Super Mario Galaxy

Maakt het eigenlijk uit dat Galaxy op de Wii is verschenen? De basisbesturing bevat eigenlijk niets dat de N64 niet kon. Toch is het een grote toevoeging om de Wii-afstandsbediening bij elk aspect van het spel te betrekken. Allereerst is er je draaiaanval die je activeert met een snelle schudbeweging van de Wii-afstandsbediening. Het tweede is dat je de Wii-afstandsbediening moet gebruiken als een aanwijzer om Star Bits, naast de bekende muntjes de tweede valuta in het spel, te verzamelen en weg te schieten. De muntjes dienen nog steeds om je levenspunten terug te verdienen en tellen mee bij de berekening van je high-score. Star Bits vertegenwoordigen deze keer echter de 1-Ups, en ze zijn essentieel om verborgen galaxys te vinden. De Star Bits verzamelen, vooral als Mario via een kanon door de ruimte wordt geschoten, is ontzettend bevredigend. Een tweede speler kan deze taak ook op zich nemen met een tweede Wii-afstandsbediening. Iets minder succesvol gebruik van de Wii-besturing is te zien bij de extra modes, zoals het racen op een rog waarbij je de controller naar links of rechts moet draaien. Dit voelt aan als een haastige toevoeging aan het spel.

Deze kleine frustraties in verband met de besturing zijn overigens het meest opvallende wat men in Galaxy beter had kunnen doen. Verder is het even wennen dat je health van zes naar drie secties is gegaan, wat het experimenteren met bepaalde tactieken wat lastig kan maken. Doe je twee keer iets fout, dan ben je nog maar een slag verwijderd van de dood. Gelukkig zijn er altijd fijn geplaatste respawn-punten, de 1-Ups van de Star Bits en zo nu en dan de extra levens die Peach je per post opstuurt. Hierdoor hoef je het Game Over scherm eigenlijk nooit te zien in de 15 à 20 uur die je nodig hebt om het verhaal uit te spelen.

Een grotere teleurstelling is de afwezigheid van een sterke identiteit. Menig individuele levels zijn onvergetelijk, maar over het algemeen kan het spel wat gefragmenteerd overkomen. Vooral de hub geeft geen enkele ruimte om iets te doen naast het verplaatsen van galaxy naar galaxy. Het voelt nooit als thuis aan, zoals het kasteel in Mario 64 dat wel doet. Dit ietwat vreemde gevoel wordt ook versterkt als het spel zich steeds meer naar het adventure genre trekt, en steeds verder van het platform genre. Het voelt raar aan om fakkels aan te moeten steken om deuren te openen, net alsof je opeens in een zekere andere bekende serie van Nintendo zit. Ook de verschillende kostuums voelen niet altijd aan als goed geïntegreerd in het spel.

De grootste uitdaging bij het maken van een vervolg op Mario 64 is het originele spel recht te doen. Je moet een spel maken dat net zo goed op zichzelf staat als Mario 64 dat deed. Dat is geen makkelijke taak als je ook nog eens twee decennia aan Mario-game tradities en de torenhoge verwachtingen van miljoenen fans voor je neus hebt staan. Mario Sunshine kon deze druk niet aan, en werd bij het vinden van een balans herhalend en onhandig om te spelen. Galaxy weet Mario 64 niet te evenaren door de uitvoering – hoewel sommige planeten briljant zijn, zijn anderen een beetje flauwtjes, en er is niet dat gevoel van complete perfectie dat Mario 64 wel had – maar het zit hem in het vertrouwde gevoel en de originaliteit. Het zal nog een decennium duren voordat we weten of het spel net zo’n impact als Mario 64 zal hebben. Voor nu is het alleen belangrijk dat het wachten eindelijk voorbij is.