Resident Evil HD Remaster review
Jill sandwich.
Resident Evil HD Remaster is niet echt eng. Daarvoor zijn de animaties te houterig, de oneliners te hilarisch en is het terrein inmiddels te bekend. Toch ben je nooit helemaal op je gemak in Spencer Mansion. Het is de stilte. Die akelige, drukkende stilte die alleen wordt doorbroken door een tikkende klok in een verlaten eetzaal. Of rommelend onweer in de verte. Een deur die krakend openzwaait of een schreeuwende kraai. De valse noten van een geïmproviseerd Moonlight Sonata.
In krap twintig jaar tijd is er niets veranderd aan de constante dreiging die de originele Resident Evil uitstraalt. Dat een hele nieuwe generatie daar nu in HD van kan genieten, is niet zo vanzelfsprekend en is voornamelijk te danken aan al het werk dat destijds is verzet voor de GameCube-remake. Maar zelfs die variant is alweer twaalf jaar oud. Om de antieke assets naar het heden te brengen is Capcom te werk gegaan als een paleontoloog, die uit incomplete botresten een dinosaurus in zijn volle glorie probeert te herstellen.
Het resultaat is niet altijd even overtuigend. Haarscherpe personages en vijanden vloeken nogal eens met de statische achtergronden, die niet altijd meer te redden waren en waar Capcom dus eigen invulling aan geeft. Zo kom je wel eens uitgesmeerde textures tegen op muren en tapijten, waar je op een grote televisie niet omheen kan. Die momenten beperken zich echter tot een paar kamers en gangen, want verder is dit duidelijk de beste manier om de horrorklassieker te herleven.
Of voor het eerst te ontdekken, natuurlijk. Capcoms grootste verdienste is dat je geen bepaalde speelstijl wordt opgedrongen. Puristen houden het bij de ouderwetse control-opties, die helemaal intact zijn gelaten. Je zet daarbij de beeldverhouding terug op het claustrofobische 4:3 en voilà: Resident Evil HD Remaster is de nostalgische trip die je er van verwacht. Omdat je Spencer Mansion uit je hoofd kent, ga je voor trophies zoals de game binnen drie uur uitspelen, zonder op te slaan of zonder wapens te gebruiken. Behalve je mes, dan.
Ben je meer recente Resident Evil-games gewend, dan zijn de moderne 3D-controls je op maat gesneden en speel je als Chris en Jill in hun Resident Evil 5-outfits, als je wil. Daarbij zet je het beeld op widescreen en zorgt een slimme, heel subtiel pannende camera ervoor dat je toch niet helemaal het overzicht hebt. En door de vaste camerastandpunten weet je dus nooit precies uit welke hoek het gevaar komt.
De onderhuidse spanning die de game zo kenmerkt blijft daardoor voor elk soort speler gelijk, terwijl toch niemand in een hokje wordt geduwd. Kom je helemaal voor het eerst kijken, dan moet je wel door een zure appel heen bijten. De gameplay heeft zijn wortels nog ferm in 1996 geplant. Essentiële informatie wordt voor je achtergehouden en bijna niets wordt uitgelegd.
Je leert bijvoorbeeld niet dat je zombies van je af kan schudden door de analoge stick heen en weer te schudden, of dat je als Jill meer met je mee kan dragen dan Chris en haar pad door Spencer Mansion wat gemakkelijker is voor beginners. Je pakt elk voorwerp op dat je tegenkomt, je inventaris raakt binnen no-time vol en zit dan met de gebakken peren omdat je het nooit redt naar je opslagplaats. Waarvan je in eerste instantie niet eens weet dat 'ie bestaat. En je weet ook niet dat je niet al je kogels moet verspillen aan de eerste zombie, omdat je door de hele game bar weinig munitie vindt.
Je merkt dan dat Resident Evil HD Remaster nog net zo'n harde leermeester is als al die jaren geleden. Je sterft tientallen oneerlijke doden en start een paar keer een hele nieuwe game, net zolang totdat je doorhebt wat het speltempo is en wat de game precies van je verwacht. Langzaam maar zeker vallen dan de puzzelstukjes op hun plaats en ontdek je hoe groot de euforie is wanneer je na een helse tocht eindelijk een nieuwe typemachine vindt. Of hoe erg de pijn is wanneer je net geen ruimte meer in je inventaris hebt om die ink ribbon op te pakken, die je nodig hebt om je game daar op te slaan.
De eerste Resident Evil blijft dan ook survival horror in de puurste zin van het woord. Je maakt constant keuzes, waarvan je nooit zeker weet of je juist kiest. Welke voorwerpen pak je op en welke laat je liggen? Weet je zeker dat je die zombie uit de weg wil ruimen of spaar je beter je munitie voor latere vijanden?
Meer dan eens sta je tegenover een puzzel waarvan je het sleutelvoorwerp drie gangen en vijf kamers geleden nog veilig in een kist hebt opgeborgen. Zo ren je alsmaar heen en weer, net zo lang tot je de meest effectieve manier van de ene helft van het huis naar het andere hebt gevonden. Dat is soms frustrerend, maar wanneer je dan eindelijk vooruitgang boekt is de triomf des te groter.
Want echt de moed opgeven, dat zit er in Resident Evil HD Remaster niet in. Je wordt telkens teruggelokt, omdat je alsmaar wil weten wat er achter de gesloten deuren zit. Dat komt doordat elke ruimte in Spencer Mansion tot in de puntjes is verzorgd en ook erg afwisselend is. Je trekt van relatief knusse rookruimtes naar smerige keukens, van zolders vol spinnenwebben naar overwoekerde tuinen, ondergelopen onderzoekslaboratoria en galerijen waar spookachtige schilderijen op je neerkijken. Het herenhuis en de omliggende gebieden zijn een personage op zich, waar je uiteindelijk een intieme band mee opbouwt.
Resident Evil HD Remaster biedt voor ieder soort speler wat wils, zolang je maar onthoudt dat je voor de antieke gameplay bij vlagen de nodige geduld moet opbrengen. De titel is nog even meeslepend als twintig jaar geleden en er is goed nagedacht over zowel het tevreden houden van de oude garde als het aanspreken van een heel nieuw publiek. Capcom preserveert dan ook op overtuigende wijze een belangrijk stukje gamegeschiedenis, dat nu toegankelijker is dan ooit tevoren. De klassieker is nu echt niet meer te missen.