Sang-Froid: Tales of Werewolves review

In december 1858, in het Canadese bergdorpje Wolvesvale, lijken de problemen van de O'Connell broers onoverkomelijk: de corrupte burgemeester kan hun bloed wel drinken, de inwoners van het dorp denken dat hun zuster een heks is en de priester heeft een pact gesloten met de Duivel om hen te vermoorden. Alsof dat nog niet genoeg was, worden ze ook nog elke nacht bestookt door een leger van weerwolven en andere mythologische monsters. Gelukkig zijn de broers experten in het prepareren van vallen en het zwaaien van bijlen. Deze twee talenten vormen de basis van de gameplay. Sang-Froid: Tales of Werewolves wil het tower defense genre combineren met dat van een third-person brawler. Het resultaat is een spel dat twee identiteiten heeft die mekaar soms prachtig aanvullen, maar ook elkaar voor de voeten kunnen lopen.

Het spel is opgedeeld in verschillende speeldagen, bestaande uit twee delen. Overdag is de strategische planningsfase waarbij je de vallen plaatst en de uitrusting nakijkt. Dit gebeurt in een top-down perspectief van de omgeving. Tijdens deze fase is Sang-Froid een tower defense spel. De speler heeft de keuze uit een divers aantal verschillende middelen om de vijanden op afstand te houden. Dit arsenaal maakt veel verschillende tactieken mogelijk. Alles is erg overzichtelijk weergegeven en de speler heeft steeds het gevoel dat hij de meester is van zijn strategische hersenspinsels. Het aantal van acties is beperkt. Dit wordt gedetermineerd door een vast aantal aan actiepunten en monetaire middelen die kunnen gespendeerd worden. Resource management maakt dus een belangrijk deel uit van deze strategische fase en dit leidt op een natuurlijke wijze tot experimentatie en eist van de speler dat hij ingenieus te werk gaat.

Een nadeel is echter dat wanneer de speler een goede tactiek heeft gevonden om met bepaalde vijanden af te rekenen, weinig nut is hier van af te stappen. Dit is eerder een probleem dat eigen is aan het tower defense genre maar het is jammer dat Sang-Froid weinig moeite doet om dit te verhelpen. Tegen het einde van het spel maakt de aanvankelijke experimentatie dus vaak plaats voor een vaste routine.

De voldoening die een speler aan het einde van een succesvolle nacht voelt, is erg groot en iets wat zelden in videogames bereikt wordt.

De tweede fase van de speeldag is de eigenlijke uitvoering van het plan. Het spel wordt nu gespeeld als een third-person brawler, waarbij de speler de controle overneemt van één van de broers en hun gevechtsuitrusting. Tijdens deze fase vindt een gelijkaardige soort resource management plaats als in de planningsfase overdag. Een stamina meter moet steeds in het oog gehouden worden. De speler moet immers steeds over genoeg energie beschikken om zijn aanvallen uit te voeren en zijn veelvuldige sprintjes, tussen de verschillende locaties die moeten verdedigd worden, te voltrekken.

Ingenieuzer is de toevoeging van de “Fear level”. Elke vijand heeft zijn eigen Fear parameter die bepaalt ofdat het wezen al dan niet moedig genoeg is om de speler aan te vallen. Deze toevoeging moet zorgen dat de gevechten niet uitdraaien op een potje buttonmashing, maar crowd control en strategie cruciaal worden tijdens de gevechten. Althans, dit is in theorie zo: in het midden van de chaos, waarbij tijd en de snelheid waarmee je met de vijanden kan afrekenen vaak cruciaal is, wordt dit spelelement al snel over het hoofd gekeken. Toch wil dit niet zeggen dat de gevechtsfase geen strategische element kent. Het blind chargeren naar vijanden is zelden een goed idee en door de toevoeging van detectie mechanismen zoals wind en geluid, wordt de speler gedwongen om elk moment zijn concentratie te behouden. Het is enkel jammer dat het meest vernieuwende element van de “Fear factor” in de chaos verloren gaat.

Sang-Froid wil veel tegelijk doen en dit leidt soms tot een gebrek aan focus en afwerking. De basis gameplay staat echter als een huis. De voldoening die een speler aan het einde van een succesvolle nacht voelt, wanneer zijn plannings- en gevechtsfase perfect op mekaar aansloten, wanneer hij van de chaos orde wist te scheppen, is erg groot en iets wat zelden in videogames bereikt wordt. Hierdoor worden veel schoonheidsfoutjes met de mantel der liefde bedekt en blijft de speler gemotiveerd om verder te spelen.

Het spel heeft een ongelooflijk talent om de speler mee te slepen in de spanning van het moment. Dit wordt bovendien geholpen door een sterke soundtrack.

Motivatie om verder te spelen wordt echter niet geleverd door de verhaallijn. Het verhaal over heksen, duivels en mythische wezens kan zelden het niveau van een B-film overstijgen en de presentatie laat ook te wensen over. Animaties in cutscenes zijn soms lachwekkend amateuristisch en het talent van de voice-overs is ook ver te zoeken.

Dezelfde filosofie, waarbij functionaliteit heerst boven frivoliteit, zien we ook terug in andere grafische aspecten. Sang-Froid is geen mooi spel, het is zelfs met momenten erg lelijk. De spelwereld ziet er saai en eentonig uit, de modellen lijken uit videospellen van enkele jaren geleden te komen en de animaties zijn soms wat nukkig. Het spreekt echter nogmaals in het voordeel van de eigenlijk gameplay want deze onmiskenbare lelijkheid stoorde tijdens het spelen nooit en viel zelfs niet op. Het spel heeft een ongelooflijk talent om de speler mee te slepen in de spanning van het moment. Dit wordt bovendien geholpen door een sterke soundtrack, die in zijn kwaliteit schril afsteekt ten aanzien van de andere audio-visuele aspecten.