Devil May Cry 5 review - Hack-and-Slash met een hoofdletter S
The boys are back in town.
In Yvo's Devil May Cry 5 review lees je hoe de gigantische demonenboom Qliphoth zich voedt met mensenbloed om de wereld om te zetten in een eeuwig... Weet je wat? Iets met demonen afmaken.
Voor fans van demonenjager Dante waren het magere jaren. Zowel Devil May Cry 4 als de ambitieuze reboot DmC: Devil May Cry wisten de stijl van het fan-favoriete deel 3 niet door te trekken, waardoor de komst van nummertje 5 heel wat vragen oproept. Die smelten echter al gauw als sneeuw voor de hel. Een zelfverzekerde Nero die niet verlegen om cheesy oneliners zit. Afstotelijke demonen die met een over-the-topintroductie aan je voorgesteld worden. En een diabolische stem die ondersteund door raggende gitaren je Style Rank omroept. Na amper een kwartiertje spelen, is het overduidelijk: Devil May Cry is terug van weggeweest.
Ontwikkelaar Capcom volgt in dit vijfde deel namelijk opnieuw trouw de DMC-formule. De mensheid wordt nog steeds door satanisch uitschot geterroriseerd, terwijl trash-talking demonenjagers met een voorkeur voor leren kleding ze terugsturen naar de diepste krochten van de hel. Door middel van buitensporig hack-and-slashwerk ga je level voor level vijanden te lijf, waarbij baasgevechten uiteraard niet geschroomd worden. Met de opzichtige tussenfilmpjes worden actie en relaas uiteindelijk aan elkaar gevlochten. Devil May Cry 5 is geen gamechanger, maar zet eerder de puntjes op de i.
Het nieuwe personage V is het meest geslaagde voorbeeld van hoe Capcom heftige stijlbreuken met de reeks vermijdt, maar wel voor voldoende elan zorgt. Hoe kan een iele Kylo Ren-lookalike op sandalen zijn stempel drukken? Wel, met vleugels als machinegeweren en klauwen als scheermessen rijg je met zijn demonische huisdieren Griffon en Shadow moeiteloos combo's aaneen. Op de rug van het uit de kluiten gewassen monster Nightmare deel je vervolgens incidenteel genadeloze klappen uit. Met V zelf houd je zoveel mogelijk afstand van de gevechten, maar met zijn entourage ga je toch met de nodige branie elke confrontatie aan. Een beetje vreemd, maar wel lekker.
Nieuwkomer V maakt dus een ijzersterk debuut, maar bekende gezichten Nero en Dante zijn ook van de partij. De Devil Bringer is Nero's vervanger voor de Devil Breaker waar zelfs Venom Snake jaloers op is. Met zijn bionische arm ontketen je schokgolven, trek je vijanden naar je toe of 'surf' je zelfs een stukje door de lucht. Een nadeel is echter dat je niet tussen de verschillende Devil Breakers kunt switchen. Met Dante kun je daarentegen wel door zijn wapenarsenaal scrollen en tijdens gevechten moeiteloos naar een ander wapen overschakelen. Combineer dat met de Action Styles meegenomen uit Devil May Cry 4 of zijn fonkelnieuwe Cavaliere-motorfietszwaarden (ja, echt) en je maakt de meest absurde combo's die je tot nu toe in de serie gezien hebt.
Het repertoire van de heren demonenjagers breid je zoals gebruikelijk uit door Red Orbs in te leveren. Normaliter doe je dat bij Divinity Statues, maar dit keer dient vooral Nico's shop als wisselkantoor. Die bijdehante tante heeft een tenenkrommend hillbillyaccent, steekt aan de lopende band sigaretten op en heeft nogal de neiging om op theatrale wijze haar bestelwagen in beeld te parkeren. Naar DMC-maatstaven doodnormaal dus. Het niet-speelbare personage is een welkome toevoeging op het bonte gezelschap, die met haar ongerijmde verschijning iets meer smoel aan customization geeft.
Overigens een vermelding waard: ook Devil May Cry 5 ontkomt niet aan kleinschalige microtransacties. Orbs zijn ook tegen betaling verkrijgbaar, maar de bescheiden betaalmuur lijkt louter voor ietwat luie gamers bestemd te zijn. Met schappelijke inspanningen vergaar je namelijk meer dan genoeg Red Orbs om elke missie een of meerdere nieuwe vaardigheden vrij te spelen. Kortom, geen paniek bij het horen van het M-woord.
Qua actie is Devil May Cry 5 als vanouds smullen geblazen. De onsterfelijke charme van DMC is dat het een hack-and-slasher is waarin je groeit. Op het laagste moeilijkheidsniveau is de game zelfs voor de minder getalenteerde knoppenrammers goed te doen. Puristen spelen de game echter meerdere keren uit, totdat je op zo'n krankzinnig niveau uitkomt waarbij het behalen van 'Smokin' Sexy Style!' alleen voor sadomasochisten weggelegd is. Maar het hoeft niet dus. Het pittige karakter van DMC 5 is dus net als zijn voorgangers niet bepaald voor mietjes, maar zet uiteindelijk wel voor iedereen de poorten naar de hel open.
Op het vlak van audiovisuele presentatie is de game eveneens duivels goed. De soundtrack evenaart weliswaar niet de Noisia- en Combichrist-heibel van DmC: Devil May Cry, maar biedt meer dan voldoende oorbloedende inspiratie om demonen af te slachten. Het zijn echter de graphics die de game naar een hoger niveau tillen. De fotorealistische animaties komen de pseudohorrorsfeer alleen maar ten goede en dankzij de stabiele framerate loopt de game als een vers geoliede machine. Capcom laat ook in Devil May Cry 5 met verve zien waarom de RE Engine momenteel de Rolls-Royce onder de game engines is.
De Japanse ontwikkelaar hakt niet met de botte Sparda op het vijfde deel in, maar richt zich vooral op het verbeteren van zijn eigen Style Rank. De introverte V drukt met zijn getemde demonen direct zijn stempel, maar ook Nero en Dante komen zowel beginnende als ervaren hack-and-slashartiesten tegemoet. Voor de rest verandert er niet gek veel. Met extravagante actie, personages en tussenfilmpjes wordt als vanouds de grens van Devil May Cringe opgezocht. Dat is verre van een verwijt. Vergelijk het maar als compleet nuchter op een carnavalsfeestje verschijnen: zet je over de plaatsvervangende schaamte heen en je hebt de avond van je leven.
Voor de Devil May Cry 5 review speelde Yvo op de pc.