Skip to main content

Ghostwire: Tokyo review – Geest uit de fles

Geen schim van zichzelf.

Eurogamer.nl - Aanrader badge
Als culturele hommage levert Ghostwire: Tokyo een unieke ervaring, ondersteund door een ijzige sfeer en bovennatuurlijke gameplay.
De Ghostwire: Tokyo review wist Joachim rond z’n vinger te winden, en neemt je mee naar een spookachtig verlaten Tokio op PlayStation 5.

Shinji Mikami en studio Tango Gameworks gooien het over een andere boeg. Met ruime expertise in horrorgames op zak schotelen ze deze keer Ghostwire: Tokyo voor, een actiegame die het paranormale vakkundig met Japanse folklore verweeft. Dat onverwachte huwelijk zorgt voor een ervaring die buiten de comfortzone van de studio ligt, en dat brengt een positief resultaat met zich mee. Grotendeels toch.

Alles start op een druilerige avond in het immer bruisende Shibuya-district van Tokio. De drukke straten van de metropool worden plots gevuld door een dikke mist die iedereen massaal doet verdwijnen. Protagonist Akito ontwijkt de bovennatuurlijke aanval door een onverwachte fusie met de ziel van de reeds overleden detective KK. Samen achtervolgen ze Hannya, de mysterieuze boosdoener genoemd naar zijn typerende masker, om het raadsel te ontrafelen en de klok terug te draaien. Om nog maar te zwijgen over Akito’s zus die ontvoerd wordt en de wraak die KK zoekt op Hannya, waarvan hun voorgeschiedenis zich gaandeweg blootlegt. Die motieven legt de game vroeg op tafel, zodat je als speler meteen weet wat er op het spel staat, zowel op micro- als macroniveau. Het hoofdverhaal dient ondanks zijn korte duur dus als een gepaste drijfveer om te blijven graven naar antwoorden.

Bekijk op YouTube

De band tussen Akito en KK betekent niet dat je zomaar overal heen wandelt. Het dodelijke mistdeken beperkt aanvankelijk je bewegingsvrijheid. Als je echter met je nieuwe magische krachten de verspreide torii-poorten zuivert, dan verdrijf je de mist en breidt het toegankelijke gebied zich langzaamaan uit. Shibuya ademt een ongemakkelijke stilte uit. De stilstaande voertuigen, hoopjes roerloze kleren van ontvoerde Tokioërs en de nog steeds functionerende belichting en muziekinstallaties geven de indruk dat het leven abrupt verstomde. Dat valt op in elk toegankelijk gebouw en op straat, waar de details van het scherm spatten. Het oogt allemaal heel verlaten, maar voelt nooit leeg aan. Een geslaagde sfeer die niet eenvoudig te realiseren valt.

Samen met de mist vonden zogenaamde Visitors – vijandige entiteiten uit het hiernamaals – hun weg naar de wereld der stervelingen. Die gewelddadige fantomen gebruiken paraplu’s om je aanvallen af te weren, ze genezen elkaar, vuren projectielen af, of rennen op je af met de intentie om te doden. En zodra vijanden je in het vizier krijgen, gloeit de straatverlichting gevaarlijk rood. Ze vormen dus vaak een bedreiging die je niet mag onderschatten. Hier sijpelt de horrorinvloed van Tango Gameworks duidelijk wat meer door. Meestal zijn ze onder te verdelen in vliegende spoken, parapludragende Rain Walkers en projectielen afvurende studentgeesten. Na enkele uren valt het wel op dat je net iets te weinig variatie aan aanvallende demonen krijgt. Laat je echter niet van de wijs brengen: de monsters beschikken over een fascinerend ontwerp en zijn zeker memorabel.

Bekijk op YouTube

Hoe verjaag je dan deze yokai? Conventionele wapens helpen niet tegen geesten, dus doe je dankzij KK beroep op “Ethereal Weaving” – een spirituele aanvalskunst waarbij je drie natuurelementen (vuur, wind en water) gebruikt om hun weerstand te verlagen. Nadien werp je een etherische lasso rond hun existentiële kern om die er uit te rukken en ze uit de wereld te bannen. Sommigen van hen hebben zelfs de gave om de draad tussen jou en KK door te knippen, waarna je tijdelijk op een pijl en boog bent aangewezen. De vier mogelijkheden bieden afwisseling en ogen visueel heel knap, maar missen op termijn diepgang. Ook opvallend: er is geen dodge-knop aanwezig. Je kunt aanvallen blokkeren, maar dat beperkt louter de schade. Soms voelt ontwijken aan als de betere optie, en dat ontbreekt volledig. Een bizarre designkeuze voor de voorts prima combat.

Tijdens je verkenningstocht door Shibuya verzamel je kleine clusters van onschuldige zielen. Die absorbeer je met katashiro, Japanse papieren figuurtjes, om ze nadien via de talloze telefooncellen in het district door te sturen. Daarvoor krijg je XP die vaardigheden vrijspeelt en geld waarmee je bij een nekomata (een mythische kat) voedingsmiddelen en talismans koopt. Onderweg doneer je aan tempels voor wat broodnodige hulp, verzamel je kralen of bid je bij Jizo-standbeelden om meer kracht te verwerven. Het mag duidelijk wezen: de Japanse beschaving en mythologie staan even centraal als het bovennatuurlijke kader, en die ode aan de Oosterse cultuur draagt veel bij aan de beleving van Ghostwire: Tokyo.

Bekijk op YouTube

Ten slotte zijn er tientallen zijmissies. De Tokioërs werden in een oogwenk uit het leven gerukt en je helpt hun zielen met onvoltooide taken. Sommige zijn inspiratieloos. Zo red je een meisje dat naar haar moeder zoekt, of speel je verstoppertje met een jongen. Andere zijn ronduit intrigerend, zoals eentje waarin je een spooktrein neemt naar een onbestaande halte waar treinreizigers door een kwaadaardige verschijning worden gegijzeld. Of het mysterie van het hotel met de geheime kamer, waarvan de toegang verborgen wordt door een nurikabe. Telkens zitten de missies verpakt in unieke scenario’s. Ze zijn niet altijd even geslaagd, maar zorgen voor de nodige afleiding.

Ghostwire: Tokyo is waardevoller dan de som van al z’n delen. De Japanse cultuur en spirituele elementen vormen samen de rode draad. De eenvoud is zowel een zegen als een vloek: je pikt de game snel op en de mechanismen zoals de combat werken intuïtief. Tegelijk durft de herhaling daardoor soms om de hoek loeren. Desondanks klikken alle aspecten wel mooi in elkaar en klopt het totaalplaatje. De unieke ziel van Ghostwire: Tokyo blijft steeds intact. Er is volgende keer gewoon net iets meer nodig om onsterfelijkheid te bereiken.

Voor de Ghostwire Tokyo review speelde Joachim op PlayStation 5.

Lees ook dit