Retrofiel - Resident Evil 4 infecteert de gamesindustrie nog steeds

Ik ben gek op horrorgames. Die voorliefde is lang geleden begonnen nadat ik kennismaakte met de eerste Alone in the Dark. De statische camerahoeken lieten je voelen alsof je constant bekeken werd en de lovecraftiaanse horror zorgde voor een beklemmende sfeer. Toen Resident Evil vier jaar later voor de PlayStation uitkwam, was het al snel duidelijk dat het hele survival horror-concept naar een hoger niveau werd getild. De kritiek op de tank controls en het slechte acteerwerk deerde mij niet: dit was mijn genre, mijn favoriete franchise. De twee vervolgen deden er steeds weer een schepje bovenop, en ik begon me af te vragen hoe de PlayStation 2 het volgende deel nóg beter kon maken.

In 2004 werd de stilte verbroken en zagen we de eerste beelden van Resident Evil 4. Ik voelde me niet blij, maar bedrogen. De game kwam namelijk eerst voor de GameCube uit, en die had ik niet. Resi was een PlayStation-serie, en nu verscheen hij ineens eerst op Nintendo's 'KiddieCube'. Goed, prima, de game kwam uiteindelijk in november 2005 naar de PlayStation 2. Ik besloot nog niets over de game te lezen om spoilers te voorkomen, en rustig af te wachten tot ik de game in de console kon steken waar hij hoorde.

Ik haatte Resident Evil 4. De game sloeg volledig de plank mis. De statische camerahoeken waren weg, er was geen zombie of puzzel te bekennen en tot overmaat van ramp wou de game ook nog eens dat ik één of andere troela redde. Was dat nou eng? Leon was ineens een bijdehante oneliner-machine en de controls leken mij bewust tegen te werken. Mijn limiet werd bereikt op het moment dat ik iemands hoofd eraf knalde, en er plots een of andere tentakel uit zijn nek groeide. Bedankt Capcom, voor het vergallen van mijn favoriete gameserie.

Stomverbaasd kom ik erachter dat recensenten en fans idolaat van de game zijn, en gaan zelfs zo ver om het 'de beste game ooit gemaakt' te noemen. De game is zo innovatief, dat de invloeden tien jaar later nog te merken zijn. De over-the-shoulder-camera is een standaard geworden in nagenoeg elke horror- en actiegame en ik moet met grote tegenzin toegeven dat Resident Evil 4 veel goeds heeft gedaan. Ik baal alleen enorm dat mijn favoriete serie voor al dit goeds moest sterven.

Afgelopen maart vierde Resident Evil zijn twintigste verjaardag, en deel vier staat daarbij in het middelpunt van de belangstelling. Mijn puberale woede is inmiddels al jaren afgezakt, en eigenlijk weet ik niet eens meer wat het nou was dat mij zo over mijn toeren bracht. Na wat aandringen van mederedacteur Bert, besluit ik dan toch de game nog een allerlaatste kans te geven.

Ok, ik moet eerlijk toegeven: de game heeft me eigenlijk direct in zijn greep. Vanaf de eerste aanvaring met een kettingzaag zwaaiende maniak zit ik op het puntje van mijn stoel, en het zweet staat me op het voorhoofd als ik even later van Del Lago probeer weg te zwemmen. Ik klop mezelf op de schouder omdat ik de Los Granados nu door het been schiet, in plaats van het hoofd. De game is bovendien erg gevarieerd in zijn locaties. Je gaat van een Spaans dorpje naar een extravagant landhuis, om vervolgens in een laboratorium te belanden. De actie complimenteert de spanning en voor het eerst voelt Leon als een competente held, in plaats van iemand die van schrik om zijn as draait en zijn kostbare munitie verspilt.

De nadruk op actie in de vroege momenten van de game lijkt opzettelijk, zodat de speler aan de nieuwe insteek kan wennen. Later laat Resident Evil 4 zijn roots als horrorgame weer zien. Gevechten tegen Mendez en Garrador zijn claustrofobisch en intens, en de monsterlijke Regenerador heeft Nemesis als mijn favoriete vijand uit de serie van de troon gestoten. Zelfs het escorteren van Ashley is spannend en je laat alles vallen als je haar hoort gillen. Haar vervolgens uit de handen van een sektariër redden met een welgemikt schot uit je sniper rifle geeft enorm veel voldoening. De ontsnapping van het eiland op een jetski maakt de game compleet.

Ik kom er eerlijk voor uit dat mijn oogkleppen mij voor innovatie verblindden, en dat mijn koppigheid mij ervan heeft weerhouden om een van de meest invloedrijke games van de afgelopen tien jaar te spelen. Resident Evil 4 is met stip mijn favoriete Resident Evil-game geworden, en het heeft mij een belangrijke les geleerd. Resident Evil 4 toont namelijk dat verandering goed kan zijn en binnenkort komen we in een vergelijkbare situatie, wanneer Resident Evil 7 uitkomt. Dit keer maakt ondergetekende in ieder geval niet dezelfde fout en stap ik er met open armen in.