Mario Kart 8 review
Een winnaar.
Spelbalans is een lastig gegeven en een van de belangrijkste pijlers van Mario Kart 8. In een racegame waar de overwinning niet alleen afhankelijk is van hoe je rijdt maar ook van de voorwerpen die je willekeurig toebedeeld krijgt, is het evenwicht vinden tussen vaardigheid en puur geluk als dansen op een slap koord.
Waar ligt precies de grens tussen het aansporen van racers die achterliggen door ze betere voorwerpen te geven, zonder dat degene die voorop ligt daarvoor gestraft wordt?
Nintendo is zich er van bewust dat er gamers zijn die Mario Kart afschuiven als een game waarin het niet uitmaakt hoe je speelt. Lig je voor, dan verwacht je bijna zeker een niet te ontwijken blauw schild waardoor je vlak voor de finish door een loutere speling van het lot roemloos ten onder gaat. Waarom je best nog doen als daardoor de kans alleen maar groter wordt dat slechtere spelers je toch inhalen?
Juist voor gamers die er zo over denken, is Mario Kart 8 gemaakt. Door eindeloos aanpassingen te maken aan de rol van voorwerpen en wanneer je precies wat krijgt, is een game ontstaan waarin die balans strakker is dan ooit tevoren.
In de hectiek van een race is het vaak lastig een precieze oorzaak te vinden. Heb je nu verloren door pech, gewonnen door geluk of is de winnaar daadwerkelijk de persoon die het beste heeft gereden? Toch merk je op subtiele wijze dat er gesleuteld is aan de percentagekansen die een rol spelen bij het krijgen van voorwerpen. Je plaats in de race en de afstand tot je medespelers hebben duidelijk meer invloed op wat je in een itembox vindt.
Allesverwoestende voorwerpen als de Bullet Bill of de onschadelijkheid-ster krijg je pas wanneer je je ver in de staart van de race bevindt. Zo heb je nog alleszins kans om je achterstand in te halen, maar is de speler die op kop ligt niet automatisch zijn eerste plaats kwijt. Opzettelijk naar de tweede of derde plaats terugvallen om een voorwerp te krijgen waarmee je op het laatste moment de eerste speler voorbij suist, is nu geen tactiek meer. Daar krijg je nu misschien een groen schild of een banaantje, maar als je echt eerste wilt worden is rijvaardigheid bepalender dan in vorige delen.
Dit maakt de races eerlijker en spannender, zonder dat de typische Mario Kart chaos uit het oog wordt verloren. De voorwerpen zijn meer dan voorheen een aanvulling in plaats van een blok aan het been van spelers die de parcoursen uit hun hoofd leren en perfect door iedere bocht driften.
Daarbij heb je dit keer meer opties om zelf te bepalen welke voorwerpen (of helemaal geen) mee doen, en is er eindelijk een verweer tegen het beruchte blauwe schild in de vorm van de Super Horn. Ben je een gamer die normaal gesproken zijn neus ophaalt voor Mario Kart, dan bewijst dit deel dat de reeks wel degelijk voor zowel de casual als de hardcore speler is weggelegd.
Desondanks is Mario Kart 8 toch ook een van Nintendo's meer conservatieve first-party titels. Er zijn maar drie écht nieuwe voorwerpen en wederom is de helft van alle 32 parcoursen een remake uit voorgaande delen. De meeste karts en motors en de bijbehorende onderdelen ken je al, net als de racers waaruit je kiest. Alle Koopalings zijn dit keer afzonderlijk speelbaar maar het grote karakter-rooster mist variatie. Uit het rijke Mario-universum is veel meer te halen dan zeven verschillende schildpadden. Zeker in vergelijking met Mario Kart Wii, waar meer afwisselende figuren als King Boo, Birdo en Diddy Kong nog meededen.
Nintendo speelt het zodoende veelal op safe. De opzet is door al die jaren heen niet veranderd en ook dit achtste deel doet in dat opzicht erg weinig om dat op te schudden. Zit je echter eenmaal in een race, dan kijk je werkelijk je ogen uit. Ieder baan zit bomvol verwijzingen naar andere Mario-games. Zo scheur je langs reusachtige bonenstaken door onweersbuien en langs luchtschepen of rijd je ineens over de rode paling uit Mario 64. Ondertussen speelt een live orkest (overigens een primeur in een Mario Kart-game) vol overgave een track uit Super Mario Galaxy.
Hoewel de Wii U niet over de ruwe paardenkracht van zijn concurrenten beschikt, bewijst Nintendo met Mario Kart 8 weer dat de spelcomputer in de capabele handen van interne ontwikkelteams toch tot technische wondertjes in staat is. Schijnbaar moeiteloos wordt er te midden twaalf racers en alle chaos vandien op een 1080p-resolutie een stabiele 60 frames per seconde geklokt. Zelfs wanneer je splitscreen speelt met een tweede speler. Je scheurt samen door de levels als een warm mes door boter, met geen enkele framedrop in zicht. Het ziet er niet alleen indrukwekkend uit, maar zorgt er ook voor dat je volledig gefocust kunt zijn op het racen.
Toch is de console niet helemaal een grafisch wonderkind, wat je ziet eens je lokale races begint met drie of vier spelers. De framerate is hierbij gehalveerd tot 30 frames per seconde. Doordat deze stabiel blijft, is hier alsnog goed op te racen, maar eens je verwend bent geraakt door de vloeiende ervaring die je met minder spelers beleeft, is die transitie even slikken. Het is lastig je aan het idee te onttrekken dat je een halfbakken versie speelt terwijl je met twee spelers de superieure ervaring meemaakt.
Mario Kart 8 is niet een game voor mensen die iets totaal nieuws verwachten. Het is in veel opzichten gewoon weer een Mario Kart zoals die er traditiegetrouw hoort te zijn op een nieuwe Nintendo-console. De spelbalans is echter dusdanig bijgesteld dat dit achtste deel beter is toegespitst op spelers van ieder niveau, met de leukste Mario Kart tot nu toe als gevolg. Missie geslaagd dus, met een toepasselijk eindresultaat.
Mario Kart 8 is vanaf 30 mei exclusief verkrijgbaar voor de Wii U.