Game of Thrones Review

Cyanide moest vast slikken toen er ineens een televisieserie van Game of Thrones verscheen. Al helemaal toen deze een enorme hit werd en Westeros, het universum van George R.R. Martin, prachtig tot leven wekte met een budget en cast waar de gameontwikkelaar enkel van kon dromen. Enerzijds waren de verwachtingen voor de game nu veel hoger gespannen, anderzijds zorgde het voor de perfecte gelegenheid om de game na zeven jaar eindelijk uit te brengen.

Het is belangrijk te weten dat Game of Thrones gebaseerd is op de boeken en daarom geen simpele cash-in is. Maar liefst zeven jaar werkte men aan een verhaal dat een prequel is op het eerste boek, dan wel het eerste seizoen van de serie. Daarbij kreeg Cyanide de hulp van auteur George R.R. Martin himself. Genoeg ingrediënten dus voor een intrigerende game, maar helaas is dat het niet geworden. Het is zelfs bijna schokkend dat de ontwikkelaar zo lang heeft gewerkt aan dit product dat nog maar net als videogame bestempeld kan worden.

In Game of Thrones neem je de rol aan van twee personages die per hoofdstuk worden afgewisseld. Mors Westford is een lid van de Night's Watch die het gebied rond The Wall patrouilleert, en Alester Sarwyck is een priester van R'hllor die terugkeert naar zijn geboorteplaats waar hij zijn vader zal opvolgen als heerser. Maar er blijken meer kapers op de kust, en Sarwyck vertrekt naar de Red Keep om te vechten voor zijn gelijk. Daarbij komen er een hoop bekende gezichten uit de boeken en de serie voorbij. Als fan is het niet moeilijk hier enthousiast van te worden, al helemaal wanneer het iconische openingsnummer van de serie door je speakers knalt. Maar wanneer de game daadwerkelijk begint zal het enthousiasme snel plaatsmaken voor teleurstelling.

Stel je de televisieserie voor, maar dan gespeeld door de goedkoopste B-acteurs die gefilmd worden door een dronken cameraman in een setting van karton. Heel crux is dit waar je de meeste tijd naar zit te kijken bij het 'spelen' van deze game. Uren spendeer je enkel naar het kijken naar personages die houterig zijn geanimeerd (tenminste, wanneer de camera niet vast zit in de muur) en ongeïnspireerd, vaak ronduit lachwekkend zijn ingesproken. Hele hoofdstukken bestaan enkel uit het rennen tussen NPC's om te praten, te praten en nog meer te praten in lelijke, lege en steriele omgevingen. Grafisch is het zeker een game van zeven jaar geleden. Daarbij is de game strikt lineair, op enkele sidequests na, die ook voornamelijk bestaan uit eindeloos geouwehoer.

Zeker in de eerste helft van de game (waar je in totaal al snel twintig uur zoet mee bent) wordt het geduld van de gemiddelde gamer zwaar op de proef gesteld. Het is prijzenswaardig dat Cyanide veel aandacht heeft besteed aan het verhaal, maar de balans tussen kijken en spelen is nu wel erg zoek. Een gemiste kans, want het verhaal zelf is best aardig en typisch Game of Thrones, vol personages die liegen en bedriegen en je op het verkeerde been zetten. Zelf heb je ook nog een vinger in de pap door a la Mass Effect keuzes te maken die van invloed zijn op latere gebeurtenissen. Het is best intrigerend allemaal en hoewel de plot nogal voorspelbaar is voor fans van de franchise, zitten er toch nog behoorlijk wat knappe wendingen in. De makers zijn zichtbaar verliefd op het universum waarop ze hun game baseerden en hebben een slim plot in elkaar geknutseld, maar zijn daarbij helaas vergeten dat een game gespeeld hoort te worden.

of

Caption

Attribution

Wanneer je daadwerkelijk mag spelen zet het vechtsysteem de lijn van middelmatigheid voort door enkele slimme ideeën te introduceren die nooit of pas veel te laat goed uit de verf komen. Het systeem heeft voornamelijk wat weg van een MMO, waarbij je personage uit zichzelf blijft aanvallen. Door op de R-knop te drukken staat het gevecht stil en verschijnt een cirkelmenu waar je speciale vaardigheden kan kiezen die vervolgens één voor één worden uitgevoerd. In theorie is het de bedoeling dat je op slimme wijze de verschillende vaardigheden aan elkaar koppelt, maar in de praktijk vind je al snel de sterkste combo en gebruik je die constant. Nieuwe vaardigheden worden daarbij zo mondjesmaat toebedeeld dat ieder gevecht op dezelfde manier beslecht wordt. Koppel dat aan de trage en gebrekkige animaties en je begrijpt dat ook hier weinig plezier te beleven valt.

De rode draad door Game of Thrones is helaas dat voor ieder goed idee er een halfbakken uitwerking tegenover staat. Zo kunnen de keuzes die je in de dialogen maakt ertoe leiden dat de statistieken van je personage veranderen. Denk aan een bonus aan je schade wanneer je ervoor kiest iemand te martelen, of een bonus aan je sociale vaardigheden wanneer je de situatie diplomatieker oplost. Maar in de praktijk zal je er weinig van merken en kom je de game ook wel door zonder hier op te letten. Een ander aardig idee is dat je Mors zijn 'skinchanger' vaardigheid kan gebruiken om in de huid van zijn hond te kruipen. Met deze kun je vervolgens geuren volgen om geheimen te vinden of tegenstanders van achteren bij de strot te grijpen. Zijstapjes zoals deze stealth-secties zorgen voor wat afwisseling, maar gaan op hun beurt ook weer te lang door en de AI van de tegenstanders is voor een game van 2012 ronduit beschamend.