Pillars of Eternity review

THAC0. Kent iemand deze nog uit 2000? To Hit Armor Class Zero. Niemand begrijpt wat Baldur's Gate 2: Shadows of Amn concreet met zijn termen en statistieken bedoelt, maar ondanks mijn verwarring zet ik door. Ik wil weten wat er achter elke isometrische hoek en elk mysterieus personage schuilt. Nooit was ik door een spelwereld zo geboeid en verward tegelijk.

Het is dezelfde verwondering van weleer die 74000 Kickstarter backers drijven om krap 4 miljoen dollar voor Pillars of Eternity in te zamelen. Obsidian Entertainment wil een game maken die de klassieke Infinity Engine games evenaart. Een diehard CRPG, maar dan flexibeler en toegankelijker. De Dungeons & Dragons dobbelstenen gaan het raam uit en maken plaats voor een zelf ontworpen universum.

Eora is een wereld waarin je meteen een heldere kijk op de innerlijke werking krijgt. Dankzij uitgebreide tooltips weet je meteen welke attributen voor jouw held belangrijk zijn en welk effect ze hebben. Leuk is dat geen enkele nutteloos is. Je kunt dus perfect een intelligente barbaar of een oerdomme magiër spelen. Dit heeft zijn effect tijdens de gevechten en conversaties, maar maakt de game niet onmogelijk om te spelen.

Je hebt vanaf het eerste gevecht meteen totale controle over het slagveld. Nieuwkomers hebben wat tijd nodig om zich aan het isometrische perspectief aan te passen, maar al snel wordt pauzeren en orders geven een gewoonte. Gamers die Dragon Age spelen, hebben meteen een streepje voor.

Verbeterde toegankelijkheid betekent echter niet dat er aan complexiteit is ingeboet. De nieuwe spelregels laten meer creativiteit dan in de oude klassiekers toe. Je personages beschikken nu over twee vitale levenspunten. Endurance is een kleine reserve die bepaalt hoeveel schade je held in één gevecht kan verdragen. Is deze balk leeg, dan valt hij flauw en staat hij pas na een succesvol gevecht weer op. De verloren punten worden afgetrokken van de veel grotere reserve aan Health. Endurance genees je tijdens en na de gevechten, Health enkel door te rusten.

Het maakt het beheren van de gezondheid van je groep pakken interessanter dan in de oude games. In tegenstelling tot de oude Infinity Engine-games kan je enkel rusten wanneer je over bevoorrading beschikt. Je kunt op de normale moeilijkheidsgraad maar vier porties meenemen, dus een expeditie wordt plots veel spannender wanneer je te snel door je bevoorrading zit en je groep stukje bij beetje ziet aftakelen.

De grotere vrijheid vertaalt zich ook in de ontwerpen van de klassen zoals de Cipher, Chanter en Monk. In tegenstelling tot de meer traditionele Fighter of Mage halen deze helden hun kracht niet uit bruut geweld of op voorhand gekozen toverspreuken, maar uit opgebouwde energiepunten.

De Chanter put kracht uit zijn eigen liederen. Des te vaker hij dezelfde melodie herhaalt, des te sterker wordt zijn magie. Je bepaalt echter zelf de inhoud en de lengte van zijn gezang. Een langer lied betekent meer passieve voordelen, maar ook minder toverspreuken. De Monk vecht met zijn blote handen en haalt met elke wonde die hij oploopt harder uit. Deze originele klassen geven de gevechten een tactische en spannende dynamiek.

Minder spannend is echter het verhaal. Obsidian schotelt een wereld met een rijke geschiedenis voor, maar doet er te weinig mee. Reïncarnatie, een geheime cultus, rivaliserende goden; allemaal klassieke thema's in het genre. Ze zijn goed uitgewerkt en bijvoorbeeld het opblazen van een god met een gigantische bom spreekt tot de verbeelding, maar stiekem mis je de prettig gestoorde Minsc uit Baldur's Gate of de hilarische Morte uit Planescape: Torment. Het is allemaal wat braafjes en weinig verrassend. Het universum en de personages van Pillars of Eternity zijn alles wat je in een goed rollenspel zoekt, maar missen net dat beetje pit dat de Infinity Engine games zo onsterfelijk maakt.

Een ander legendarisch element van de oude games is de grote hoeveelheid queestes. Wat dat betreft, stelt deze game niet teleur. Naast het hoofdverhaal zijn er talrijke personages die hulp nodig hebben, rivaliserende fracties die willen dat je een kant kiest, en een eigen vestiging om uit te bouwen.

Je beslissingen hebben niet alleen een direct resultaat, maar ook vaak verrassende gevolgen achteraf. Zo kan je bijvoorbeeld eerder verworven kennis over een god in een latere queeste gebruiken om een conflict vreedzaam op te lossen. Genoeg morele en gewelddadige keuzes om je tussen de 30 en 60 uur bezig te houden, zonder dat de verveling toeslaat. Vooral de uitgebreide kerker onder je kasteel is een boeiende hommage aan de klassieke schattenjacht.

Ook de audiovisuele stijl is een lofzang aan Obsidian's inspiratiebronnen. Een rustiek dorp, een imposante grootstad, een lugubere kerker; ze weten je ondanks hun isometrisch perspectief te betoveren. Ook de muziek en stemacteurs zijn goed en helpen je inlevingsvermogen, maar zijn zelden net zo onvergetelijk als die uit de oude games.

Hoewel Obsidion Entertainment het veilig speelt, is Pillars of Eternity alles wat de ontwikkelaar beloofde. Een klassieke RPG die speelt, beklijft en er als een Infinity Engine game uitziet. Soms mist het wat ouderwetse magie, maar dit wordt meer dan goed gemaakt door een verbeterde toegankelijkheid en uitgebreide spelervaringen. Een essentiële ervaring voor zowel de old school als moderne roleplayer.