A Way Out review - Ontsnapt langzaamaan aan de middelmatigheid
Just when I thought I was out, they pull me back in.
In 2013 maakte filmmaker Josef Fares met Brothers: A Tale of Two Sons zijn debuut in de gamesindustrie. Met zijn innovatieve gameplay en emotionele ontknoping charmeerde de game. Met opvolger A Way Out legt Fares de lat deze keer nog een stuk hoger. Ontwikkelaar Hazelight Studios is voor deze game uitgebreid naar meer dan veertig medewerkers om een emotionele rollercoaster te maken die terloops ook een eerbetoon is aan meer dan dertig jaar actiefilms en -games. De studio slaagt grotendeels in die opzet, ook al laat de game zowel op vlak van verhaal als gameplay een aantal steken vallen.
Hoewel het concept van de game helemaal anders is dan Brothers: A Tale of Two Sons, voelt het geheel tegelijk heel vertrouwd. Deze keer bestuur je niet in je eentje twee personages, maar speel je permanent met een maat in co-op. Samen help je hoofdpersonages Vincent en Leo in hun poging om uit de gevangenis te ontsnappen en nadien ook uit de klauwen van de politie te blijven. Om de game met twee te spelen, hoeft trouwens slechts één speler de game aan te schaffen. De andere kan via de EA Friends Pass de hele game meespelen.
De verplichte co-op is nooit een last, maar net de grootste troef van A Way Out. Je speelt steeds in splitscreen, ongeacht of je de game lokaal of online speelt. Bovendien wisselt de game constant op dynamische wijze van cameraperspectief. Zo staan jouw persoonlijke acties en conversaties steeds in het middelpunt van de belangstelling, maar heb je toch steeds zicht op wat je maat aan het uitspoken is. Tijdens scènes waar de twee protagonisten opgesplitst raken, hoef je op die manier niets van de actie te missen.
Hoewel er een grote nadruk op het verhaal ligt, overtuigt de game op dat vlak initieel niet. Je ontsnappingspoging lijkt vooral een excuus om een eerbetoon te betuigen aan verschillende gevangenisfilms, waarbij iconische scènes uit onder andere Escape from Alcatraz en The Shawshank Redemption aan bod komen. Fares en zijn team slagen er echter nooit in om het niveau van de originele scènes te evenaren, laat staan te overstijgen. Ook de gameplay is tijdens de eerste uren simplistisch, met een sterke focus op quick time events en te makkelijke puzzels.
Net zoals de hoofdpersonages breekt echter ook de game zelf bij het verlaten van de gevangenis los. Vanaf dat moment laat A Way Out je niet meer los, en ben je vertrokken voor een drie uur durende rollercoaster. Plots komt het verhaal op kruissnelheid en sleurt Hazelight Studios je mee in een actievolle thriller waarin ook het achtergrondverhaal van beide personages een stuk meer wordt uitgediept.
Ook qua gameplay bloeit de game in de tweede helft helemaal open. De quick time events en flauwe puzzels zijn vervangen door meer actiegerichte en constant wisselende gameplay. Ook hier doet Fares amper moeite om zijn inspiratiebronnen te verbergen. Het ene moment waan je jezelf in Uncharted, om enkele minuten later in scènes te verzeilen die eerder aan Metal Gear of zelfs Streets of Rage herinneren. Hoewel de gameplay ook hier vrij simplistisch blijft, zorgt de constante afwisseling ervoor dat de game tijdens de tweede helft nooit gaat vervelen, en kijk je steeds vol verwachting uit naar een volgende scène.
Dat alles blijkt uiteindelijk maar een voorsmaakje voor de zinderende finale die de game in petto heeft. Het laatste halfuur van de game is een emotionele rollercoaster waarbij de verschillende puzzelstukjes die Hazelight Studios op vlak van verhaal en gameplay heeft aangereikt, plots samenkomen. Wanneer de aftiteling uiteindelijk over het scherm rolt, blijf je dan ook met klamme handen achter, nagenietend van een van de meest intense scènes die games de afgelopen jaren hebben geboden.
Dat betekent echter niet dat je je meteen weer in het avontuur wilt storten; veel replaywaarde is er namelijk niet. Af en toe krijgen jij en je partner de keuze uit twee mogelijke plannen van aanpak. Dat resulteert echter nooit in meer dan een paar minuten unieke gameplay. Het is dan ook zelden de moeite om een scène hiervoor opnieuw te spelen. Dat gebrek aan herspeelbaarheid doet echter weinig afbreuk aan de kwaliteit van A Way Out. Je eerste speelbeurt doorheen de game vergeet je immers niet snel, en blijft naar alle waarschijnlijkheid nog dagenlang door je gedachten dwalen.
A Way Out heeft tijd nodig om op volle snelheid te komen. De eerste uren voelen op alle vlakken traag en inspiratieloos aan. In de tweede helft herpakt de game zich echter volledig, en kom je terecht in een emotionele rollercoaster waarbij lachen en huilen vaak dicht bij elkaar aanleunen. Zowel qua verhaal als gameplay groeit het geheel zes uur naar een climax die je je nog lang zult herinneren.