Devil's Third review
Een draak van een game.
Devil's Third is de nieuwe actiegame van Tomobu Itagaki, bekend van Dead or Alive en Ninja Gaiden. Maar zijn hand is nergens merkbaar, en evenmin de belofte dat de game het actiegenre naar een hoger niveau moet brengen. Het is namelijk niets meer dan een achterhaalde third-person actiegame die op geen enkel front vernieuwing brengt. Sterker nog, je waant je in de game in de beginjaren van de vorige consolegeneratie.
Vijf jaar geleden in ontwikkeling gegaan voor de PlayStation 3 en Xbox 360, nu een Wii U-exclusieve titel. Niet alleen terecht gekomen in een regelrechte ontwikkelingshel, maar tevens het slachtoffer van het faillissement van de westerse uitgever THQ. Zelfs met Itagaki aan het roer vaart de game een regelrechte rampkoers.
Devil's Third is namelijk louter een conventionele cover-shooter die melee-elementen in de mix gooit. Je gebruikt een variatie aan vuurwapens om vanuit zeer selectieve schuilplaatsen te schieten en hakt er bloederig op los met je katana. Vijanden zijn echter zo dom dat je hier geen plezier uithaalt. Het zijn bewapende schietschijven die het liefst recht op het scherpe puntje van je katana wandelen. Bijgevolg is het is een repetitieve aangelegenheid die nooit overtuigt of enigszins interessant wordt.
Misschien heb je wel gehoord dat Itagaki denkt dat de gamepers niet bekwaam genoeg is om de ware aard van zijn game te erkennen. Vandaar alle negativiteit rond de game tot nu toe. En inderdaad, een te hoge moeilijkheidsgraad kan er soms voor zorgen dat je een verkeerd beeld krijgt. Denk aan games zoals Shinji Mikami's God Hand of zelfs Itagaki's Ninja Gaiden-serie. Dit geldt echter niet voor Devil's Third.
Er is namelijk geen leercurve in de game te bekennen. Geen ingewikkelde besturing om onder de knie te krijgen, maar ook geen methodiek om te vergaren. Je wordt daarbij ook niet beloond als je voor een meer stijlvolle aanpak kiest. Rennen tegen muren, glijden over de grond; het heeft geen invloed op de uitwerking van de gameplay. De kritiek van Itagaki op de gamepers kun je dus aan desillusie en arrogantie toeschrijven.
De met een dik Russisch accent sprekende Ivan neemt de oneervolle rol van protagonist waar. Na een vreemde poging om kritisch commentaar op het gebruik van bewapende drones te geven, schakelt de game naar een stijlloze drumsolo van Ivan in Guantanamo Bay over. Hier krijgt de hevig getatoeëerde bruut de opdracht van de Amerikaanse regering om in ruil voor zijn gitaar op zijn oude teamgenoten wraak te nemen. Het is het begin van een zoutloze reis die je meermaals met je ogen laat rollen.
Het is evident dat alle verschillende scènes in grote haast aan elkaar zijn geplakt. Je bent niet alleen vaak de plot kwijt omdat hij van de hak op de tak springt, maar ook interacties met eindbazen vallen door het gebrek aan context compleet dood. Zo beland je in een absurde interactie met een oud-teamgenoot die je wijst op de kreten van de hongerlijdende bevolking van Azië en Afrika. Het is niet alleen ontzettend misplaatst voor de situatie, de lading van de opmerking wordt evenmin duidelijk gemaakt. Het belandt in een grote doos met eigenaardigheden waarop de game nooit een antwoord geeft.
De dwaze toevoeging van vleermuizen die sporadisch opduiken, maken het geheel tevens tot een bevreemdende ervaring. Het is niet duidelijk waar die dieren überhaupt vandaan komen en zelfs metaforisch hebben ze geen plek in het verhaal. Ze maken echter zonder waarschuwing een snel eind aan je leven. Het voegt werkelijk niks toe en draagt enkel bij aan een groeiende frustratie.
Je wandelt onder begeleiding van traditionele Japanse Kabuki-muziek richting een oud kasteel. Een houten brug wordt sfeervol door een mysterieuze blauwe vulkaan opgelicht. Even lijkt het erop dat de game toch een eigen persoonlijkheid krijgt. Maar een smakeloos gevecht met een vrouw in haar lingerie drukt je weer met de neus op de feiten. Het was niets minder dan Stockholmsyndroom.
Niet alleen de talrijke storende merkwaardigheden van Devil's Third geven je een zure nasmaak, maar ook de technische presentatie laat te wensen over. Je worstelt je door een deprimerende framerate heen om door een slechte optimalisatie van de Unreal Engine begroet te worden. Texturen laden pas zo laat in dat je ondertussen al in de volgende ruimte bent aangekomen. Het is de druppel die de emmer doet overlopen.
Ook de multiplayer kan deze misser niet meer redden. Hoewel de onlinemodus efficiënt met de verticaliteit van omgeving speelt, zijn de talloze gameplayproblemen nog steeds aanwezig. Interessante toevoegingen als het bouwen van een basis staan daarbij recht tegenover dubieuze microtransacties. Dat het online aspect als free-to-play game naar de pc komt, is tevens nog minder reden om aandacht te besteden aan de Wii U-versie.
Wat heeft Devil's Third eigenlijk te bieden? De framerate is tergend, het is grafisch ondermaats, het verhaal gaat nergens heen en de gameplay is antiek. Dan wordt het opeens duidelijk dat Nintendo terecht zo min mogelijk aandacht aan deze creatieve armoede heeft besteed. De game is enkel interessant als een monument voor hoe laag de ooit iconische ontwikkelaar Itagaki gevallen is.
Devil's Third is vanaf 28 augustus verkrijgbaar voor de Nintendo Wii U.