Wolfenstein: The Old Blood review
Van Duitschen Bloed.
Het valt ongetwijfeld niet mee om William 'B.J.' Blazkowicz te zijn. De ultieme nazidoder is al sinds 1992 bezig met het bevechten van het nazi-imperium, maar is er tot op de dag van vandaag niet in geslaagd om het kwaad voor eens en altijd uit te roeien. Sinds Wolfenstein 3D heeft deze doorgedraaide Captain America het bovendien tegen de meest bizarre vijanden opgenomen, van nazitovenaars tot cyborgs. Hij is op de maan geweest, op de bodem van de oceaan en zelfs in een andere dimensie. En toch blijft hij doorgaan.
Blazkowicz keert terug in Wolfenstein: The Old Blood, een standalone-uitbreiding op Wolfenstein: The New Order uit 2014. De game is in twee thematisch verschillende helften opgedeeld, Rüdi Jager and the Den of Wolves en The Dark Secrets of Helga von Schabbs. Ontwikkelaar MachineGames was aanvankelijk van plan om beide delen afzonderlijk als dlc uit te brengen, maar besloot uiteindelijk om ze te bundelen en als losse release uit te geven. Het gedeelde bloed met Wolfenstein: The New Order is nog op veel plaatsen duidelijk zichtbaar, maar The Old Blood wijkt ook op een paar belangrijke punten van zijn grote broer af.
Zo heeft The Old Blood een ietwat andere toon dan The New Order. De game vindt in 1946 plaats en dient als een prequel. In de eerste helft infiltreer je kasteel Wolfenstein om daar de geheime locatie van een nazihoofdkwartier te achterhalen. De kabelbaanrit van en naar het kasteel doen erg aan zowel Return to Castle Wolfenstein uit 2001 als de film Where Eagles Dare uit 1968 denken. Deze hommage aan oude films wordt verder versterkt in de tweede helft van The Old Blood, waarin de opgravingen van de occulte divisie van de SS in een Duits middeleeuws dorpje centraal staan.
Zowel het kasteel als het Duitse dorpje Wulfburg hebben een karakter dat van je beeldscherm afspat. In kasteel Wolfenstein vecht je je van een cellenblok en via eeuwenoude catacomben een weg naar boven, om uiteindelijk in een gigantische kasteelhal uit te komen. Een geheime gang in een open haard leidt je naar een enorme keuken die met houtblokken, potten, pannen en uiteraard nazi's gevuld is. In het dorpje verplaats je je van een typisch Duitse Bierstube naar een badhuis, waarna je vervolgens met behulp van een robot op een kerkhof belandt.
De vrijheid die je in de verschillende arena's hebt is subliem en toont dat MachineGames een uitstekend oog voor leveldesign heeft. Elk gebied kent verschillende routes en geeft je de keus om deze ofwel stilletjes of als ronkende vechtmachine te doorkruisen.
Het helpt ook dat de ontwikkelaar met The New Order een ijzersterke gameplaybasis heeft gelegd. Deze is in The Old Blood nauwelijks veranderd. Je krijgt in de uitbreiding de beschikking over een aantal nieuwe wapens, waaronder een buis die ook als hendel en als klimgerei dient. Het opblazen van een vijand of het tegelijk hanteren van twee wapens geeft je nog steeds het gevoel onoverwinnelijk te zijn en maakt vuurgevechten in The Old Blood tot een opeenvolging van chaotische danspassen. Hoofden ontploffen, ledematen veranderen in een rode mist en complete bataljons aan nazi's worden letterlijk met de grond gelijk gemaakt.
Deze geweldsorgie doet je soms een beetje vergeten dat The Old Blood ook nog een verhaallijn heeft. Deze belooft veel, maar laat het inkleuren van sommige broodnodige nuances aan jezelf over. Zo wordt er veel drukte gemaakt over slechterik Helga von Schabbs en haar vermeende occulte bezigheden. De achtergrond voor enkele bizarre gebeurtenissen in The Old Blood moeten echter door jezelf worden ontdekt. Via brieven en documenten maakt de game het een en ander duidelijk, maar deze zijn vaak verborgen of slecht zichtbaar. Dit maakt vooral het einde van The Old Blood verwarrend en zwak.
De B-filmachtige vibe die door de hele uitbreiding loopt, maakt wat dat betreft veel goed. MachineGames heeft duidelijk veel oog voor detail en laat dit ook zien in de manier waarop omgevingen een verhaal vertellen. Vijanden hebben soms uitvoerige gesprekken met elkaar over bijvoorbeeld de Duitse taal en de vele posters en flyers in de game scheppen de illusie van een levende wereld. De ontwikkelaar heeft een intrigerend Wolfenstein-universum geschapen, maar zou in The Old Blood de verhaallijn wat meer lucht moeten geven.
Wolfenstein: The Old Blood biedt uiteindelijk meer dan waar voor je geld. De uitbreiding kost 20 euro en daar krijg je een acht hoofdstukken tellende campaign voor die je in zo'n acht uur uitspeelt. Elk hoofdstuk bevat bovendien een aantal verborgen ruimtes en collectibles. Het zoeken naar deze geheimen kan de speelduur van de game aanzienlijk verlengen en loont tevens op verschillende manieren. Zo herbergt elk level een geheim portaal dat je naar een omgeving uit Wolfenstein 3D transporteert.
Zodra je klaar bent met de verhaalmissies zijn er ook nog een tiental Challenge Maps om te voltooien. Dit zijn arena's uit de campaign van The Old Blood waarin je medailles gebaseerd op je verdiensten vrijspeelt. Deze content voegt de nodige herspeelbaarheid aan The Old Blood toe en geeft je bovendien gemakkelijk toegang tot de beste gevechten die de game rijk is.
Uiteindelijk zijn het de sterke gameplay en de open leveldesign die Wolfenstein: The Old Blood tot een goede bloedbroeder van The New Order maken. De wat zwakke verhaallijn haalt de kwaliteit van de gevarieerde omgevingen niet onderuit. De verschillende opties die je in elk level hebt om je vijanden te verslaan maakt van elk gevecht een immer evoluerend schouwspel. The Old Blood is in veel opzichten een schiettent, maar dan wel eentje waarin je van begin tot einde met een enorme grijns op je gezicht speelt.
Wolfenstein: The Old Blood is nu digitaal verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One. Een fysieke versie van de game is vanaf 15 mei te koop voor dezelfde platformen.