'Vijf games die ik wil uitspelen voor ik sterf'

Final Fantasy VI (2002, PlayStation)

Het nooit uitspelen van dit geweldige spel vormt de grootste smet op mijn game carrière. Deze port van de 16-bit klassieker biedt alles waardoor ik van het rollenspelgenre en de Final Fantasy-serie in het bijzonder houd: een levendige wereld, speelbare karakters met unieke beweegredenen om tegen het dictatuur te strijden, memorabele muziek en (spel)wereld veranderende consequenties. Ik ben overtuigd dat Final Fantasy VI behoort tot een van de beste JRPGs aller tijden, alleen al door vijand Kefka, Terra's Theme en Celes' hartverscheurende scène.

Toch haakte ik vlak voor het einde af. Gezien mijn lof voor het spel moge het duidelijk zijn dat het niet aan deze parel ligt. Ik stopte met spelen omdat het levellen van de karakters me tegenstond. De Espers die je karakters dragen tijdens het levellen bepalen welke eigenschappen versterken. Zo geeft Bahamut de sterkste stijging in hit points, en verhoogt Odin als enige(!) de natuurlijke Speed-waarde. Combineer dat met mijn drang om elk Final Fantasy zo perfect mogelijk uit te spelen, en je begrijpt dat het grinden secuur moest gebeuren. Telkens wanneer een teamlid bijna level up ging, wisselde ik van Esper.

Inmiddels staat mijn party al langer dan een jaar op me te wachten in Dinosaur Forest, de perfecte plaats om ervaringspunten te krijgen. Ze hebben lang genoeg gewacht. Het is mooi geweest: slechts een paar karakters te gaan en iedereen benut zijn of haar volle potentie. Kefka denkt veilig in zijn toren te zitten maar hij heeft geen idee van de vechtersbazen die ik klaar heb gestoomd. In 2013 komt niet alleen de soundtrack in hernieuwde vorm uit--met frisse moed laat ik Kefka boeten voor zijn jaren van gruweldaden. Dit jaar speel ik Final Fantasy VI eindelijk uit.