Wings of Prey
Een prooi voor de kat?
Op één vlak is Wings Of Prey wel volledig geslaagd: het uiterlijk. Waar is de tijd dat grondgebieden in dit soort games er uit zagen als fotootjes gekopieerd van Google Maps? De grond is geplaveid met een rijke variatie texturen waarop zorgvuldig polygonale objecten werden gepoot. Weg is de platte illusie van diepte die vroeger menig luchtstrijder de grond inboorde. Wat we wel krijgen, is een uitgebreid Ardennenbos en een half-platgebombardeerd Berlijn. Waarvan je zelf de eer krijgt om het werk af te maken, natuurlijk.
Niet alleen aarde, maar ook lucht kreeg de nodige aandacht. Het lijkt meer op een stelling die Jan Hoet zou maken, maar zover de gratie van een wolkendek reikt, is dit een pareltje. In een roes van schoonheid zou je zelfs de drang hebben om rechtstreeks de zon tegemoet te vliegen. En ik zou het nog doen ook! Pech gehad, Icarus, mijn vleugels zijn van staal. Het glinsteren van de ochtendzon en het schilderachtige hemelbeeld zouden een mens haast doen vergeten dat we middenin het wreedste voorval van de 20ste eeuw zitten.
Maar in tegenstelling tot de realiteit is de omgeving in een game slechts zo belangrijk als de objecten waarmee je het de vernieling in kunt blazen. Wees gerust, ook de vliegtuigjes mogen er zijn. Je hebt een dikke veertig modellen die heel je hangar opstoppen. Elk natuurlijk voorzien van hun eigen gehavende schilderwerk. De aerodynamische blokken staal zien er overigens enorm natuurgetrouw uit. Ach wat, natuurgetrouw, alsof ik alle die modellen uit mijn hoofd ken! Laten we het er gewoon bij houden dat alles mooi glimt en er enorm gelikt uit ziet. Meest opmerkelijk is wel het schademodel. Vijanden tot gruis herleiden is altijd al goed geweest om endorfines vrij te maken, maar als het met een extra dosis stijl gebeurt, des te beter!
Weinig zaken geven je zo’n mindfuck als de eerste keer dat je in een dogfight de achtervolging op een vijand inzet. Je stampt de ijzeren albatros op zijn staart om zo steeds dichter bij je prooi te komen, de precisie van je schoten verhoogt bij elke meter die je inhaalt. Wanneer je bijna het metaal van de vijand kunt proeven, geef je het Nazi uitschot de genadeslag. Enkel om te merken dat een brok van het neergeschoten Stuka-wrak in zijn val je linkervleugel aan flarden weet te trekken. Het nauwelijks vormgegeven triomfgevoel maakt onmiddellijk plaats voor paniek. Je trekt en sleurt als een gek, maar het wilt niet baten. Als snel wordt je overmant door een derde emotie: aanvaarding. Het enige wat je kunt doen, is kijken hoe je al brandend ter aarde stort…
In de lucht of op de grond: altijd afstand houden. Nee, meneer de agent, het zal geen twee keer gebeuren.
Tot slot bevat Wings Of Prey natuurlijk ook een multiplayer. De klassieke dogfights komen in vier smaken: Deathmatch, Team Deathmatch, Strike en Capture the Airfield. Veel valt er niet te bekritiseren: qua lobbies, vriendenlijsten en scoreborden is alles in orde. Als het op de gevechten zelf aankomt verloopt alles ook meer dan vlot genoeg. Als je een nieuwkomer bent, raad ik je wel aan om eerst grondig de singleplayer te doorploegen. Het luchtruim staat namelijk niet bekend als een plaats waar je gemakkelijk dekking kunt zoeken. In een oorlog zijn er geen winnaars, maar je kunt toch zorgen dat je de minst grote verliezer bent.
Het is moeilijk om Wings Of Prey strafpunten te geven. Het speelt vlot, alles ziet er mooi uit en op de Amerikaanse stemacteur na is zelfs het geluid dik in orde. Het grootste probleem zit hem echter in de missies. Je moet het zien als de perfecte vrouw, mooi en slim – maar wel met een baard in de keel – die helaas niet echt veel fantasie heeft in de slaapkamer. Het is dus aan jouw om te beslissen hoe zwaar dit punt doorweegt. Maar op een zuiver persoonlijk noot? Eén van de beste flight sims op de markt en zeker een kijkje waard.