Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon review - Een heel ander beestje
Bayo-net niet.
Voor de Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon review probeerde Michiel met gemengd succes om links van rechts te onderscheiden.
Brothers - A Tale of Two Sons verwierf in 2013 algemene lof voor zijn innovatieve gameplay als zogenaamde ‘co-op singleplayergame’. Met de linker- en rechterzijde van de controller bestuur je namelijk een verschillend personage. Ontwikkelaar PlatinumGames heeft zich voor Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon duidelijk door Brothers laten inspireren, maar het resultaat is een stuk minder overtuigend. Hoofdpersonage Bayonetta heeft in deze prequel dan wel meer om het lijf dan in de vorige games, maar hetzelfde kan niet over de gameplay worden gezegd.
Bayonetta Origins vertelt het verhaal van de jonge heks Cereza die naar Avalon Forest wordt gelokt om haar moeder te redden. Daar roept ze per ongeluk haar eerste demoon op, die zich via haar knuffelbeest Cheshire manifesteert. Het sprookjesachtige verhaal dat volgt, is een van de sterkhouders van de game, waarbij je een uitgebreide inkijk krijgt in de transformatie van de schuchtere Cereza naar de koelbloedige Bayonetta.
Om dat verhaal te volgen, heb je echter wel wat geduld nodig. Vooral tijdens de eerste uren onderbreekt PlatinumGames de gameplay continu met de ene na de andere cutscene. Sommige scènes duren hooguit een tiental seconden, maar na het zetten van enkele stappen wacht de volgende onderbreking al. Daardoor duurt het al snel een vijftal uur voordat de game echt op snelheid komt. Wie graag een degelijk tempo heeft, is eraan voor de moeite.
Ook wanneer de game het tempo de hoogte injaagt, blijf je op het vlak van gameplay op je honger zitten. Vooral de gevechten bereiken nooit de hoge standaard die je inmiddels van PlatinumGames gewend bent. De game heeft nochtans een interessante insteek: met de linkerkant van je controller bestuur je Cereza en haar magische spreuken, met de rechterkant de fysieke aanvallen van Cheshire. In de praktijk komt elk gevecht echter neer op het vastpinnen en isoleren van een vijand met Cereza’s spreuken op de ZL-knop, om vervolgens wat op de ZR-knop te rammen om Cheshire het werk te laten afmaken. De game trakteert je regelmatig op nieuwe soorten vijanden, maar ook die komen nooit echt tot hun recht omdat ze allemaal - inclusief de bosses - dezelfde aanpak vergen.
De game introduceert weliswaar mondjesmaat nieuwe vaardigheden en upgrades, maar die veranderen weinig aan de essentie van de gameplay. Doorheen het verhaal speel je bijvoorbeeld nieuwe elementale krachten voor Cheshire vrij. Met het element hout gebruik je diens tong om het schild van een vijand weg te trekken, terwijl steen dan weer de grond doet beven. Hoewel leuke extra’s blijft de eerder vermelde strategie van vijanden vasthouden en vervolgens in elkaar knuppelen ongewijzigd. Ook het upgradesysteem en de mogelijkheid om potions te brouwen brengen daar weinig verandering in. Naar de diepgaande en gevarieerde combat uit eerdere titels van PlatinumGames is het ditmaal ver zoeken.
Hetzelfde gebrek aan diepgang merk je in de puzzels. Terwijl de ‘co-op singleplayer’-gameplay van Brothers - A Tale of Two Sons garant stond voor het ene na het andere ‘aha!’-moment, voelen de puzzels in Bayonetta Origins ongeïnspireerd aan. Ook de verschillende elementale krachten van Cheshire blijven hier onderbenut. Vaak kun je al lang op voorhand voorspellen hoe je die gaat gebruiken, zonder dat de game daar nog interessante twists aan toevoegt.
De zogenaamde Tír na nÓgs vormen het culminatiepunt van al die middelmatigheid. Dat zijn tientallen minidungeons (soms verplicht, soms optioneel) die doorheen Avalon Forest verspreid liggen. Vele daarvan komen niet verder dan één of meerdere gevechten, al zijn er af en toe ook dungeons met een creatieve insteek. Bij momenten dwingt de game je zelfs even om na te denken over hoe je de krachten van beide hoofdpersonages bundelt om een obstakel te overwinnen. Die momenten zijn echter uitzonderlijk, want in de volgende Tír na nÓg wacht alweer een ongeïnspireerde ‘maak alle vijanden van kant’. De Tír na nÓgs tonen bij momenten een glimp van PlatinumGames’ talent, maar zijn ruim onvoldoende om de game interessant te maken.
Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon blijkt uiteindelijk een maat voor niets. Zowel het verhaal als de gameplay bieden enorm veel potentieel, maar PlatinumGames vangt er weinig mee aan. De combat komt op geen enkel moment in de buurt van PlatinumGames’ andere titels, terwijl de puzzels amper die naam waardig zijn en vooral uitblinken in middelmatigheid. Uitkijken naar Bayonetta 4 dan maar?
De Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon review van Michiel gebeurde op een Nintendo Switch Oled.