Starlink: Battle For Atlas review - Vleugellam
Ruimtetuig.
De Starlink: Battle for Atlas review had Sander aanvankelijk op het puntje van zijn stoel, terwijl hij zijn speelgoed-Arwing door de huiskamer vloog. Maar toen het ruimteavontuur eindelijk begon, verging het plezier hem al snel.
Net nu het toys-to-life-genre aan zijn einde begint te raken, maakt Starlink: Battle For Atlas een hypersprong naar de woonkamer. Ontwikkelaar Ubisoft belooft een game die de brug tussen kindergame en triple-A-titel slaat door een stoer maar kindvriendelijk verhaal te vertellen. Daarnaast mag je totale vrijheid in zowel de volwassen gameplay als het speelgoed verwachten. Hoewel het Atlas-sterrenstelsel een prachtige speeltuin aanbiedt, is het gevuld met flauwe en repetitieve attracties.
Starlink: Battle For Atlas verbluft aanvankelijk dankzij de hoge productiewaarde. De game ziet er dankzij de Snowdrop Engine prachtig uit, zowel binnen als buiten de atmosfeer. Er zijn zeven planeten met elk een unieke stijl, die stuk voor stuk een genot zijn om tot in de puntjes te ontdekken. De muziek past perfect bij dit ruimte-epos, en vooral de personages zijn kleurrijk en divers, ook al hebben ze weinig diepgang. De kers op de taart zijn de controls. Ze vloeien perfect, of je nu barrel rolls in de ruimte maakt of over het oppervlak van een planeet scheert. Tot slot zorgt de AI van de game voor levendige werelden, waar de fauna en de bevolking hun eigen leven leiden. Starlink: Battle For Atlas zet een overtuigend sterrenstelsel neer dat bovendien geweldig is om in rond te vliegen en te vechten.
De hoge productiewaarde is eveneens merkbaar in hoe het speelgoed voor de game is ontworpen. De schepen voelen stevig aan, evenals de wapens die je op de vleugels klikt. Sommige onderdelen bevatten zelfs lampjes, die feller gaan branden als je ze in de game activeert. De toys-to-life-technologie onderscheidt zichzelf van concurrenten in het feit dat veranderingen aan het speelgoed ook meteen in de game verschijnen. Je wisselt van wapens door het speeltje te verwisselen, waarna het nieuwe wapen meteen in de game verschijnt. Zelfs wanneer je een wapen achterstevoren op het schip vastmaakt of meerdere vleugels op elkaar klikt, zie je dat in de game. De schepen zijn prachtig vormgegeven en vormen uitstekende collectors items. Daardoor zijn ze een waardevolle toevoeging aan het toys-to-life-genre.
De gameplay vormt echter een fikse domper op de excellente productiewaarde. De opzet is nochtans zeer interessant: zeven planeten worden belaagd door de Legion, en jij moet ze bevrijden door de bevolking bij het Starlink Initiative in te lijven. Dat doe je echter door repetitieve taken voor ze uit te voeren, waarna ze jouw vaandel dragen. De opdrachten verschillen nauwelijks onderling, waardoor de herhaling na een handjevol missies al pijnlijk zichtbaar is. Datzelfde geldt wanneer je direct de Legion aanvalt. Gevechten tegen hun vlaggenschepen, uitvalsbasissen of boorplatformen verlopen altijd op exact dezelfde manier. En heb je een planeet van de dreiging ontdaan, dan mag je op de volgende planeet exact dezelfde taken talloze keren opnieuw uitvoeren. De indrukwekkende speeltuin van Starlink: Battle For Atlas wordt daardoor gereduceerd tot een gigantisch boodschappenlijstje.
Het verhaal helpt niet om de repetitieve taken goed te maken. Aanvankelijk fungeert het als een begeleiding om de mechanics onder de knie te krijgen. Daarna geeft het je echter de taak om de planeten te bevrijden en werkt het toe naar de laatste confrontatie, zonder twists of andere verrassingen. Met een slordige zes uur aan verhaal valt het doek uiteindelijk na een anticlimactisch eindgevecht. Ook de enige zijmissie in de game krijgt onvoldoende tijd om zichzelf te ontwikkelen en zelfs wanneer je het sterrenstelsel volledig hebt ontdaan van de Legion en de optionele Outlaws, erkent de game je prestatie niet. Dezelfde AI die de bevolking aanstuurt, zorgt bovendien voor een telkens terugkerende dreiging waardoor de game feitelijk nooit eindigt. Een verdienstelijk idee, maar uiteindelijk zorgt het ervoor dat een reeds repetitieve game een gebed zonder einde wordt.
Starlink: Battle for Atlas wordt ook niet genietbaarder van multiplayer. Integendeel, het staat haaks op een belangrijk aspect van de game: de ontdekkingstocht. De game verplicht beide spelers namelijk om dicht bij elkaar te blijven. Wijk je ook maar een beetje van elkaar af, dan wordt de tweede speler naar de andere geteleporteerd. Deze keten weerhoudt je ervan om te genieten van de vrijheid die de ontwikkelaar voor ogen heeft, terwijl je krampachtig probeert om tijdens een ruimtegevecht niet te ver van elkaar af te dwalen.
Starlink: Battle for Atlas is een uitstekend voorbeeld dat uiterlijk niet alles is. De aankleding van de game is fantastisch, met zeven diverse planeten die visueel een hoop te bieden hebben. Het speelgoed is bovendien technisch en visueel indrukwekkend en wordt ondersteund door geweldige controls. Maar daar houdt het plezier op. Het verhaal is te oppervlakkig, veel te snel voorbij en de taken in de game zijn bovendien te repetitief om lang te boeien. Bovendien wordt je tijd niet gewaardeerd, omdat het theoretisch interessante AI-systeem je nooit van een absolute overwinning laat genieten. Starlink: Battle For Atlas heeft grootse beloften, maar maakt geen gigantische sprong voor het toys-to-life genre.
Voor de Starlink: Battle For Atlas review speelde Sander op een Nintendo Switch.