Stasis review
Ex Infernis.
Stasis is het werk van één man. Meer dan vijf jaar heeft de Zuid-Afrikaanse Chris Bischoff gewerkt aan wat hij zijn droomgame noemt. Het project is uiteindelijk met behulp van crowdfundingsite Kickstarter voltooid. De ontwikkelaar gebruikt films als Alien als inspiratiebron voor de omgevingen. Daar voegt hij vervolgens gameplayelementen uit point-and-click adventure-games als Day of The Tentacle aan toe. Het resultaat is een game met een niet altijd overtuigende setting, maar wiens puzzels de problemen van het adventure-genre ontstijgen.
Stasis speelt zich af in een enorm ruimteschip dat zich in een baan rond de planeet Neptunus bevindt. Je bent John Maracheck, een leraar die aan het begin van de game uit een artificiële slaap ontwaakt. Al gauw kom je erachter dat er iets mis is op het schip de Groomlake. Muren en vloeren zijn bedekt met bloedvlekken, dode lichamen liggen hoog opgestapeld in verlaten gangen en in de verte klinkt bij tijden een dierlijk gehuil. De game leunt voor een groot gedeelte op deze soms gruwelijke sfeer.
Deze sfeer heeft echter geen eigen identiteit. Stasis leent namelijk erg veel van films als Alien en Prometheus. Alle aankleding van een omgeving is een verwijzing naar een andere film of game. Stasis is duidelijk geïnspireerd door anderen, maar draaft in dat opzicht soms ook een beetje ver door. Zo kent het universum in de game een megabedrijf dat niks om zijn werkgevers geeft, net als Weyland-Yutani in de Alien-films. Op een gegeven moment voer je een medische handeling op jezelf uit die erg aan een scène uit Prometheus doet denken.
Het verhaal in Stasis verhelpt dit leentjebuur spelen ook niet. Maracheck is gedurende de game op zoek naar zijn gezin, dat zich ergens op het schip bevindt. Soms vertelt hij dat hij zijn vrouw en dochter mist, en dat is het. De persoonlijkheid van Maracheck wordt verder niet uitgediept, afgezien van een blijk van woede of afgrijzen zodra hij iets gruwelijks ziet. De overige twee personages die je in Stasis tegenkomt, hebben al net zulke flinterdunne persoonlijkheden. Zo waant slechterik dr. Malan zich een soort god en heeft de behulpzame Te'ah een geheime agenda.
Een groot gedeelte van het verhaal in Stasis wordt via dagboeken verteld. Deze dagboeken overtuigen echter niet als de persoonlijke logboeken van echte mensen. Een PDA dient vaak als een soort infodump over de ruimte waarin je staat en de personen die in deze ruimte aanwezig waren. Soms doorbreekt Stasis dit inmiddels welbekende cliché, zoals in de beschrijving van de beslommeringen van een aantal crewleden die een slaapzaal delen. Maar je vindt veel vaker logboeken van mensen die het nodig vinden om hun laatste woorden in hun PDA te typen. De absurditeit van zo'n handeling wordt ook een aantal keren in een logboek vernoemd. Dit is misschien humoristisch bedoeld, maar gezien de serieuze toon van de rest van de game slaat het de plank behoorlijk mis.
Opvallend aan Stasis is dat het een struikelblok omzeilt dat erg lastig te vermijden valt. Zo heeft de game puzzels die doen terugdenken aan oude point-and click-games, maar die tegelijkertijd geen belachelijk vergezochte oplossingen hebben. Je maakt gebruik van een zogenaamde Quantum Storage Device om verschillende voorwerpen met je mee te nemen. Deze zijn met andere items te combineren om zo langs deuren, liften, trams en andere obstakels te komen.
Het combineren van deze objecten om zo een beter voorwerp te maken, spreekt daarbij vaak voor zich. Het is bijvoorbeeld logisch om vloeistof met een injectienaald te gebruiken. De manier waarop Stasis is gestructureerd, zorgt er ook voor dat je zelden een voorwerp mist om een bepaalde blokkade te omzeilen. Het is meestal een kwestie van zien wat het probleem is en daar adequaat op reageren met een voorwerp in je inventory. Stasis bevat nog steeds een aantal echte breinbrekers, maar vaak geeft de ruimte waarin je staat al een aantal hints wat betreft de oplossing. Deze staat bijvoorbeeld in een PDA beschreven of in een e-mail-uitwisseling op een computer. De raadsels zijn nooit zo frustrerend als bijvoorbeeld de ballonpuzzel in Grim Fandango.
Stasis is een minutieus vormgegeven game met een uitstekend puzzelaspect. Chris Bischoff heeft de verschillende ruimtes op de Groomlake zo ingedeeld dat je zelden lange tijd vast komt te zitten. Verhaaltechnisch laat Stasis echter een aantal steken vallen en ook op de vormgeving en ambiance valt het een en ander aan te merken. Zo doen de vele gruwelijke taferelen op het spookschip vaak enkel aan hun inspiratiebronnen denken. Stasis mist een eigen gezicht en is daardoor niet zonder meer aan te raden.
Stasis is nu verkrijgbaar voor de pc en Mac.