Sakura Wars review - Liefdesverdriet
Een relaas van veel relaties.
In onze Sakura Wars review doet Michiel alle moeite om hopeloos verliefd te worden op een van de meest invloedrijke RPG-series van de jaren 90.De vonken spatten er echter nooit helemaal vanaf.
Midden jaren 90 zette Sega alle zeilen bij in de consoleoorlog met Nintendo. De release van de Sega Saturn moest een ommekeer inluiden, en daarvoor spaarde het bedrijf kosten noch moeite. Naast klassiekers als Virtua Fighter en Panzer Dragoon bracht Sega samen met ontwikkelaar Red Company een eigen RPG-reeks onder de naam Sakura Wars uit. Naast tactische turn-based gameplay onderscheidde de serie zich vooral met een voor die tijd quasi ongeziene diepgang op het vlak van interactie en dialogen met andere personages, waarbij de nadruk op het motiveren en versieren van je vrouwelijke teamgenoten lag. Na bijna 15 jaar stilte kondigde Sega in 2018 een reboot van de serie aan. Die reboot introduceert niet alleen een kleurrijke cast van nieuwe personages en omgevingen, maar vervangt ook de tactische gevechten van weleer met meer actiegerichte gameplay. Dat klinkt allemaal indrukwekkend, maar al snel blijkt dat Sakura Wars vooral een weinig ambitieuze game is, die op geen enkel vlak een blijvende indruk nalaat.
Nochtans heeft de game een interessante insteek: als kapitein Seijuro Kamiyama ben je aangesteld als nieuwe verantwoordelijke voor de Tokyo Flower Division, een groep mech-piloten die het Tokio van de jaren 1940 behoeden voor de constante dreiging van demonen. De groep weet echter amper het hoofd boven water te houden. Voor de strijd tegen de demonen is de Flower Division meer en meer genoodzaakt om hulp van buitenaf in te roepen, en ook het theater dat de groep uitbaat om uit de kosten te komen, is allesbehalve een succes. De game is dan ook een constante afwisseling tussen visual-novel-gedeelten waarin je het theater managet en de - vooral vrouwelijke - leden van de Flower Division beter leert kennen, en actiescènes die je tegenover demonen of concurrerende mech-piloten plaatsen. Geen van beide weet echter te overtuigen.
Zo heb je tijdens de visual-novel-delen zelden het gevoel dat je keuzes ook maar enige impact hebben. De game schotelt je vaak dialoogopties voor, maar die geven je bijna nooit een echte keuze. Vele opties die je krijgt voorgeschoteld zijn compleet belachelijk of absurd. Zelfs wanneer je toch voor zo'n absurd antwoord kiest, heeft dat weinig of geen impact op het verdere verloop van het verhaal. Zelfs het stiekem begluren van je teamgenoten in de badkamer wordt hooguit achteraf eens opgerakeld in een conversatie, zonder verdere gevolgen. Het gebrek aan een diepgaand conversatiesysteem is jammer, aangezien de andere leden van de Flower Division meer dan interessant genoeg zijn om beter te leren kennen. Hoewel ze bij momenten wandelende clichés zijn (het schuchtere meisje dat uitgroeit tot heldin, de stoere griet met een klein hartje,...), hebben je teamgenoten stuk voor stuk charme in overvloed om je hart te veroveren.
Een andere motivator om je teamleden te vriend te houden, is omdat dit hun statistieken tijdens gevechten opkrikt. Ook dat blijkt echter een maat voor niets. De gevechten in Sakura Wars zijn gewoonweg te eenvoudig om veel belang te hechten aan die stats. Dat heeft vooral te maken met de simpliciteit van de gameplay. Het aantal combo's voor je robot is namelijk op één hand te tellen, waardoor je al na enkele gevechten het maximum uit je mech weet te halen. De enige resterende uitdaging zit hem in het ontwijken van de aanvallen van je vijanden om zo de tijd te vertragen en genadeloos toe te slaan. Aangezien je de dodge-knop echter ongelimiteerd kunt gebruiken zonder dat daar een keerzijde aan is, ontbreekt ook daar enige uitdaging.
De omschakeling naar meer actiegerichte gameplay in tegenstelling tot de strategische gevechten van weleer breekt Sakura Wars dus zuur op. Reken daar nog bij dat er amper variatie zit in de vijanden die je tegenkomt en de combat is al helemaal ongenietbaar. Sommige monsters hebben weliswaar een ander uiterlijk of hebben meer levenspunten, maar door de eenvoud van de gameplay komt het telkens opnieuw neer op rond je vijanden dansen tot een geslaagde dodge de tijd vertraagt, om daarna je sterkste combo's uit te voeren. Enkel vliegende vijanden zorgen voor variatie, maar niet op een goede manier. De game mist momenteel immers een lock-on-systeem, waardoor je veelal op goed geluk in de lucht springt in de hoop een van die vliegende kwelduivels te raken.
Sakura Wars is uiteindelijk een gemiste kans om een van de meest toonaangevende en ambitieuze Japanse RPG-series naar een Westers publiek te brengen. Ondanks interessante personages zijn de keuzemogelijkheden die je tijdens het verhaal krijgt te restrictief om een blijvende indruk na te laten. Ook de nieuwe, meer actiegerichte gameplay is een flinke stap terug en vormt eerder een frustrerend intermezzo dan een aangename afwisseling tussen de visual novel-gedeelten. De verhoopte spannende droomdate blijkt dan ook al snel een relatie die volledig in een sleur zit.
Michiel recenseerde Sakura Wars op de PlayStation 4.