Middle Earth: Shadow of War review - Een lange schaduw over Midden-aarde
Een lange schaduw over Midden-aarde.
"Het is tijd voor een nieuwe Ring." De laatste woorden uit Shadow of Mordor gonzen door de nieuwste game van ontwikkelaar Monolith als klappen op een aambeeld. Er is niet alleen een nieuwe Ring gesmeed, maar ook een nieuwe game die viermaal zoveel verhaal en gameplay bevat. Middle Earth: Shadow of War bouwt alle aspecten van zijn voorganger uit. Meer is beter zou je denken.Tenminste, als dat niet ten koste gaat van de algemene kwaliteit. Middle Earth: Shadow of War is een vermakelijke game, maar alleen als je een aantal problemen op de koop toe wilt nemen.
De Orcs stralen opnieuw in de schijnwerpers en zijn verreweg het meest interessante element van de game. Het Nemesis-systeem doet uitstekend zijn werk door je diverse vijanden voor te schotelen. Ditmaal kunnen Orcs je in een hinderlaag leggen en hoewel dat een perfect uitgekiende stealthmissie om zeep kan helpen, is het nooit storend. Het is allemaal onderdeel van een levende wereld en dat soort verstoringen zorgen voor interessante situaties in plaats van irritatie. Het Nemesis-systeem maakt het keer op keer de moeite waard om de grijns van je tegenstander zijn smoel te halen, al dan niet door zijn kop eraf te klieven.
Althans, zo hoeft het niet te eindigen. Je kunt ook Orcs aan jouw leger toevoegen, zodat ze naast je vechten. Je kunt ze de leiding geven over hun eigen leger, als spion in de gelederen van een Warchief laten infiltreren of hen jou laten vergezellen als jouw persoonlijke bodyguard. Dat betekent overigens niet dat gedomineerde Orcs je eeuwig trouw zweren. Ze kunnen je verraden, of zich verraden voelen door jou omdat je al dan niet bewust hun bloedbroeder doodt. Het voegt een nieuwe dimensie aan het Nemesis-systeem toe, dat net zo dynamisch blijft als de bestaande elementen.
De vijf regio's in de game ogen kleiner dan de twee in Shadow of Mordor, wegens een gebrek aan lang uitgestrekte velden. Ze zijn echter tot de nok toe gevuld met bezienswaardigheden, collectibles en Orcs om te vermoorden. Bovendien is elke regio uniek, van de besneeuwde bergpieken in Seregost tot de gevallen mensenstad Minas Ithil. Het bosrijke Núrn was al eerder te zien, maar Shadow of War richt zich op een ander gedeelte van dit gebied. Daardoor voelt deze regio ook als nieuw aan. Het leveldesign laat je op creatieve wijze door Mordor sluipen en hakken, en de vele collectibles zorgen ervoor dat je elk hoekje te zien krijgt zonder dat het gaat vervelen.
Monolith geeft aan dat het verhaal van de game niet tot de gevestigde mythe hoort. Dat is maar goed ook, want het verhaal is één van de zwakste punten van de game. De game wurmt zichzelf in de grijze gebieden van Tolkiens wereld en geeft invulling aan bepaalde mysteries, waardoor ze kracht verliezen. Met name de identiteit van een aantal Ringwraiths zijn puur geschreven voor hun shock value. De dynamiek tussen hoofdpersonages Talion en Celebrimbor is eendimensionaal. Een aantal plottwists tegen het einde van de game zijn zelfs zo tenenkrommend slecht geschreven dat zelfs iemand die de game puur voor de actie speelt, er niet omheen kan. Het verhaal komt over als slechte fanfictie en doet afbreuk aan het geheel.
In de laatste akte van de game verliest ook het Nemesis-systeem zijn charme. Gedurende de game moet je met jouw leger de forten in elke regio overnemen, om die vervolgens in The Shadow Wars te verdedigen. Het is meteen duidelijk dat de moeilijkheidsgraad fors stijgt, in de vorm van een aanvalsmacht met een hoger Power Level dan dat van jouw verdedigers. Het is nu zaak om betere Orcs te zoeken, die je alleen vindt als jouw level hoog genoeg is. De hoeveelheid XP die je in de endgame krijgt, is laag, waardoor het lang duurt voordat je een basis succesvol kunt verdedigen. Het besef dat je dat nog negen keer moet doen voordat je het ware einde van de game ontgrendelt, is een bittere pil. Dat is des te meer het geval wanneer je de slappe cutscene ziet die een loopje neemt met Talions lijdensweg. De endgame is daardoor een onnodige toevoeging.
Daar komen ook de loot boxes van de game om de hoek kijken. Gedurende de game vergaar je Mirian, een munteenheid waarmee je zilveren loot boxes kunt kopen. Die bevatten elk twee Orcs, die je zonder moeite in één van je bestaande legers kunt plaatsen. Doe je dat tijdens de verhaallijn, dan ontwijk je het Nemesis-systeem en daarmee het meest dynamische onderdeel van de game. Tijdens Shadow Wars is dat systeem haast verplicht om de vaart erin te houden, maar het is al snel duidelijk dat je aan de zilveren loot boxes niet genoeg hebt. De gouden loot boxes die je moet kopen met echt geld bevatten de sterkste wapens, de sterkste Orcs en felbegeerde XP-boosts voor Talion. De Orc die de loot boxes verkoopt, somt het hele systeem perfect op: hij wrijft gierig in zijn handen te en lacht smakelijk wanneer je besluit om een loot box te kopen. Het versnelt een overbodige gamemodus en vergalt de beste elementen van de campaign.
Middle Earth: Shadow of War is zeker groter dan zijn voorganger en dankzij de diverse omgevingen en de toevoegingen aan het Nemesis-systeem lijkt het alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Maar het oppervlakkige verhaal gooit roet in het eten, zelfs al interesseert Tolkiens gevestigde mythe je niet. De grootste boosdoener is de laatste akte, die de game nodeloos verlengt met een lange grind, die alleen werkbaar is als je toegeeft aan het kopen van loot boxes. Het ware einde dat je na die grind als beloning krijgt, is als een klap in het gezicht na al je harde werk. Het Nemesis-systeem is het beste wat de game te bieden heeft, maar is uiteindelijk niet in staat om deze opgeblazen game te dragen. Middle Earth: Shadow of War werpt een lange schaduw over de reeks, een die zelfs de Bright Lord niet kan verjagen.
Middle Earth: Shadow of War is nu beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One.