niet het idee dat je iets mist. De referenties die bedoeld zijn voor de verstokte liefhebbers, geven een nieuwkomer niet het gevoel iets mis te lopen.
Het verhaal focust zich naast Lorraine ook op de oprichter van het park en een moordenaar in een eekhoornpak. Hun verhaal en de uiteindelijke connectie met Lorraine is minder expliciet, maar de game bevat voldoende aanwijzingen waarmee je zelf conclusies trekt. Door niet alles uit te stippelen blijft de mystiek van het verhaal intact en geeft de game je de vrijheid zelf de eindjes aan elkaar te knopen.
Met de rechtermuisknop roep je je zoontje terwijl je door het park dwaalt. Dat heeft ook daadwerkelijk een functie, naast horen hoe Lorraine langzaamaan haar grip op de situatie verliest. Callum roept vaak terug en door te bepalen waar het geluid vandaan komt, krijg je een idee waar je heen moet lopen. Voorwerpen in de omgeving worden ook beter zichtbaar. Dankzij het uitstekende stemwerk is het geen straf om op de knop te moeten drukken.
Veel meer gameplay bevat The Park niet. Er is geen combat en er zijn ook geen puzzels om op te lossen. Tenzij je alle stukjes verhaal bij elkaar wilt sprokkelen, is van replay-waarde ook geen sprake. Maar daar is The Park ook niet voor gemaakt. Net als een goede horrorfilm wil het je door een spannend verhaal leiden. Daarnaast bewijzen games als P.T. dat er helemaal geen combat nodig is om je de stuipen op het lijf te jagen. The Park slaagt absoluut in die aanpak.
Funcom's eerste project met de Unreal Engine 4 is geslaagd. The Park is mooi vormgegeven en komt niet over als een opgepoetste MMO uit 2012. Lorraine is een interessant personage dat in twee uur volledig wordt uitgewerkt. Hoewel het verhaal een paar losse eindjes bevat, is de tijd in The Park welbesteed. Of je nou een kenner bent van The Secret World of niet.
The Park is nu beschikbaar voor de pc.