Life is Strange: True Colors review - Kleurt je dag

In de Life is Strange: True Colors review van Nathan leer je de memorabele personages al even kennen.

Opgelet: deze review bevat spoilers voor het eerste hoofdstuk van de game.

Menselijke gevoelens staan centraal in de Life is Strange-reeks: dat was al duidelijk bij de emotionele rollercoaster die het origineel en Life is Strange: Before The Storm waren. Na het eerder teleurstellende Life is Strange 2 wil ontwikkelaar Deck Nine in Life is Strange: True Colors dat gevoelsaspect centraal stellen. Met Alex, een jonge vrouw die net uit de pleegzorg komt, ligt de speciale kracht van gevoelens lezen ditmaal weer bij het speelbare hoofdpersonage. Die mysterieuze vorm van extreme empathie definieert Alex en stuwt het verhaal voort, maar is niet per se doorslaggevend voor de gameplay.

Alex herkent hevige emoties dankzij gekleurde aura's rond andere mensen of zelfs objecten. Als ze die aura's leest, dan ontdek je de gedachten van die persoon of de herinnering achter het object. Door die kennis kun je vervolgens in gesprekken je empathie tonen en dus betere dialoogkeuzes maken - die soms ook als zodanig onderlijnd zijn. Voor Alex is haar kracht zowel een zegen als een vloek en die achtergrond is duidelijk telkens als ze gedachten wil lezen. Na de onrustwekkende dood van haar broer Gabe wordt het echter noodzakelijk dat ze haar empathie gebruikt om de waarheid te ontdekken. Op die manier ligt de speciale kracht weer bij het hoofdpersonage en bijgevolg in jouw handen, en bepaalt die het verloop van het verhaal - bij voorkeur in de richting van een goede uitkomst. In tegenstelling tot de voorganger weeft True Colors het spelelement en het verhaal dus wel weer harmonieus door elkaar.

De speciale kracht is echter niet van doorslaggevend belang voor de gameplay. Principieel dwingt de game je om je kracht overal waar mogelijk te gebruiken en vanzelfsprekend de juiste dialoogoptie te kiezen - of toch tot je niet meer anders kunt. Hoewel je in hoofdstuk drie bepaalde keuzes richting een romance mag maken, blijft het een logische opeenvolging van praten, gevoelens lezen, weer praten, en dat herhalen. In tegenstelling tot de originele Life is Strange bevat True Colors geen puzzels die je met je kracht oplost, want je gebruikt hem gewoon tot alle dialogen voltooid zijn en het verhaal verdergaat. De kracht mist dus een extra laag diepgang en de gameplay mist duidelijk een element van uitdaging.

Deck Nine daagt je wel uit om met alle personages in Haven Springs een diepe connectie te zoeken. Zo ontmoet je al snel Ethan, de jonge zoon van Gabes vriendin, die jou inneemt met zijn speelse creativiteit en oneindige fantasie. Of je helpt Eleanor van de bloemenwinkel om haar dag te reconstrueren, want haar geheugenverlies neemt helaas langzaamaan de overhand. De nadruk ligt wel op Gabes beste vriend Ryan en maatje Steph - tevens studente aan Blackwell Academy in Life is Strange: Before the Storm. Beiden hengelen naar je aandacht en je hebt de vrijheid om daarop te reageren zoals je zelf wilt. True Colors slaagt daarmee in zijn opzet om unieke personages met een eigen gevoelswereld te presenteren.

Toch schiet de game ook in dat aspect net tekort. Om interacties na te jagen mag je Haven Springs vrij ontdekken, maar er zijn slechts een paar plaatsen om te bezoeken. Eens je to-dolijst in het café klaar is, mag je ernaar terugkeren, maar zul je daar niemand meer aantreffen. Op straat lopen er willekeurige mensen rond van wie je eveneens de gedachten kunt lezen, zonder dat het iets essentieels aan het verhaal toevoegt. De vrije interactie met anderen zit dus altijd genesteld in het logische verloop van de game. Die opvallende lineariteit doorbreekt al snel het (valse) gevoel van vrijheid.

Desalniettemin weet Deck Nine je wel in te pakken met dat verhaal en z'n setting. Haven Springs is een oer-Amerikaans mijnersdorp met een pittoreske miniboulevard annex typische winkeltjes, een rustgevende rivier, en een fantastisch zicht op de bergen. Dat nodigt je meteen uit om de game te verkennen. Hoewel het verhaal tragisch begint, is het ogenschijnlijk een fait divers. Toch herbergt het diepere facetten van menselijk leed en dat is essentieel voor de Life is Strange-reeks. True Colors is daarmee een perfecte opvolger van het origineel.

De vernieuwde graphics dragen daar steevast tot bij. True Colors gebruikt namelijk volledige 'motion capture' en geeft daarmee de subtielste gezichtsuitdrukkingen weer. De guitige blik van ouwe rot Duckie, de bezorgde ogen van Riley, de charmante glimlach van Alex: ze eisen je aandacht op en slepen je mee door het verhaal. De emotioneel geladen graphics ondersteunen als het ware de emotionele inhoud. Bovendien is er - zoals altijd in deze reeks - aandacht voor details, gepaste achtergrondmuziek en puik stemmenwerk. Zelfs in een archief van telefoongesprekken voel je de emoties. Deck Nine mag deze pluim terecht op z'n hoed steken.

Life is Strange: True Colors zet de reeks weer op de kaart. De speciale kracht ligt opnieuw in jouw handen en definieert het verhaal, waarin je de waarheid achter Gabes dood zoekt en je knap uitgewerkte personages mag leren kennen. Daarbij geniet je van een heerlijke setting en puike graphics die een extra duit in het zakje doen. Desondanks laat het 'net niet'-gevoel je niet los, want Alex' kracht biedt geen uitdagende gameplay en de lineariteit is te opvallend. Toch neem je dat voor lief wanneer de positieve elementen je op sleeptouw nemen. Life is Strange: True Colors kleurt af en toe nog buiten de lijntjes, maar schetst een prachtig palet van emoties.

Voor de Life is Strange: True Colors review speelde Nathan op een pc.