Citizens of Earth review
Volbrengt een matige eerste termijn.
Tegenover elk succesverhaal op Kickstarter staat een ontwikkelaar die zijn droom in duigen ziet vallen. Dit geldt in eerste instantie ook voor ontwikkelaar Eden Industries. Maar na het beoogde doel niet te halen, schiet uitgever Atlus financieel te hulp om het project toch te verwezenlijken. Het resultaat is Citizens of Earth, een role-playing game die qua gameplay en sfeer erg doet denken aan de Japanse RPG-klassieker Earthbound. In de game volg je de avonturen van de Vice President of the World, waarbij politiek onder een satirische loep wordt gehouden. Het mantra "breder, niet langer" van studiohoofd Ryan Vandendyck vormt de kern voor de speelervaring.
Dit houdt in dat zoveel mogelijk content optioneel is. Het is aanwezig als je alles uit de game wil halen, maar het is niet noodzakelijk als je enkel het verhaal wil volgen. De tijdsinvestering die gepaard gaat met het role-playing genre schrikt volgens Vandendyck een hoop mensen af. En die groep wil hij met Citizens of Earth tegemoet komen. Maar juist door deze poging om een zo breed mogelijke groep aan te spreken, schiet Citizens of Earth ernstig te kort.
Dit komt voornamelijk omdat alle sidequests als gevolg erg oppervlakkig aanvoelen. Door de focus compleet op het verhaal te leggen, mis je een reden om meer van de game te ontdekken. Het is daardoor erg onsamenhangend en de brug die de studio wil slaan tussen de twee groepen spelers is niet geslaagd. Wanneer je wél veel tijd in een role-playing game wil steken is er namelijk niet genoeg motivatie om alle content te zien. En juist in de zij-content vind je alle personages die je kan rekruteren om mee te vechten.
Vandendyck bekritiseert de Suikoden-serie op het feit dat het je erg lastig werd gemaakt om van party te wisselen. Dat is absoluut waar en daar maakt Citizens of Earth het je heel erg makkelijk; je kan op elk moment van samenstelling wisselen. Maar wat de game in vergelijking met de Suikoden-serie duidelijk mist, is een reden voor de personages om je bij je aan te sluiten. Het is volstrekte willekeur en mede doordat ze nooit boven hun eigen stereotype uitgroeien missen ze een duidelijke persoonlijkheid.
De bodybuilder praat bijvoorbeeld enkel over zijn spierballen en de complot theorist is overdreven paranoïde. Dit zorgt ervoor dat je maar weinig moeite doet om alle companions te vinden. De beloning blijft namelijk uit. Door de toegankelijkheid van de game heb je al te maken met een vrij lage moeilijkheidsgraad en hierdoor maakt het dan ook weinig uit welke samenstelling van personages je hebt om de game goed te verlopen.
Juist omdat het gros van de charme van Citizens of Earth zich uit in deze personages is dit zonde. Zo hebben ze allemaal hun eigen aanvallen en vaardigheden die bij hun baan past en die invloed heeft op de wijze waarop je ze in een gevecht of daarbuiten gebruikt. De bakker geneest je teamgenoten door gebakken brood en een autoverkoper biedt je dan weer de mogelijkheid om met de auto sneller van locatie naar locatie te reizen.
Deze aandacht voor detail maakt elk personage uniek aan de oppervlakte, maar ze hebben hierbuiten weinig aan het verhaal toe te voegen. Hun persoonlijkheid is een blank canvas dat een vooropgestelde dialoog uitspreekt ongeacht welk personage in je team zit. Ze hebben geen unieke dialogen die commentaar leveren op de situatie waarin je je bevindt. Of je nou de bakker, de yoga instructeur of de weervrouw in je team hebt zitten: ze zeggen allemaal hetzelfde.
Ze zijn dan ook maar bijzaak; figuranten in het verhaal van de Vice President of the World. Maar ook hij groeit nooit boven zijn satirische rol uit. De game ontaardt al snel in één lange grap die al lang niet meer grappig is. Er valt hier en daar nog een glimlach te ontwaren dankzij een grappig stukje dialoog of een leuke woordspeling in de naam van de vijand, maar daar houdt het verder wel bij op. De houdbaarheidsdatum is tegen die tijd al lang voorbij.
En dan wordt het nog eens extra duidelijk wat Earthbound nu zo speciaal maakte: die game is niet alleen goed geschreven, maar bevat vooral erg diverse humor. Citizens of Earth heeft al zijn eieren in een mand geplaatst en de focus op de politiek blijkt niet interessant genoeg om de aandacht er bij te houden.
De wijze waarop de game geen afstand weet te nemen van de traditionele JRPG draagt hier ook een steentje aan bij. Bij oudere games kun je je door verouderde gameplayelementen worstelen door het in het perspectief van de tijdsperiode te plaatsen. Dit is niet zo bij Citizens of Earth. Het gevechtsysteem is al erg traag en gemakkelijk, maar dit wordt nog eens verergerd door de hoeveelheid vijanden die je tegenkomt.
Dit staat haaks op de poging van de studio om de game niet tijdsintensief te maken. Tel hierbij repetitive dungeons, onduidelijke quests, tergend lange laadtijden en een vrijwel onleesbare kaart en je hebt een bron van frustratie die alle charme die de game wél bezit al snel in de schaduw zet.
Citizens of Earth heeft duidelijk zijn hart op de juiste plek, maar blijft net als zijn personages te oppervlakkig om indruk te maken. De inzet van een satirische kijk op de politiek zou voor leuke situaties moeten zorgen, maar de grap is er al snel af. Door lange laadtijden, weinig motivatie om de wereld te ontdekken en een verouderd vechtsysteem worden deze minpunten ook niet in balans gebracht.
Citizens of Earth is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4, PlayStation Vita, Nintendo 3DS en Wii U.