GOTY 2017 - Nioh is het perfecte tegengif voor de eindeloze stroom openwereldgames
Met 2018 voor de deur mag je bijna alweer het laatste blaadje van je scheurkalender trekken, maar niet zonder eerst met een opgewekt gevoel naar de afgelopen twaalf maanden terug te kijken. Dit jaar kent namelijk enkele ijzersterke games die de redacteurs van Eurogamer Benelux met alle liefde nog een keer in het zonnetje zetten. In dit artikel vertelt Carl hoe de ijzersterke levels van Nioh de remedie bij uitstek zijn tegen de vele openwereldgames van 2017 en zelfs het design van de Soulsborne-games het nakijken geven.
Zijn er nog lineaire singleplayergames? Wanneer releases in 2017 zichzelf niet bestempelden als "games as a service" of je portemonnee plunderden met loot boxes, dan spurtten ze doorgaans mee in de Gigantische Openwereldrace. Ontwikkelaars investeren miljoenen in het grootste aantal virtuele vierkante kilometers op een schijfje, de meeste sidequests, tasks, NPC's en collectibles, en extreem gedetailleerde scènes in elke straathoek waarbij mannen van middelbare leeftijd aan een ijsje likken, of soortgelijke waanzin.
Nioh is helemaal anders. Het geeft geen zier om het aanbieden van een "virtual sandbox", "emergent gameplay" of ander onzinnig pr-jargon. In de plaats krijg je strakke, lineaire levels waarbij duidelijke spelregels de plak zwaaien. Alleen al daardoor doet Nioh een frisse wind waaien door het gamelandschap. Maar vergis je niet: Nioh onderscheidt zich niet enkel door wat het niet doet, maar ook door wat het wél doet: zijn filosofie met volle overtuiging in de praktijk omzetten.
De kerngedachte daarbij is dat je niet bij het handje wordt genomen. Nioh respecteert je intelligentie en weigert om met de moderne trend mee te doen door elk aspect - van gevechten tot statistieken en soms zelfs sidequests - tot in den treure uit te leggen en voor te tonen. Uiteraard werd die beweging al in gang gezet door de Soulsborne-games, maar Nioh slaagt overtuigend waar andere Souls-likes zoals The Surge of Salt And Sanctuary niet helemaal succesvol waren: even volwassen en mysterieus zijn als Miyazaki's creaties. Wat betreft leveldesign gaat Nioh zelfs een stap verder en overtreft het de Souls-games en Bloodborne.
Hoewel Nioh geen puzzelgame is, zijn de levels toch stuk voor stuk pareltjes van puzzels. Ze bieden absolute verwondering, niet door open- en grootsheid, maar net door in te zetten op claustrofobie en complexiteit. Elke vierkante meter van deze levels wordt briljant benut om je uit te dagen en te belonen. Durf je het aan om je te laten vallen door een van de gaten in de daken in The Ocean Roars, dan sta je plots oog in oog met een groep krachtige vijanden. Weet je die uitdaging te overleven, dan stoot je op een valse muur waardoor je plots een onverwachte en ingenieuze shortcut hebt om terug te keren naar een Shrine.
The Demon of Mount Hiei speelt zich dan weer af op een regenachtige heuvel, waar een complex netwerk van tunnels zigzagt onder de tempels en huisjes. Na een hinderlaag in de ruïnes ontdek je een tunnel die je lijdensweg van 20 minuten plots tot een shortcut van nog geen minuut herleidt. Je bent ontwikkelaar Team Ninja niet enkel dankbaar, maar staat ook versteld van hoe onvoorstelbaar slim elk deel van een level met elkaar verbonden is. Je voelt je als een worm die zich een weg door een rotte appel baant.
Door hun complexiteit vergt het navigeren in die doolhoven evenveel concentratie en uithoudingsvermogen als de messcherpe gevechten. Dat is echter verre van een verwijt, want het past perfect binnen de bikkelharde maar eerlijke filosofie van Nioh. Ofwel blijf je te allen tijde bij de les, ofwel bijt je in het stof.
En zo was 2017 nog maar een maand bezig wanneer mijn Game of the Year al in de bus viel. De vijftig uren met Nioh vlogen voorbij in een waas. Van het zwakke verhaal herinner ik me weinig en het zal even duren voor ik ook de combat weer in mijn vingers heb, maar die levels? Schotel me er nu eentje van de dozijnen voor, en ik kan je zonder problemen aanduiden waar de shortcuts en geheime kistjes zijn. Het is een teken van exceptioneel vakmanschap, en een verfrissing na de dozijnen games die elkaar proberen af te troeven door steeds grotere, maar minder memorabele werelden te scheppen. Er zijn veel redenen waarom Nioh mijn absolute favoriet van 2017 is, maar door diens ambitieuze zoektocht naar "Het Perfecte Level" speelt het in een klasse apart.