Splinter Cell: Conviction

We hebben er ettelijke jaren op moeten wachten, maar hier is Sam Fisher dan eindelijk terug. De tijd die de game besteedde in development hell hebben we al uitvoerig besproken in de preview van de game en daar gaan we dus geen woorden meer aan vuil maken. Het voelt nog steeds een beetje aan als een droom maar Splinter Cell: Conviction is wel degelijk in de winkels gearriveerd. Hoe heeft de tand des tijds deze serie aangetast?

Eén ding staat wel vast: Sam Fisher en Splinter Cell zijn tijdens hun sabbatjaren sterk veranderd. Voor Sam is de reden voor de hand liggend. Zijn dochter, het enige dat de spion met beide voeten in de echte wereld hield, kwam om in een banale hit&run en sindsdien verloor hij steeds meer het zicht op zijn morele kompas. Drie jaar na de gebeurtenissen in Splinter Cell: Double Agent komen we Sam terug tegen op een terras in Malta. Het is hier dat hij terug gecontacteerd wordt door Grim en langzaam aan verwikkeld geraakt in een nieuw complot waar zowel zijn vroegere werkgever Third Echelon, de Amerikaanse geheime dienst en zelfs de president in verwikkeld zijn. Natuurlijk zou dit allemaal niets betekenen voor Sam Fisher als Grim er niet meteen ook bij zei dat ze in ruil voor zijn medewerking hem het ware verhaal zullen vertellen over zijn dochter.

Deze ontwikkelingen in de verhaallijn hebben hun impact op de gameplay. Sam Fisher heeft niet meer de steun van verschillende overheidsinstellingen om zijn missie tot een goed einde te brengen. Niet alle gadgets zijn verdwenen, zoals lang Ubisoft’s originele plan was, maar de aantallen zijn wel degelijk teruggeschroefd. En in de praktijk zijn de enige die je echt vaak zult gebruiken het cameraatje om onder de deur te kijken en de EMP-granaat om de lichten in de kamer uit te doven.

Belangrijker is de verandering in Sam’s gemoedstoestand. Hij is niet langer de man die in het donker rustig zijn kans afwacht en allerhande plannen bedenkt om bewakers van hun pad weg te lokken zodat hij ongezien zijn missie kan vervullen. Dat is oude Sam, dat is het oude Splinter Cell. Niet dat Sam Fisher plots getransformeerd is in ‘Serious Sam’ uit de gelijknamige videogamereeks maar ‘loose cannon’ is wel het correcte cliché om hem nu te beschrijven. Hij is een jager geworden die onder dekking van het donker zijn prooi opzoekt. Hij is niet meer gebonden door protocol en is bereid over een paar (of een hoop) lijken stappen om dichter bij de waarheid over zijn dochter te geraken.

In de praktijk betekent dit vooral dat Splinter Cell: Conviction een stuk meer op actie gericht is dan zijn voorgangers. Je baant je een weg van cover naar cover, terwijl je gaandeweg alle lichtbronnen in de buurt uitdooft en ongezien alle bewakers één voor één uitschakelt. De basisgameplay doet vooral denken aan Batman: Arkham Asylum. Elke kamer waarin je komt is een puzzel en het uitschakelen van alle vijanden erin is de oplossing. De manieren waarop je dit kunt doen zijn uitgebreid. Er zijn ramen waar je uit kan hangen, overhangende buizen waar je van kunt neerdalen, flashbangs waar je vijanden mee kunt desoriënteren en nog veel meer. De omgeving is je speeltuin en je voelt je als een ware bad-ass wanneer je een groep van drie neerhaalt zonder dat ze ook maar beseffen dat je er ooit was. En net als in Batman: Arkham Asylum komt het grootste gedeelte van de fun in de game uit het bedenken van nieuwe manieren om tegenstanders uit te schakelen.

De besturing ondersteunt dit volledig. Sam bestuurt een stuk losser dan vroeger en dankzij context-sensitieve knoppen rolt, klimt, glijdt en hangt Sam alsof het niets is. Wanneer je echter uit de rol van jager valt, bijvoorbeeld door ontdekt te worden, komen er problemen naar boven. De besturing leent zich volledig tot geplande acties maar improviseer onder druk van een groep tegenstanders die je ontdekt hebben en de context van je context-sensitieve acties gaat al snel verloren.

Grootste ergernis is het feit dat gebukt lopen een toggle-switch is. Druk op de LB-knop en je bukt tot je opnieuw op de knop drukt. Ook als je achter cover duikt met de linkertrigger, schakel je automatisch ‘bukmode’ in tot je op linker schouderknop drukt. Uitstekend in normale situaties waarin je verdoken bent. Dan is bukken een must en gedwongen worden de hele tijd een knop in te houden zou al snel irriteren. Het probleem is dat de mêlee aanval, de snelste manier om een tegenstander die dichtbij staat geluidloos uit te schakelen, niet altijd lijkt te werken wanneer je gebukt staat. Het gebeurde meerdere malen, te vaak om op te noemen, dat ik ontdekt werd door een bewaker, ik snel uit cover kwam om hem uit te schakelen met een paar hippe combatmoves maar...er niets gebeurde toen ik op de B-knop hamerde en ik bijgevolg als een hond werd afgemaakt. Frons.