PixelJunk SideScroller Review

Het draait allemaal om verwachtingen. Als de bijzonder emotionele Dead Island trailer er niet was geweest zou er niemand hebben geklaagd over het gebrek aan een cinematisch verhaal in het spel. Zonder de hype die rond Homefront werd gecreëerd zou de game alvast een pak minder teleurstellend zijn geweest. Maar het omgekeerde is ook waar. Wie had ooit gedacht dat Arkham Asylum, de zoveelste Batman game, zo goed zou worden? En kijk nu eens, diens opvolger Arkham City is één van de populairste games van 2011. Toen ik met de downloadbare PSN-titel PixelJunk SideScroller aan de slag mocht gaan overviel me net hetzelfde gevoel. De laatste tijd focus ik me zo op grote blockbusters dat een veredelde versie van een minigame uit PixelJunk Shooter 2 niet bepaald op mijn verlanglijstje stond. Dat was echter een vergissing.

PixelJunk SideScroller is amper 100 megabyte groot, een unicum in een tijdperk van mastodonten als Rage en Battlefield 3. Je kunt dus zo goed als direct in het spel duiken, en als je dat doet lijkt het alsof je in een tijdmachine bent gestapt. De manier waarop het beeld wordt weergegeven creëert het effect dat je op een oud, dik scherm uit de jaren '80 aan het spelen bent. En terecht, want het spel is een echte retro sidescroller. Je bestuurt een ruimteschipje dat tussen drie vuurwapens kan switchen: een trage maar krachtige laser, een machinegeweer en een inaccurate maar bijzonder destructieve bommenwerper die een aantal explosieven dropt.

In de spelwereld vind je regelmatig power-ups terug, al dan niet achtergelaten door speciale vijanden. De zeldzame en vaak moeilijk bereikbare pick-ups geven je een extra leven mee, de iets frequentere zorgen voor een schild of een wapenupgrade. Je kunt elk wapen vijf keer verbeteren waardoor je meer kogels in verschillende richtingen kunt afvuren. Een belonend systeem, maar toch kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat er net iets meer wapens in het spel aanwezig hadden mogen zijn.

Wat wel helemaal goed zit is het audiovisuele aspect. Zoals reeds vermeld is er het uitermate coole retro-effect, en wat het extra leuk maakt is dat de kleurrijke omgevingen en personages een soort neongloed vertonen. Elk level heeft een ander kleurtje en lijkt je te katapulteren naar een nieuwe wereld, een gevoel dat wordt versterkt door de sfeervolle indiesoundtrack van High Frequency Bandwith. Deze elektronische muziek is net zoals het spel zelf een ideale mix tussen oldschool en futuristisch en kan bij momenten zelfs een beetje epische proporties aannemen.

Vloeistoffen en gassen spelen een grote rol in alle PixelJunk games, en dat is ook hier het geval. Spelers van die games zullen zich dus meteen thuis voelen, ook al speelt het spel totaal anders. Water geneest je, lava is dodelijk, ijs vormt een barrière die je kunt kapot schieten met je laser en gas geleidt lava. Verder is er nog een andere explosieve stof die je best mijdt. Als je het spul toch over je hebt gekregen is het de bedoeling binnen de tien seconden water aan te raken, anders ontplof je. De vloeistoffen zijn heel mooi geanimeerd en hebben zeker wat later in het spel de neiging langs alle kanten om je heen te spuiten. Dat in combinatie met de vele projectielen en vijanden die om je oren suizen zorgt ervoor dat je soms amper nog een veilig plekje op het scherm ziet, laat staan dat je ernaartoe kunt geraken.

Je doel is simpel: heelhuids het einde van elk level zien te bereiken met een zo hoog mogelijke score. Dat doe je op drie manieren: zoveel mogelijk tegenstanders na elkaar stukknallen, obstakels ontwijken en kleine scorebolletjes verzamelen. Er zitten heel wat verschillende vijanden in het spel, gaande van kanonnen en octopusachtige monsters die aan de muur kleven tot lange vliegende rupsen en wezentjes die lasers afschieten. Na een tijdje spelen weet je welk wapen je het beste gebruikt in welke situatie, maar als je ook maar een beetje zoals mij bent is er veel kans dat je vooral je favoriet wapen zult gebruiken. Aangezien het scherm voortdurend verder naar rechts beweegt en je met je ruimteschipje steeds moet volgen zijn er ook heel wat omgevingselementen die je het leven zuur zullen maken. Zo moet je je langs nauwe gangen, ronddraaiende cirkels en bewegende blokken een weg banen, en op de koop toe barst het daar ook nog eens van de vijanden. Al een geluk dat je niet sterft door muren aan te raken. Toch nog één meevaller.

Elk level eindigt met een iets moeilijker stukje waar horden vijanden in een kleine ruimte spawnen, en er zijn ook een viertal eindbazen in het spel aanwezig. Deze moet je in één keer verslaan door enkele zwakke plekken te raken en dat is niet van de poes. Veel van hun aanvallen zijn leuk gevonden, maar worden er daardoor niet gemakkelijker op. Persoonlijk leerde ik al vrij snel hoe ik bepaalde aanvallen kon ontwijken, maar toen ik de scharminkels uiteindelijk neer wist te krijgen begreep ik amper hoe ik dat voor elkaar had gekregen. "Ofwel ben ik uitzonderlijk goed, ofwel zijn de eindbazen niet zo moeilijk als ze eruit zien", dacht ik bij mezelf.

of

Caption

Attribution

In ieder geval, PixelJunk SideScroller is op z'n minst een uitdaging voor je reflexen te noemen. Als je twee keer geraakt wordt sterf je al en begin je terug vanaf je laatste checkpoint. Een checkpoint bereiken is altijd een welkom moment van opluchting, ook al duurt het maar even. Sterf je echter drie keer dan ben je je score kwijt, net als je upgrades. Gelukkig moet je niet heel het level opnieuw beginnen, want ik denk dat ik de levels waarin ik met drie levens toekwam op één hand kan tellen. De balans tussen frustrerend en te gemakkelijk zit dus helemaal goed. Voor casual spelers is er de casual moeilijkheidsgraad, maar de vraag is of zij voldoende uit PixelJunk SideScroller zullen kunnen halen, aangezien het hele trial & error proces, het merken dat je vaardigheden steeds beter worden en de uiteindelijke euforie wanneer 'Level Cleared' op je scherm verschijnt één van de grootste charmes van het spel is. Ik ben persoonlijk niet echt een fan van dergelijke games maar begon er al vrij snel serieus wat plezier mee te beleven.

Bovendien is PixelJunk SideScroller vrij kort als je op casual speelt, niet geeft om high scores en gewoon zo snel mogelijk de eindstreep wilt behalen. Er zijn drie stages elk bestaande uit vier levels. Op enkele uurtjes heb je het spel uitgespeeld. Gelukkig krijg je daarna nog een tweetal leuke beloningen voorgeschoteld, net als een nieuwe moeilijkheidsgraad voor wanneer je je leven helemaal beu bent. De gevaren zijn er namelijk nog dodelijker en talrijker, maar je krijgt er wel een visueel cadeautje voor in de plaats: alle levels krijgen een volledig nieuw witachtig kleurenpalet.

Als je genoeg hebt aan het zo hoog mogelijk proberen raken op leaderboards en het steeds proberen verbeteren van je eigen score, wordt het tijd om er een vriend bij te halen. Het spel is volledig in co-op speelbaar en dat maakt het allemaal extra leuk. Het is alleen een beetje jammer dat er geen online co-op is, waardoor je verplicht bent om iemand naar je huis te sleuren.