The Legend of Zelda: Skyward Sword (hands-on)

Het voelt meteen anders. Het logo van The Legend of Zelda: Skyward Sword verschijnt in beeld bij het opstarten van de game, net zoals bij elke andere Zelda-game die de voorgaande vijfentwintig jaar de revue is gepasseerd. Elk titelscherm staat inmiddels in mijn geheugen gegrift, ze zijn nu eenmaal vrij iconisch, maar de ene laat al een diepere indruk na dan de andere. Vooral die van Ocarina of Time, voorafgegaan door een eerste blik op Hyrule Field en de opgaande zon, is, excuse my pun, een tijdloos beeld. Maar ondanks dat het titelscherm van Skyward Sword niet meteen beter of slechter is dan wat we van de serie gewend zijn voelt het op een of andere manier toch grootser aan dan ooit tevoren. En dan plots besef ik hoe het komt: de muziek wordt door een symfonisch orkest gespeeld in plaats van een of andere gevoelloze chipset. Een eerste keer voor de reeks.

Het verschil is subtiel, maar je oren registeren het wel. De warmte die zich in je verspreid geeft je meteen het gevoel dat er iets belangrijks gaat gebeuren en die spanning in m'n onderbuik ging niet weg tijdens de vier uur durende speelsessie die we hadden met Skyward Sword.

Verder dan het einde van de eerste kerker zijn we niet geraakt in die vier uur, maar in die tijd hebben we wel al kennis mogen maken met een hoop andere features die hun debuut maken in The Legend of Zelda en die tezamen ervoor zorgen dat de serie met deze iteratie meer dan ooit een grote evolutionaire stap vooruit zet.

The Legend of Zelda heeft nooit echt bekend gestaan om zijn verhaal. Geheel onterecht worden de games samengevat als "prinses Zelda wordt ontvoerd door Ganondorf. Link gaat haar weer eens redden. En dan nog iets met een Triforce". Uiteraard weten wij beter en herinneren we de leuke personages die Link altijd tegenkomt op zijn reizen en de mini-verhaallijnen die daarom draaien. Majora's Mask zat er vol mee, maar ook in de andere games zijn er korte momenten in Link's queeste die ons doen lachen en ons ontroeren.

Die momenten vielen echter zelden op bij het grote publiek omdat Nintendo nu eenmaal beter is in het maken van games dan in het vertellen van verhalen. Daar lijkt nu echt verandering in te komen want het eerste uur van de game zit tjokvol verhaalscenes die ons subtiel inwerken in de wereld en personages van Skyward Sword met plaats voor hier en daar een knipoog en een lach. Twilight Princess begon ook met een lange introductie, maar in Skyward Sword ligt het tempo tussen gameplay en verhaal toch een stuk beter.

Nintendo lijkt ook steeds meer en meer allusies te maken op een algemene mythologie waar de Zelda-games op teren. In de enkele uren dat we speelden hebben we al de origine van verschillende elementen uit voorbije Zelda-games ontdekt, maar natuurlijk willen we dat nu al niet verklappen! Het is wel een teken dat Nintendo zich steeds meer bewust wordt dat fans hunkeren naar een Zelda-game die meer gebruikt maakt van de epische elementen die de formule bevat en alles wijst erop dat Skyward Sword aan die vraag zal voldoen.

Een nieuwe feature die de gameplay sterk beïnvloed is de 'dash'-knop. Wanneer je de A-knop ingedrukt houdt, zal Link beginnen sprinten. Loop als je sprint tegen een hindernis aan en hij zal er ofwel overspringen of de rand vastgrijpen. Het voelt een stuk natuurlijker op deze manier en het betekent meteen ook dat rollen niet meer de snelste manier is om je door Hyrule te verplaatsen. Nog een voorbeeld van Link's nieuwe behendigheid is dat hij nu aan muren kan blijven hangen en dan links of rechts kan schuiven. Het is een feature die al jarenlang te vinden is in andere games maar het is een welkome toevoeging in The Legend of Zelda en zal ongetwijfeld veel die-hard Zelda-gamers dwingen de kerkers op een nieuwe manier te bekijken.

of

Caption

Attribution

En dan zijn we natuurlijk aangekomen bij de toevoeging waar de meeste gamers hun vraagtekens bij plaatsen: de motion controls. We kunnen met plezier, want we waren zelf ook wat sceptisch, melden dat deze nagenoeg perfect zijn. Het gelijkstellen van het zwaard aan de Wiimote voelde in Twilight Princess als een overbodige, en voor sommigen zelfs irritante, feature. En terecht, want het zwaaien van de Wiimote was in dat geval niet meer of minder dan de vervanging van een knopdruk. Niets van dat in Skyward Sword. Dankzij de MotionPlus-technologie registreert de Wii perfect welke bewegingen je maakt en vertaalt die dan in een horizontale, verticale en diagonale slagen in twee richtingen.

Nintendo maakt goed gebruik van die nieuwe zwaardprecisie en schuift al snel een paar mogelijkheden naar voor. Zo moet je de alom bekende Deku Babas nu op een bepaalde manier raken om hen doormidden te klieven en moet je skulltullas eerst op hun rug krijgen voordat je hun zwakke plek kunt bereiken. Vijanden zoals goblins en stalfos verdedigen zich ook beter en anticiperen werkelijk je slag aan de hand van hoe je je zwaard vasthoudt. Aan jou dus om schijnbewegingen te maken en zo hun verdediging te omzeilen.

Buiten de gevechten wordt het zwaard gebruikt om je weg te banen in de prachtige 3D-omgevingen. In first person mode kun je je zwaard naar bepaalde plaatsen wijzen om aan de hand van de reactie die het wapen geeft je doel te lokaliseren. Ook kom je al snel spinnenwebben tegen waarvan je de draden moet doorhakken om verder te gaan in de kerker. Het zijn maar enkele kleine voorbeelden van hoe de hantering van je zwaard beduidend verbeterd is in deze titel.

Maar ook andere items maken handig gebruik van de bewegingssensoren van de Wii. Zo krijg je in de eerste kerker al de vliegende kever die je bestuurt door met de Wiimote te bewegen als een papieren vliegtuigje. Met dat item kun je moeilijk te bereiken schakelaars indrukken en draden doorknippen.

Hyrule, de wereld waar dit alles plaatsvindt, heeft weer een stevige gedaantewisseling ondergaan. Link groeit op in een zwevend dorp genaamd Skyloft waar hij in training is om een van de Skyloft ridders te worden. Zonder al te veel weg te geven van het verhaal kunnen we zeggen dat Zelda, zijn jeugdvriendin met wie hij een speciale band heeft, verdwijnt onder de wolken waar niemand mag of durft gaan. Link echter krijgt een wel heel speciaal zwaard in zijn handen en gaat haar achterna.

Het wolkendek is meteen de overworld van Skyward Sword en het meest vergelijkbaar met de oceaan van Wind Waker, met een aantal grotere eilanden zwevend in de lucht met een hele hoop lege ruimte tussen. Link kan zich echter op bepaalde plekken laten vallen naar het land onder de wolken en het is daar waar het grootste deel van de game plaatsvindt.

Op de begane grond wordt de gameplay meteen een stuk meer gefocust dan wat we gewend zijn van The Legend of Zelda. De omgevingen zijn relatief open maar je hebt wel een duidelijk doel voor je waar je naartoe werkt, je ontmoet er belangrijke personages en lost er puzzels op. Faron Woods, de eerste omgeving waar je echt in losgelaten wordt, had net zo goed een hele grote, open dungeon kunnen zijn maar het is slechts de weg naar Skyview Temple. En die is op zijn beurt dan weer vrij beperkt in omvang. De grens tussen overworld en kerker vervaagt dus voor een stuk.

Ik zou verder kunnen gaan over de prachtige grafische stijl van Skyward Sword die een mooie mix biedt tussen de serieuzere stijl van Twilight Princess en de cartoony sfeer van Wind Waker, maar de screenshots en trailers die deze pagina versieren spreken voor zich. Hyrule ziet er zo kleurrijk uit en bruist gewoon van leven, het is een plezier om erin rond te lopen.

Op een finaal oordeel over The Legend of Zelda: Skyward Sword moet je nog even wachten maar als de eerste vier uur van de game ook maar een beetje representatief zijn voor de gehele game, dan gaan heel wat Wii-eigenaars rond de kersperiode heel tevreden zijn en kunnen we zeker zeggen dat de Wii met een knaller het toneel verlaat.