Alienation review - Chaos was nog nooit zo mooi
Chaos was nog nooit zo mooi.
Alienation is de nieuwste game van ontwikkelaar Housemarque, de studio verantwoordelijk voor titels zoals Super Stardust HD, Dead Nation en Resogun. Chaos en vlotte actie in arcade-stijl staan dus centraal. Alienation zet die trend verder: je vingers liggen constant op de triggers om hordes vijanden van je af te schieten terwijl het scherm met explosies gevuld is. De game bouwt verder op de fundamenten van Dead Nation, maar de game is meer dan alleen een spirituele opvolger. Het tempo is opgevoerd en Alienation ondersteunt online co-op voor vier spelers. Housemarque legt daarbij een grote nadruk op teamwork en voegt, als kers op de spreekwoordelijke taart, daar ook nog een Diablo-achtig loot-systeem aan toe.
Zombies maken dus plaats voor aliens, die volgens de game al jaren strijd tegen ons voeren. Inmiddels staat de mensheid er niet meer zo goed voor. Het is aan jou om uit een van de drie klassen te kiezen, een exoskelet aan te trekken en vervolgens de aliens met brute vuurkracht te verjagen. Bij aanvang kun je kiezen uit de klassen Tank, Bio-Specialist en Saboteur. Na een erg korte training sta je er alleen voor. Het verhaal klinkt behoorlijk cliché, maar is wel degelijk interessant uitgewerkt. Mede doordat het fictie met echte geschiedenis verweeft en alle gebeurtenissen narratief verantwoordt. Zo is de ramp in Chernobyl eigenlijk een cover-up voor een mislukte alieninvasie. Daarnaast is alle tekst ingesproken en sta je voortdurend in contact met je leidinggevende.
Direct bij aanvang valt het op hoe uitermate gestroomlijnd de besturing is. In een handomdraai heb je alle knoppen onder de knie en beweeg je als een doorgewinterde veteraan over het slagveld. Naarmate je in level stijgt, krijg je steeds meer vaardigheden tot je beschikking, maar dit maakt de besturing niet complexer. De combinatie van intuïtieve bediening en zowel actieve als passieve vaardigheden zorgt voor een diepgaand vechtsysteem. Voordat je het weet, ren je op een groep vijanden af, activeer je je schild, gooi je een granaat, schiet je tot je magazijnen leeg zijn, wissel je van wapen en sprint je naar veiligheid. Dat alles gebeurt in een tijdsbestek van nog geen tien seconden.
Die wendbaarheid heb je ook hard nodig om op alle onverwachte gebeurtenissen in te spelen. Zo gebruikt Alienation hetzelfde systeem als Gear of War om wapens te herladen. Door op het juiste moment de knop in te drukken, krijg je dus een bonus. Ben je te laat, dan duurt het extra lang. Dat kan dodelijk kan zijn wanneer je bijna onder voet wordt gelopen. Daarnaast zijn kogels snel op, dus wissel je vaker van magazijn dan iemand met buikloop van ondergoed. Op de map kun je ook willekeurige bazen tegenkomen. Die events zorgen voor een flinke uitdaging, vooral als je reeds met een gevecht bezig bent. Het grootste gevaar loert echter wanneer je een horde uitlokt. Je moet dan echt alles uit de kast trekken om stand te houden tegen de praktisch eindeloze golf aan aliens.
Dat alles doe je in levels die prachtig zijn vormgegeven. Ook zit de omgeving bomvol details. Denk hierbij aan sneeuw die glinstert in de zon, voetafdrukken die je personage achterlaat of indrukwekkende schaduwen dankzij het gebruik van je zaklamp. Op auto's en tonnen schieten kan voor flinke explosies met prachtige rookeffecten zorgen. De chaos na een intense strijd is eveneens indrukwekkend. De lichamen van gesneuvelde aliens verdwijnen, maar het bloed blijft liggen. Aangezien je er honderden per missie vermoordt, levert dat bloederige taferelen op. Locaties wisselen elkaar ten slotte ook vlot af. In het ene level sta je in de kou te bibberen terwijl je in een ander level diep in de jungle zit.
Het loot-systeem is dan weer simpel maar doeltreffend. Door kratten te vinden en missies succesvol af te ronden, verkrijg je loot. Als je de waypoints die je nodig hebt om te respawnen kapot schiet, kun je zelfs tot drie keer zoveel loot krijgen. Dat is een effectieve manier om je te motiveren om extra risico's te nemen. De waarde van de loot wordt in verschillende kleuren aangegeven. Juist doordat de game deze herkenbare elementen gebruikt, wijst alles zich vanzelf uit. Daarbij kun je wapens ook upgraden, wat vergelijkbaar is met de sockets uit de Diablo-reeks. Het is tevens mogelijk om de statistieken van je wapens te veranderen door een reroll te doen. Hier heb je wel grondstoffen voor nodig (wat je verkrijgt door afgedankte loot te herbruiken) en het kan negatief uitpakken. Maar het geeft enorm veel voldoening als je ineens veel hogere statistieken krijgt.
De chaos van Alienation komt het best tot zijn recht in de multiplayer. Bij elk level staat een overzicht van andere spelers en kun je direct in hun sessie springen. Enorm gestroomlijnd en toegankelijk dus. De actie zelf is nog beter: de momenten waarop je rug tegen rug je positie op een smalle hangbrug verdedigt tegen een horde aliens zijn intens en vermakelijk. Particles en bloedspetters vliegen je om de oren, en toch verlies je het overzicht niet. De belangrijkste Skill van elke class heeft een area-of-effect, zodat je op een eenvoudige manier je team kunt bijstaan. Denk hierbij aan de Healing van de Bio-Specialist, of het schild van de Tank. Dankzij een klein maar effectief communicatiesysteem van drie ingebouwde zinnen, kun je de sessies zonder voice chat ook prima coördineren. Die toegankelijke samenwerking geeft Alienation immens veel herspeelbaarheid en houdt de game fris.
Maar je hoeft niet braaf mee te spelen. Het is namelijk ook mogelijk om andermans game binnen te dringen en ze het leven zuur te maken. Als Invader heb je wel een groot nadeel: je kunt namelijk geen skills gebruiken. Je bent overgeleverd aan je accuratesse en je behendigheid, en daarom is het een uitgesproken moment om jezelf als topspeler te bewijzen. Dat, of je aast op die arme drommels met een laag level die vergeten zijn om hun sessie voor invasie af te schermen. Het doden van spelers doet niets voor je persoonlijke voortgang, behalve dat je op een speciaal leaderboard komt te staan. Er is dus weinig drijfveer voor het binnendringen van andermans sessies.
Dat doet echter helemaal geen afbreuk aan het totaalpakket. Alienation is vakkundig opgebouwd. Alle verschillende systemen werken goed samen. De vormgeving en de afwerking zijn bovendien schitterend. In tegenstelling tot genregenoot Helldivers is Alienation prima alleen te spelen en mocht je toch hulp wensen, dan is die nooit ver weg. Diepgang, uitdaging en herspeelbaarheid zorgen voor een verslaving waarbij je maar moeilijk de controller neer kunt leggen. Alienation is simpelweg de crème de la crème van de twin-stick shooters.
Alienation is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4. Voor de review is samengewerkt met Sander van Leth.