Days Gone review - Rijdt met halfvolle tank
Update: pc-versie beoordeeld.
Voor de Days Gone review haalt Maarten zijn fiets van stal en trekt de wijde wereld in. Een epische roadtrip, of een beschamend uitje?
Geïnfecteerden, een open wereld en survival: een formule met sleet op, waardoor Days Gone kort na onthulling het label van 'identiteitscrisis' opgeplakt kreeg. Een onterecht verwijt, want Bend Studios' PlayStation 4-debuut tracht zich op meerdere - misschien zelfs te veel - vlakken van de concurrentie te onderscheiden. Wie een schaamteloze kopie van die andere PlayStation-exclusieve postapocalyptische survivalgame verwacht, komt dan ook bedrogen uit. Days Gone is een ambitieus samenraapsel van beproefde succesformules. En net omdat de game zo veel hooi op zijn vork neemt, weet hij in vrijwel geen enkel aspect uit te blinken. Alsof zowel tijdens de ontwikkelingsfase - denk maar aan het achterwege laten van keuzevrijheid en de introductie van een moeilijkheidsgraad - als in het eindproduct een duidelijke richting en focus ontbreekt. Wat Days Gone aan het einde van de rit de das omdoet, is een gebrek aan afwerking en gameplaytechnische monotonie.
Op deze pagina:
Days Gone review
Drifter Deacon St. John is dankzij treffende motion capture en overtuigend stemmenwerk nochtans één van de lichtpunten van de game. De laconieke heethoofd komt bij meerdere nederzettingen in het krijt te staan in een meeslepend verhaal dat om meer dan louter overleven draait. Of zoals partner in crime Boozer het zou zeggen: “Survivin' ain't living.” Daar zorgen de Rippers-cult, NERO-laboranten en de mysterieuze oorsprong van het Freaker-virus wel voor. Nevenpersonages brengen elk interessante achtergrondverhalen en hun kijk op de wereld met zich mee, hoewel ze in termen van gameplay de functie van aanspreekpunt voor missies zelden overstijgen. Deacons flashbacks met zijn overleden vrouw Sarah vormen dan weer een sfeervolle afwisseling op de anders grauwe setting. Ondanks een korte dip halfweg zit het verhaal van Days Gone vol grappige en zelfs vertederende momenten. Niet alles hoeft immers kommer en kwel te zijn en zo wordt het zwartgallige overleverscliché kunstig ontweken.
Het is pas na een ietwat langdradige start in de dichte en heuvelachtige bebossing van de Pacific Northwest dat Days Gone uit de startblokken schiet en de wereld zich voor je opent. Lost Lake met zijn mistige moerassen, oevers vol riet en felblauwe lucht is een absolute topper - net als de besneeuwde vakantiedorpen en uitgebrande velden aan de rand van het zonovergoten gebergte. Nu geruchten rond de PlayStation 5 steeds hardnekkiger worden, is de huidige generatie aan zijn zwanenzang toe. De game perst dan ook alles uit Sony's stokpaardje, wat tegelijk vaak in kortstondige freezes, glitches, ontbrekende textures en lange laadtijden uitmondt. Days Gone is kortom een visuele diamant, zij het met ruwe kanten.
Talrijker en bovendien storender dan bovenstaande schoonheidsfouten zijn de ronduit knullige AI en zweverige combat, die de idee van bikkelharde survival meermaals keihard onderuithalen. Marauders die je volstrekt negeren, blindelings op je af lopen en wachten om beurtelings te worden neergeknuppeld zijn er bij de vleet. De eenvoudige Swarmers vormen met behulp van enkele simpele exploits vrijwel nooit een bedreiging. In groep zijn de monsters weliswaar een stuk taaier, maar dat is deels omdat vuurwapens nagenoeg geen punch hebben. Enkel Focus-schoten en welgemikte headshots brengen rennende geïnfecteerden tot stilstand, waardoor je je al snel tot het rammen van R2 en de occasionele koprol wendt. Verwacht dus geen tactische schoten op ledematen om troepen uit te dunnen zoals in de Resident Evil 2 Remake.
Marauder Camps en hinderlagen dagen je bovendien nauwelijks uit om je aanpak te variëren. De wereld van Days Gone mag dan wel een voortdurend gevaar betekenen, de structuur van missies blijft dezelfde eenheidsworst en kleurt bijzonder braaf binnen de lijntjes. Ook Days Gone hanteert namelijk tot vervelens toe het veelgebruikte openwereldstramien, compleet met meerdere verhaallijnen, repetitieve zijmissies en 'random events'. Het geheel balanceert zo nu en dan op de rand van bezigheidstherapie, wat door de schaarste aan brandstof voor je stalen ros extra in de verf wordt gezet. De zoektocht naar benzine vervalt aanvankelijk door een gebrek aan upgrades voor je motorfiets - die overigens heerlijk speelt - in een langdradig en verplicht nummertje, temeer omdat Deacon vaak onnodig van hot naar her wordt gestuurd. Gameplay en exploratie rusten met andere woorden op ijzersterke, maar inmiddels overbekende fundamenten.
Wél geslaagd en één van de peilers van Days Gone is de introductie van Hordes, een massa geïnfecteerden die je genre I Am Legend en 28 Days Later ongenadig opjagen. Net als de veranderende weersomstandigheden verplaatsen de rondtrekkende Hordes zich volstrekt dynamisch. Daardoor kun je ze op elk moment - overdag en 's nachts - tegen het lijf lopen. Stamina is net als munitie beperkt, waardoor een run-'n-gun-aanpak al snel in een gewisse dood resulteert. Craften speelt hier dan ook een grote rol. Zo kun je dankzij het intuïtieve wapenwiel en zonder stil te staan een bom of slagwapen ineenknutselen: onontbeerlijk in een game die letterlijk honderden vijanden op het scherm tovert. Resource management, on-the-fly craften en hordes Freakers vormen zo een explosieve cocktail, waarbij zowel minutieuze voorbereiding als vliegensvlugge improvisatie het verschil kunnen maken.
En laat dat net in het voordeel van Days Gone spreken. Hoeveel herhaling de missiestructuur ook vertoont, de scenario's zijn nooit honderd procent voorspelbaar. De wereld rondom je lééft en vertoont een heus ecosysteem - door de ontwikkelaar tot 'Freak-o-systeem' omgedoopt - waarin jij lang niet de enige prooi bent. Newts, recentelijk geïnfecteerde kinderen, bengelen onderaan de voedselketen en Rippers zijn door hun fanatieke doctrine een vogel voor de kat wanneer Freakers ze aanvallen. Terwijl je de donkere wouden en open zandvlaktes afscheurt, is het aan jou om je fantasie in ware sandboxstijl de vrije loop te laten. Zo kan een filmische rit met bijhorende soundtrack ruw worden verstoord door wolven, maar kan een kennismaking tussen bandieten en Freakers best wel eens in je voordeel uitdraaien. Het is maar wat je ermee doet, en Deacons arsenaal aan wapens en gadgets biedt meer dan genoeg mogelijkheden om je eigen plezier te scheppen.
Days Gone teert uiteindelijk op een verslavende gameplayloop, maar mist impact en blaast je op vrijwel geen enkel moment van je sokken. De passie van Bend Studios spreekt boekdelen, maar volstaat niet om het geheel naar een hoger niveau te tillen. Indrukwekkende panorama's, een boeiend verhaal en intrigerende personages gaan hand in hand met een gebrek aan afwisseling, opvallende bugs en erbarmelijke AI. Days Gone heeft noch de kracht van God of War, de speelsheid van Spider-Man of de visuele flair van Horizon: Zero Dawn. Het resultaat is een prima game met meer dan 30 uur aan content, die echter net tekortschiet om zich in het rijtje der PlayStation-groten te scharen.
Voor de Days Gone review speelde Maarten op een PlayStation 4 Pro.
Days Gone pc review
Net als Death Stranding en Horizon: Zero Dawn komt ook de voormalige PlayStation 4-exclusive Days Gone naar de pc. Op grafisch gebied valt er net zoveel aan de instellingen te sleutelen als dat Deacon aan zijn motor doet. Niet alleen zijn er opties voor de framerate, field of view en render scaling, maar de game laat ook zien hoe goed het onder deze instellingen presteert. De maximale framerate, de frame pacing en de belasting op je GPU worden in real time bijgehouden. Je ziet ook meteen wat de instellingen teweegbrengen, aangezien de game achter het menu zichtbaar blijft. Je kunt dus naar hartenlust de game tweaken tot zijn motor perfect is gefinetuned, zowel qua performance als grafische pracht.
Ook de controls zijn prima aangepast voor wie liever met toetsenbord en muis speelt. Omdat brandstof conserveren een belangrijke mechanic is en je op je toetsenbord niet analoog gas kunt geven zoals met een controller, is er een knop toegevoegd waarmee je je koppeling inknijpt. Zo kun je alsnog geruisloos en brandstofbesparend door de natuur rijden zonder afhankelijk te zijn van een controller. Ook worden PlayStation-, Xbox- en Switch-controllers meteen door de game herkend en worden de schermaanwijzingen daar direct op aangepast. Days Gone past zich moeiteloos aan de wensen van de gebruiker aan, precies zoals het een pc-versie betaamt.
De game draait stabiel, bevat geen vreemde glitches of zaken die nog met één been in de consoleversie staan. Alle post-launchcontent van de PlayStation 4-versie is toegevoegd. Daarnaast maakt de game uitstekend gebruik van de verhoogde paardenkracht van de meeste moderne pc's en breekt hij de limiet van 30 frames per seconde. Days Gone is volledig thuis op pc en dat is een overwinning voor PlayStation Studios, zeker na de rommelige start van Horizon: Zero Dawn op pc.
De Days Gone pc review update is geschreven door Sander van Leth.