Als je op een link klikt en een aankoop doet, krijgen we mogelijks een kleine commissie. Lees ons redactiebeleid.

The Legend of Zelda: Phantom Hourglass

Een waardig, draagbaar avontuur voor Link

Naast deze zes kerkers is er nog een zevende hoofdkerker die het verhaal aan elkaar knoopt. Deze Temple of the Ocean King zul je telkens na een een bezoek aan één van de zes kerkers moeten bezoeken. Hier komt de Phantom Hourglass ook om de hoek kijken. De zandloper beschermt je in de hoofdtempel tegen de giftige atmosfeer zolang er zand in de bovenste helft van de prehistorische aftelklok zit. Als het zand dreigt op te raken moet je terug naar buiten om hem weer vol te laten lopen. Naarmate het spel vordert, krijg je meer zand en zul je verder de tempel in kunnen. Onder de tijdsdruk zul je je een weg moeten banen door gangen met onsterfelijke vijanden en moet je gebruik maken van veilige zones om de klok te stoppen en aan je vijanden te ontsnappen. Tegelijkertijd moet je ook nog puzzels oplossen om verder te komen.

Spijtig genoeg is net die Tempel of the Ocean King het meest frustrerende aspect van Phantom Hourglass. Dit komt voornamelijk door de geforceerde herhaling van het steeds opnieuw bezoeker van één plek, wat nergens voor nodig is. Hoewel je gaandeweg manieren tegenkomt om de tijd die je daadwerkelijk in de tempel doorbrengt te verkorten, moet je elke keer weer opnieuw een sectie die je al vijf keer eerder had gezien verkennen.

Er zijn nog wat andere kleine minpunten te noemen, zoals het zeilen. De grote kritiek op The Wind Waker had eveneens met datzelfde aspect te maken. Ook in Phantom Hourglass zul je veel in je boot zitten, hoewel varen makkelijker is dan in het vorige deel en je vaker de kans krijgt om dingen te ontdekken, zoals eilanden en gezonken schatten. Dergelijke minpunten vallen echter in het niets bij het geheel.

Een groter probleem is wellicht de moeilijkheidsgraad van Phantom Hourglass. Het spel geeft je amper de mogelijkheid om zelf iets uit te zoeken, aanwijzingen komen te overduidelijk in beeld en de fee (die je bestuurt met de stylus) helpt je te veel. Dit zorgt ervoor dat Phantom Hourglass een van de makkelijkere Zelda-delen is. Het gevoel van avontuur in het spel wordt echter nooit bedreigd.

Toch is het vergeven van deze ‘foutjes’ makkelijk. Het spel in zijn totaliteit is namelijk één groot plezier om te spelen, mede door de lieflijke stijl van The Wind Waker en de welbekende charme en humor van de gemiddelde Zelda-titel. Als Link realiseert dat een schatkist leeg is; als je vriend zich in een mand verstopt; als een nieuwe fee om je heen danst; het zijn allemaal dingen die een lach op je gezicht zullen toveren.

Wanneer je het spel uitgespeeld hebt, kun je nog aan de slag met de verrassend leuke multiplayer. Hierin moet een speler in een doolhof delen van de Triforce verzamelen, terwijl de andere speler dit probeert te verhinderen door zelf drie bewakers te besturen. Wanneer een bewaker de andere speler raakt, wisselen de spelers van kant. Wie uiteindelijk de meeste delen heeft, wint. De multiplayer grijpt zelfs terug naar het verhaal via de prijzen die je kunt winnen, wat altijd leuk is. Wellicht dat dit gegeven de ietwat korte singleplayer (minder dan 20 uur) goed moet maken.

Zelfs onder Nintendo’s beste spellen, hebben Zelda-titels een unieke gave om tot de verbeelding te spreken en je vast te houden van begin tot eind. Hoewel Phantom Hourglass sneller voorbij zal zijn dan je verwacht, zul je het spel niet snel vergeten. Bovendien zul je niet hopen dat het langer duurde, maar dat meer spellen zo magisch aanvoelen zo goed aangepast zijn aan de unieke eigenschappen van de console. Simpelweg een parel op de DS.

Bron: EG.net

9 / 10

Sign in and unlock a world of features

Get access to commenting, newsletters, and more!

Ontdek hoe we te werk gaan met onze reviews door ons reviewbeleid te lezen.

In this article
Related topics
Over de auteur

Rutger Luiten

Contributor

Reacties