Mortal Kombat 1 review - Kompleksloze konfrontatie
Vriendschap is magie.
Voor de Mortal Kombat 1 review maakt Michiel zijn handen nogmaals vuil voor enkele gevechten met een bloederige afloop.
Weinig games slagen er al zo lang in om de gemoederen te bedaren als de Mortal Kombat-reeks. In de jaren ‘90 lag de serie met zijn - destijds - realistische en gewelddadige scènes nog mee aan de basis van het ESRB-label voor games. Door de jaren heen vond de serie zichzelf bovendien al meermaals opnieuw uit. Na enkele mindere titels legde Mortal Kombat (2011) de basis voor de serie die we sindsdien kennen: onderhoudende maar eenvoudige fighting games waarin je zonder veel moeite indrukwekkende special moves en combo’s aan elkaar rijgt, ondersteund door een sappig verhaal vol indrukwekkende cutscenes. Mortal Kombat 1 bouwt verder op die ijzersterke formule, maar voelt ondanks een verregaande narratieve reboot weinig vernieuwend aan.
Die reboot mag je in dit geval wel heel letterlijk nemen. Nadat Liu Kang op het einde van Mortal Kombat 11: Aftermath de kracht verwierf om de tijd te manipuleren, besliste hij om meteen het volledige universum te resetten. Weliswaar met enkele correcties, waardoor eeuwige slechteriken zoals Shang Tsung en Quan Chi in deze nieuwe realiteit veroordeeld zijn tot een ordinaire job als handelaar of mijnwerker. Ook bij andere personages speelt NetherRealm Studios continu met je verwachtingen en voorkennis, al valt het op dat veel ‘fan favorites’ in dit nieuwe universum al snel terug hun klassieke rol opnemen. Enkele kleinere, vaak onderbelichte personages zoals Reptile en Baraka krijgen in deze nieuwe tijdlijn gelukkig wel de aandacht die ze verdienen. Reken daar nog een memorabele laatste act en de heerlijk tenenkrullende dialogen bij die we inmiddels van NetherRealm Studios gewend zijn, en je zit opnieuw goed voor een entertainend verhaal van zes tot zeven uur.
Qua personages bevat Mortal Kombat 1 verrassend genoeg geen enkele nieuwkomer, al stoort dat op geen enkel moment. Heel wat favorieten onder de fans kregen immers een grondige make-over. Oudgedienden zoals Kung Lao en Raiden zijn in de nieuwe tijdlijn broekventjes die pas in de loop van het verhaal mondjesmaat hun krachtenarsenaal opbouwen, om uiteindelijk als vanouds met hun vlijmscherpe hoed of bliksemschichten de arena onveilig te maken. Daarnaast vind je in het initiële roster van 23 personages ook een uitstekende selectie van vergeten personages zoals Ashrah en Havik, eveneens voorzien van een nieuwe look. Uiteraard kun je voor elk personage opnieuw tal van extra outfits en andere extra’s vrijspelen, dus je hebt nog steeds de mogelijkheid om je favoriete personage van weleer in zijn of haar iconische plunje te tooien.
Ook de gevechten voelen meteen vertrouwd aan, want Mortal Kombat 1 wijzigt weinig aan de formule van de afgelopen drie games. De serie blijft eigenzinnig vasthouden aan een afzonderlijke knop om aanvallen af te blokken. Met de andere knoppen voer je nog steeds zonder veel moeite indrukwekkende special moves en combo’s uit, waardoor je - althans in de Story Mode - al snel met elke nieuwe vechter uit de voeten kunt. Je super meter gebruik je opnieuw om een special move te versterken, uit de combo van je tegenstander te ontsnappen of eenmalig met een verwoestende tegenaanval uit te halen wanneer je zelf bijna in de touwen hangt. Aan de basisformule is dus weinig gewijzigd, wat leidt tot een weinig complexe, maar daardoor ook heel toegankelijke fighting game.
De grootste innovatie zit in de introductie van kameo’s. Bij de start van een gevecht kies je namelijk niet alleen een primair personage, maar ook een tweede vechter om de arena te betreden. Tussen die kameo’s zitten enkele van de standaardvechters, maar ook oude getrouwen zoals Kano en Jax. Elke kameo heeft een set van drie unieke moves, gekoppeld aan een afzonderlijke meter. Door slim een kameo te kiezen, kun je intrinsieke zwaktes van je primaire personage compenseren. Heeft je favoriete vechter geen afstandsaanval? Geen probleem, een kameo als Stryker geeft je alsnog die mogelijkheid. Of je kunt Goro’s niet af te blokken aanval gebruiken om even op adem te komen. De kameo’s zijn dus niet alleen leuke smaakmakers, ze bieden een geheel nieuwe strategische laag aan de game.
Die strategie heb je vooral nodig in de multiplayer en in de nieuwe Invasions-modus. Invasions is een combinatie van de Krypt en de Konquest-modi uit oudere games. Het is meteen ook je beste optie om outfits, fatalities en andere zaken vrij te spelen zonder je aan de genadeloze online multiplayer te wagen. Elke Invasion voert je naar een soort spelbord, waarop elk vakje een nieuw gevecht met een unieke twist bevat. Denk daarbij aan vijanden met resistenties tegen bepaalde aanvallen, of aan elementen in de omgeving die je het leven zuur maken. Door slim personages en kameo’s voor elk gevecht te kiezen en regelmatig items te kopen en te upgraden, baan je je een weg richting nieuwe outfits en fatalities voor je personages. Invasions blijft een variant op bestaande recepten, maar is desalniettemin een leuke manier om na het voltooien van het verhaal je avontuur verder te zetten.
Mortal Kombat 1 is vooral in naam een reboot. In de praktijk bouwt de game verder op de formule van de afgelopen paar games. Niet dat dat ooit stoort, want zeker sinds Mortal Kombat (2011) staat die formule garant voor pretentieloze, makkelijk op te pikken fighting games met een onderhoudend verhaal. Toevoegingen als kameo’s en de Invasions-modus houden Mortal Kombat 1 interessant, maar zetten de reeks zeker niet radicaal op zijn kop. Voor zover dat al nodig was, natuurlijk. In essentie draait Mortal Kombat rond coole special moves en bloederige fatalities. Op dat vlak stelt Mortal Kombat 1 zelden teleur door je als vanouds de ribbenkast of schedel van je tegenstanders te laten bewerken.
Voor de Mortal Kombat 1 review ging Michiel aan de slag met de Xbox Series X-versie.