The Last of Us: Part 2 preview - Klamme handjes
Aangename terugkeer naar een onaangename wereld.
Update: The Last of Us: Part 2 is inmiddels te koop. Benieuwd wat wij vinden van Ellie's avontuur? Lees dan onze The Last of Us: Part 2 review.
In 2013 zorgde Naughty Dog met The Last of Us voor een kleine aardverschuiving. De laatste grote exclusive voor de PlayStation 3 zette met zijn meeslepende verhaal en beklijvende gameplay een nieuwe standaard voor actiegames. Vooral het meeslepende verhaal van hoofdpersonages Joel en Ellie bleef bij velen nog lang nazinderen. Nu ook de PlayStation 4 zijn einde nadert, wil Naughty Dog dat huzarenstukje nog eens overdoen met The Last of Us: Part 2. In afwachting van een eindoordeel lees je in deze preview alvast onze eerste indruk over een van de missies in Seattle.
Wanneer je voor het eerst voet zet in Seattle, valt het meteen op hoeveel vrijheid de game je geeft. Het begingebied bevat tal van optionele locaties om te verkennen, waar je extra resources en munitie kunt sprokkelen. Elke locatie vertelt bovendien op subtiele wijze haar eigen verhaal. Zo insinueert een hitlist op het lichaam van een gevelde Clicker dat je zonet een groep voormalige huurlingen hebt afgemaakt, terwijl het doorzoeken van een op het eerste zicht verlaten appartementsblok tot een bloedige confrontatie met enkele deserteurs van het WLF, de lokale militie van Seattle, leidt.
Dat doorzoeken van omgevingen is trouwens geen overbodige luxe, want net zoals in de eerste game draait elk gevecht in The Last of Us: Part 2 in de eerste plaats om het minutieus managen van je resources. Munitie is zeldzaam, en het is steeds een afweging om je vodden en alchohol voor health kits of molotovcocktails te gebruiken. Die schaarste zorgt er dan ook voor dat je telkens met klamme handen het volgende gevecht aangaat en liefst zo lang mogelijk verborgen in de schaduwen blijft.
Naughty Dog dwingt je echter via de introductie van enkele nieuwe soorten vijanden om ook regelmatig uit die schaduwen te komen en je dus kwetsbaar op te stellen. Zo zet het WLF honden in om je tijdens gevechten op te jagen. Als die eenmaal je geur te pakken hebben, zit er weinig anders op dan je schuilplaats te verlaten om ofwel die viervoeter neer te knallen, ofwel veiligere oorden op te zoeken.
Dat blijkt een subtiele maar efficiënte toevoeging waarmee Naughty Dog je dwingt om meer risico's te nemen en af en toe de absolute chaos van de gevechten in The Last of Us: Part 2 te omarmen. Aangezien een paar rake klappen al dodelijk zijn, leiden die directe confrontaties weliswaar regelmatig tot een gewisse dood. Maar minstens even vaak resulteren ze in zenuwslopende maar immens bevredigende scènes waarin je er met de moed der wanhoop en je laatste kostbare kogel toch in slaagt die ene resterende vijand neer te knallen. Waarna uiteraard het minutieus doorzoeken van de omgeving op zoek naar nieuwe munitie opnieuw van start gaat.
Ook de Scars als nieuwe vijandige factie zorgen voor de nodige variatie. Waar het WLF vooral zwaar geschut en militaire tactieken gebruikt om je op te jagen, zijn de Scars geniepige jagers die je met pijl en boog besluipen en via fluitsignalen met elkaar communiceren. Een grootschalige confrontatie met die groep in een parkeertoren heeft dan ook een heel andere sfeer dan wat je van The Last of Us gewend bent. Lijkt dat alles je een tikkeltje te intens, dan kun je gewoon richting de uitgang sluipen en hele groepen vijanden links laten liggen.
De wereld van The Last of Us is in dit tweede deel grimmiger en onaangenamer dan ooit, maar dat maakt het weerzien met de serie des te aangemaner. Deze eerste kennismaking smaakt dan ook naar meer. De eerste nieuwigheden die we in Part 2 ontdekten, zijn subtiel maar weldoordacht. Het is afwachten of Naughty Dog die lijn kan doortrekken naar de rest van de game om zo ook het tijdperk van de PlayStation 4 met een knaller te laten eindigen. Op 12 juni mag je ons eindoordeel over de game verwachten.