UFC 4 review - Knock-out blijft uit
MMAgertjes.
In de EA Sports UFC 4 review stapt Yvo de octagon in om geheel vrijwillig een pak slaag te ontvangen.
Het is nogal kort door de bocht om het Ultimate Fighting Championship als hersenloze vechtsport neer te zetten. Met verschillende vechtstijlen samengesmolten in één discipline komt er namelijk veel bij kijken. Die diepgang geldt eveneens voor de games. Net zoals zijn voorgangers is UFC 4 een relatief realistische fightinggame waarin ongeduldige button mashers al snel het canvas kussen. EA Sports gooit het roer niet bepaald drastisch om, maar komt op een aantal vlakken wel nieuwkomers tegemoet. Toch blijft de genadeklap uit.
De grootste veranderingen in de gameplay zijn deze UFC-editie in de grondgevechten doorgevoerd. Waar de ground game in UFC3 met al zijn jargon voor de minder ervaren vechters vooral voor afleiding zorgde, heb je in UFC 4 dankzij de Grapple Assist nu slechts drie opties: submit, get up en ground and pound. Daarmee wordt automatisch de beste mogelijkheid binnen die drie categorieën geselecteerd. Houd je liever zoveel mogelijk zelf de touwtjes in handen, dan kun je de assistent ook uitzetten en met de oude vertrouwde controls te werk gaan. Grapple Assist is dus vooral een prettige tegemoetkoming voor iedereen die nat achter de oren de octagon instapt.
Daarnaast zijn er voor submissions nu twee soorten minigames à la WWE 2K. Bij choke submissions en joint submissions manoeuvreren beide spelers een balk binnen een respectievelijk hele en kwartcirkel. Terwijl de aanvaller zijn balk over die van zijn tegenstander probeert te bewegen, doet de verdediger er juist alles aan om dat te voorkomen. Het kat-en-muisspel, waarbij voor beide vechters de meter oploopt, eindigt uiteindelijk in óf een tap óf een ontsnapping uit een klem dan wel verwurging. Ook op dit vlak is UFC 4 dus toegankelijker dan zijn voorgangers.
Ondanks de verbeteringen blijft de ground game echter nog steeds de achilleshiel van UFC 4, want door het statische element verzandt het al snel in sleur. Zeker als je het vergelijkt met de dynamiek van stand-up fighting. Los van bescheiden tweaks kennen de staande gevechten geen drastische veranderingen, maar zijn ze nog steeds van een ongeëvenaard hoog niveau. Er zijn namelijk weinig fightinggames waarbij de impact van een uppercut op de kaak of lowkick op de dijbeen zo 'voelbaar' is als in UFC 4. Zelfs na tientallen matches giert de adrenaline door je lichaam wanneer je na een stevige slagenwisseling bij de tegenstander het licht uit de ogen slaat en hem/haar als een levenloze dummy richting het canvas ziet storten. EA Sports laat op realistische wijze ervaren dat MMA duidelijk geen sport voor mietjes is.
Op het vlak van offline gamemodi heeft de ontwikkelaar hoofdzakelijk in de Career Mode geïnvesteerd. De fictionele Coach Davis neemt je onder zijn hoede en stoomt je klaar voor een carrière als vechtersbaas. Net als voorheen creëer je eerst een vechter waarmee je je middels het nodige vallen en opstaan tot UFC-icoon knokt. Tussen de wedstrijden en trainingen door heb je ook nog promotieactiviteiten en kun je via social media met anderen bekvechten. Dat zijn echter tevergeefse pogingen om meer diepgang aan je personage te geven. De Career Mode is uiteindelijk vooral handig om stapsgewijs technieken onder de knie te krijgen en een vechter op maat te creëren. Ook daarin komt de ontwikkelaar dus met name nieuwkomers tegemoet.
Dan is er nog Ultimate Team - of eigenlijk niet, want het schittert in UFC 4 door afwezigheid. Als verklaring zegt de ontwikkelaar aan de hand van een data-analyse simpelweg geen toekomst te zien in de relatief weinig gespeelde modus. Met andere woorden: Ultimate Team kan prima gemist worden en heeft sowieso weinig in een individuele sport als UFC te zoeken. Het is echter teleurstellend dat de ontwikkelaar er geen noemenswaardige nieuwe offline modus tegenover zet. Heb je geen Xbox Live- of PlayStation Plus-abonnement? Dan heeft de game je buiten de carrièremodus weinig te bieden.
Om het gebrek aan offline content enigszins te compenseren, zijn er op online vlak een tweetal interessante nieuwkomers. In Blitz Battles vecht je in korte online matches met regels die dagelijks veranderen, met als einddoel zes rondes achter elkaar te winnen. Denk daarbij aan alleen winnen met een KO of gevechten van slechts een minuut. Het is een zeer vermakelijke variant op Quick Fights om lekker warm te draaien, maar zonder skill-based matchmaking fungeren nieuwkomers vooral als bokszak voor de UFC-veteranen.
Bovendien is er het Online World Championship, waar competitief ingestelde spelers al een poosje naar uitkijken. Daarin werk je ranked matches tegen andere online vechtersbazen af, waarbij je kunt promoveren of degraderen tot een hogere of lagere divisie. Het blijft echter beperkt tot de gewichtsklasse die EA Sports voor je bepaalt, waardoor je dus niet altijd met je favoriete vechters de octagon kunt instappen. De nieuwe online modi zijn vooral voor ervaren spelers welkome toevoegingen, maar kennen dus wel hun beperkingen.
Beperkingen zijn tot slot ook in de presentatie van de game te zien. Er zijn in UFC 4 op visueel vlak amper verschillen ten opzichte van de vorige editie. Veel animaties zijn een herhaling van zetten en de graphics zien er ietwat gedateerd uit. De Ignite-engine is onderhand op zijn retour. Erg storend is het verder niet, maar na twee jaar doorontwikkeling mag je op visueel vlak simpelweg meer verwachten.
Met de versimpelde grondgevechten en uitgebreidere Career Mode staat voor nieuwkomers de deur op een kiertje, terwijl gelouterde vechtersbazen eerder de nieuwe online modi omhelzen. UFC 4 is in zijn totaliteit vooral een iteratie van zijn voorganger, waarbij hooguit de puntjes op de i worden gezet. EA Sports' fightinggame is nog steeds de ongeslagen kampioen in zijn klasse, maar door gebrek aan uitdagers is het een titel met weinig glans.
Voor de EA Sports UFC 4 review speelde Yvo op een PlayStation 4.