BlazBlue: Continuum Shift Extend Review

Seksuele innuendo's en hyperactieve actiesequenties. Ofwel heb ik net het plot van elke shōnen manga ooit toegelicht ofwel is er een nieuwe BlazBlue op de markt verschenen. De "Extend" bij Blazblue: Continuum Shift heeft dezelfde functie als de "Super" voor Street Fighter IV of de "Ultimate" voor Marvel Versus Capcom 3. Met andere worden: we hebben deze game al eens gezien, zij het met net ietsje minder inhoud. Waarom dan niet gewoon kiezen voor extra DLC of een volwaardig uitbreidingspakket? Geen idee, maar Arc Systems mag blij zijn dat Capcom er geen patent op heeft.

Net zoals de meeste vechtgames wijkt de basisformule van elk vervolg bitter weinig af van de originele incarnatie, des te meer als het gaat om een uitgebreide heruitgave in plaats van een volbloed vervolg. Dus in plaats van jullie te vervelen met wat knip- en plakwerk uit mijn vorige besprekingen - BlazBlue: Calamity Trigger en BlazBlue: Continuum Shift II - zullen we dat gedeelte zo kort mogelijk houden en vooral kijken naar de extraatjes.

Op audiovisueel vlak is er zoals gewoonlijk weinig reden tot klagen. De game is nog steeds een lust voor het oog: gedetailleerde 2D sprites zijn voorzien van vloeiende animaties en dragen een explosief kleurenpallet waar zelfs Pollock van zou blozen. De omgevingen combineren matte paintings met wat polygonenwerk en zijn al even exotisch als de personages. Om het geheel aan creatieve uitspattingen toch min of meer coherent te houden, werd alles gedrenkt in een overkoepelende manga-stijl. Japanofielen zullen dus zeker aan hun trekken komen. Ben je niet echt een liefhebber van manga, dan zal de gameplay er niet minder op worden. Heb je echter een diepgegronde haat jegens stekelig haar en gigantische ogen, dan valt de titel al wat moeilijker aan te raden.

Net zoals in de filmindustrie is goed geluid minstens even belangrijk als goede graphics. De muziek is één grote brok explosieve energie die een heel plethora aan synthesizer-geproduceerde instrumenten incorporeert. Van orgels tot elektrische gitaren, van zware bassen tot zweverige vrouwenstemmen. De grootste lof gaat nog steeds naar het stemmenwerk dat een verdomd goede lokalisatie heeft ondergaan. Fetisjisten hoeven echter niet te wanhopen, want zoals altijd werden ook de originele, Japanse stemmen intact gehouden. De Engelse en Japanse opties bij de geschreven dialogen worden ook nog eens aangevuld met Koreaans en Chinees. Euhm... Handig?

Als het op gameplay aankomt, wel, het is nog steeds een vechtgame. Kies een mode, kies een karakter en leef je uit. Hoogtepunt van de modes blijft - in mijn bescheiden mening - nog steeds de Story Mode. Hoewel je hierin meer dialoogvensters dan vijanden verslaat, blijft het een geslaagde ervaring die zelden in dit genre voorkomt. Aan de andere kant, ik kan me niet inbeelden dat Tekken of Street Fighter even prachtige achtergronden en snedige dialogen zou opleveren. Een uitgebreide dialoog tussen Ling Xiaoyu en Alisa Bosconovitch? Nee bedankt, ik heb Tekken: Blood Vengeance al gezien en dat was méér dan genoeg.

"De game is nog steeds een lust voor het oog: gedetailleerde 2D sprites zijn voorzien van vloeiende animaties en dragen een explosief kleurenpallet waar zelfs Pollock van zou blozen."

Het geschifte verhaal verdient ook zeker zijn strepen, maar het zijn nog steeds de confrontaties tussen de verschillende karakters die de show stelen. Hoe diverser de persoonlijkheden, des te beter het resultaat. Zo zijn de discussies tussen Ragna en Rachel altijd puur goud, ook al eindigt het meestal in een uitwisseling van beledigingen. Rachel is namelijk een klein vampierenmeisje met een Victoriaanse instelling, terwijl Ragna er uitziet als het halfbroertje van Devil May Cry's Dante met de taalkundige etiquette van een pimpelaar. "Well Ragna, you know wat they say, Tempus Fugit." "What did jou just call me?!"

En dan is er nog altijd de onofficiële mascotte Taokaka, hyperactief kat-wezen met het concentratievermogen van een ADHD-patient op speed. "You can't go breathing food. Trust me, Tao has tried." Veel vechtgames laten je achter met een grijns op het gezicht, slechts weinigen kunnen een oprechte glimlach tevoorschijn toveren.

Tijd om wat meer naar het "Extend" gedeelte van de titel te kijken. De meest noemenswaardige update is de toevoeging van Relius Clover (vader van Carl Clover) als speelbaar personage. Net zoals zoonlief gebruikt de man een gigantische marionet als wapen. Zij die vrezen voor een mager afkooksel van Carl: geen nood, Relius hanteert compleet anders. In plaats van de gigantische pop naast hem in de strijd te hebben, komt ze enkel tevoorschijn bij het uitvoeren van speciale combo's. Een herhaling van het Mu/Lambda scenario zit er dus niet in.

Ook alle DLC-karakters zitten reeds in het selectiemenu geborgen: de schizofrene Platinum, Rachels butler Valkenhayn en Makoto het eekhoornmeisje - ook wel bekend als Makoto het fanservice-meisje. Deze toevoegingen hebben natuurlijk een nieuwe calibratie als gevolg. Hier en daar werd een combo aaneenpast of een schadeteller veranderd, simpele patches om het geheel opnieuw te balanceren.

"Als je interesse hebt in vechtgames en nog nooit een BlazBlue-game gekocht hebt, dan is dit een perfecte plek om te beginnen"

Om nog eens terug te komen op de Story Mode, deze versie van Continuum Shift heeft de meeste verhalen van allemaal. Elk personage buiten Mu heeft nu een eigen verhaallijn - ja, ook de karakters die oorspronkelijk DLC waren. Daarnaast werd ook nog eens een zijverhaal voor Sector Seven, The Academy én een geüpdatete verhaalmode van de originele BlazBlue: Calamity Trigger op het schijfje gepropt. Als dat niet aardig is!

Alle andere modi zijn nog steeds van de partij: Arcade, Versus, Score Attack, Training, Missions - ook de Abyss mode keert terug met enkele kleine aanpassingen. Nieuwkomer in de Extend-versie is Unlimited Mars, een mode waarin je het tegen zeer sterke A.I.-gestuurde tegenstanders moet opnemen. Leuk voor de harde kern, maar uiteindelijk niet echt toegankelijk en weinig origineel. Toch is het toevoegen van een minderwaardige mode minder erg dan het wegnemen van een oprecht interessante mode, meer bepaald: Legion Mode.

Legion Mode was een optie die enkel in de PSP-versie van Continuum Shift II aanwezig was. Het was één van de meer originele concepten en deed met zijn grid-systeem soms denken aan Final Fantasy: Dissidia. Geen idee waarom er besloten werd deze achterwege te laten. Ik kan alleen hopen dat toekomstige DLC hier nog verandering inbrengt - en dat die DLC gratis zal zijn. Ach, als troost hebben we nog steeds de immer uitbreidende Gallery, het Replay Theater en de "Teach me, miss Litchi!" episodes.

Tot slot werd er ook nog een kleinigheidje voorzien in het online gebeuren. De Team Battles laten je toe om met maximum zes man in een soort toernooi te participeren. Een welkome toevoeging, BlazBlue mag dan wel een leuke online ervaring bieden, koning van de variatie was het niet. Het is een zonde dat er geen offline versie van de Team Battles bestaat.