Resonance of Fate

Je maakt soms vreemde dingen mee tijdens een bezoekje aan de GamesCom zo blijkt. Het ene moment zit je bij Sega om een presentatie rond Bayonetta bij te wonen, om daarna nog half met een drankje in de hand terecht te komen in een klein kamertje waar de gloednieuwe RPG van tri-Ace te zien is, en dat allemaal op vijf minuten tijd. We hadden in totaal tien minuten de tijd om Resonance of Fate te aanschouwen, het rollenspel waarmee uitgever Sega het vuur aan de schenen van Square Enix en hun Final Fantasy wil gaan leggen.

Veel tijd om het achtergrondverhaal uit de doeken te doen was er niet. In Resonance of Fate (in Japan beter bekend als End of Eternity) lijkt onze vertrouwde aardbol een kleine metamorfose te hebben ondergaan. Een mysterieus gas heeft ervoor gezorgd dat meer dan de helft van de wereldbevolking het loodje heeft gelegd. Erg dramatisch, maar gelukkig is de overgebleven helft niet bij de pakken blijven zitten en hebben ze een oplossing bedacht: Het bouwen van een gigantisch zuiveringsstation. Zo groot zelfs dat doorheen de jaren de overgebleven aardbevolking een stad is beginnen oprichting rondom hun baken van zuivere lucht. Nieuwe samenleving of niet, er ontstaan al snel klassen en opsplitsingen binnen de bevolking en als klap op de vuurpijl lijkt het zuiveringsstation stilaan wat minder goed te functioneren.

Hoe dit alles precies past binnen het avontuur waaraan we in Resonance of Fate zullen deelnemen weten we nog steeds niet. Zoals gezegd wouden tri-Ace en Sega ons vooral een snelle kijk geven op wat we allemaal van het spel mogen verwachten, te beginnen met het grafische plaatje. We kregen een kleine stad te zien die er aan de ene kant futuristisch, maar tegelijk ook vuil en erg industrieel uitzag. Een licht steampunk-sfeertje viel ook niet te negeren. Bewoners dragen vreemde kleren, gebouwen hangen vol met stoompijpen en alles ziet er eigenlijk wat grijzig uit. Voorlopig lijkt Resonance of Fate geen zeemzoet spel te worden, en dat stemt ons best positief. Ergens deed hetgeen we te zien kregen denken aan Lost Odyssey, maar het is misschien nog wat vroeg om te gaan vergelijken.

Ontwikkelaar tri-Ace zou bij het bedenken van Resonance of Fate voor ogen gehad hebben wat de Westerse gamer zoal aantrekt. Let op, het spel is nog steeds uiterst Japans aan de basis, maar de algemene sfeer lijkt wat meer mistroostig dan wat we gewoon zijn. Blijkbaar is dat iets wat Europeanen en Amerikanen aantrekt, die mistroostigheid…achja, laten we niet zeuren, voorlopig ziet deze RPG er visueel best veelbelovend uit. Het zal wel nog even wachten zijn totdat we het spel wat langer aan de tand hebben kunnen voelen en op een grotere schaal in aanraking komen met de gehanteerde art direction.

Wel is het duidelijk dat spelers meer zullen kunnen doen dan enkel de verhaallijn af te wandelen. Zo kwamen we opeens terecht in de basis van het hoofdpersonage en vertelde de ontwikkelaar ons dat deze plek naargelang je acties zal veranderen. Zo lag er onder andere een dagboek op de tafel waarin al je verslagen monsters komen te staan, kwestie van altijd de nodige informatie bij de hand te hebben wanneer je een of ander gedrocht neer moet halen. Ons lijkt het dan ook onvermijdelijk dat er in Resonance of Fate aardig wat sidequests te vinden zullen zijn, al deed men hieromtrent wat vaag tijdens de korte presentatie.

Wel durfde tri-Ace het aan om ons de World Map te laten zien, en die voelt wat anders aan dan we gewoon zijn. De wereld bestaat namelijk uit kleine zeshoekige vakjes, vergelijkbaar met de hokjes op een bordspel. Je mag een bepaald aantal stappen zetten naargelang de punten – genaamd Hexagons - die je hebt verkregen door met vijanden te vechten, die op hun beurt weer opduiken tijdens heuse random encounters wanneer je op de wereldkaart staat. Ik zei je toch dat de game aan de basis lekker Japans zou blijven!

De gevechten zelf kennen echter een minder traditionele opzet en men tracht overduidelijk de spelers die RPG’s per definitie te sloom vinden over de schreef te trekken. Om te beginnen mag je vrij rondlopen op het slagveld in real time. Ten tweede maken zwaarden, bijlen en andere Middeleeuw getinte wapens plaats voor geweren en pistolen. Ons personage was uitgerust met een machinegeweer, en een handgun. Het machinegeweer deed dienst om van de vijand levenspunten af te snoepen, maar de finale klap moesten we uitdelen met het pistool.

Hoe krachtig je schot is bepaal je door je wapen op te laden. Dit doe je door de juiste knop lang genoeg in te houden totdat de cirkel rond je vijand volledig is volgelopen. Voel je je heel erg dapper, dan blijf je dit even volhouden om een tweede – misschien wel een derde – cirkel op te vullen. Is je aanval gedaan, dan gaat de beurt over naar een van je twee teamgenoten en mag je hen laten knallen. Dit alles doe je terwijl je vrij mag rondlopen, en zelf springen is mogelijk tijdens gevechten. Knallen terwijl je in de lucht hangt zorgt zelfs voor wat extra flashy animaties, en dat is natuurlijk altijd leuk.

Hetgeen we te zien kregen van Resonance of Fate was kort, maar genoeg om onze interesse in het spel aan te wakkeren. In Japan mag men al eind dit jaar met deze nieuwe game van tri-Ace en Sega aan de slag gaan, maar op een Westerse release is het nog even wachten. Misschien durft de uitgever het wel aan om het spel rond de release van Final Fantasy XIII uit te brengen? Laat maar eens zien wat je in huis hebt Sega!