MDK2 HD

review door Stieven Schaerlaeken.

Een generatie jongere gamers zal hoogstwaarschijnlijk maar vaag gehoord hebben van MDK, wat staat voor Murder Death Kill. Trouwe fans van de BioWare zullen misschien ooit wel eens MDK2 gezien hebben, maar om het echt gespeeld te hebben moet je al een oude rot zijn. MDK2 verscheen origineel in het jaar 2000 en was uitsluitend voor de PC en Dreamcast beschikbaar, later zou de PlayStation 2-port volgen. We zijn nu bijna twaalf jaar later en uitgever Beamdog wil de nieuwe generatie gamers ook laten genieten van MDK2. In plaats van een oude hap door onze keel te duwen krijgen we een gelikt buffet voor ons, want ook deze game heeft zoals zovelen daarvoor een HD-remake gekregen. We gingen alvast eens kijken of de tand des tijd zijn sporen heeft nagelaten.

Wat uitgevers en ontwikkelaars goed moeten onthouden is dat games enigszins een product van hun tijd zijn. Wat in het jaar 2000 werkte, dat is geen garantie tot succes in het jaar 2011/2012. Men kan bijvoorbeeld beginnen nadenken of de simplistische gameplay van pakweg Carmageddon nog zou werken in een HD-remake. Uiteraard, voor gamers die ermee opgegroeid zijn zal de nostalgie overnemen en ons volledig opslorpen in de game, maar kan het product een nieuw publiek aanspreken? Misschien, en dat is de vraag die we ons stelden toen we deze remake van MDK2 op ons bord kregen. Maar goed, laat ons niet te overhaast conclusies trekken en even nuchter kijken hoe deze game speelt in een modern jasje.

MDK2 heeft drie helden met elk hun vaardigheden, zwakheden en levels die daarnaar ontworpen zijn. Allereerst heb je Kurt Hectic, de onderhoudsman van Dr. Fluke Hawkins. Hoewel hij verre van een soldaat is, krijgt hij telkens te maken met buitenaardse invasies, mede vanwege Dr. Hawkins. Als grote troef heeft Kurt zijn speciale pak met ingebouwde parachute. Dit pak geeft hem toegang tot een sniper modus waardoor hij de mogelijkheid heeft om een arsenaal van projectielen te lanceren. De levels waar je Kurt doorheen moet loodsen zijn een aaneenschakeling van obstakels waar je de sniper modus en de parachute op verschillende manieren moet gebruiken. De puzzels bestaan voornamelijk uit het maken van complexe sniper-shots om zogenaamde "lock-balls" te activeren. Deze lichtbollen dienen als schakelaars om deuren te openen en moeten soms op vrij ingenieuze manieren gebruikt worden. Ook de bossfights waar Kurt mee te maken krijgt maken meermaals gebruik van zijn sniper modus.

of

Caption

Attribution

Als tweede held hebben we een hond met zes poten genaamd Max. De twee extra ledematen maken van hem al geen gewone viervoeter, maar het is dan ook een robot. Waar Kurt eerder te kampen heeft met puzzels, daar kiest Max voor rauwe vuurkracht. Met zijn vier vrije poten kan hij tot vier wapens tegelijk benutten, waaronder Uzi's en Magnums. De levels van Max zijn dan ook meteen die waarin troepen vijanden op je afkomen. Rechttoe en rechtaan, zo kunnen we het personage, zijn omgeving en zijn rol in MDK2 nog het best omschrijven. Max is dan ook een welkome verademing tussen het gepuzzel van de andere personages heen.

Als laatste hebben we Dr. Fluke Hawkins zelf. Buitensporig, geniaal en compleet gestoord. Hij is de eigenaar van het ruimteschip The Jim Dandy, en leeft in ballingschap weg van de Aarde. Hij lijkt oud en fragiel, maar vergis je niet. Deze excentriekeling heeft de wetenschap aan zijn kant en dat zal hij nodig hebben. Eenmaal het ruimteschip onder vuur komt te liggen is het namelijk aan Fluke om orde op zaken te stellen. De levels van Fluke zijn vaak de komische noot in het geheel, en vooral de meest onconventionele van alle drie de verhaallijnen. Vuurkracht is hier veeleer niet aan de orde, maar eerder ingenieuze combinaties van voorwerpen die Hawkins her en der aan boord het schip weet te vinden. Een hoopje oude handdoeken en alcohol geeft je al snel een molotovcocktail, of met wat verbeelding vormen een handdroger en een paar buizen samen een heuse bladzuiger om tegen de aliens te gebruiken. De focus ligt niet op gevechten maar dat wil niet zeggen dat er geen confrontaties aanwezig zijn. Met zijn atoombroodrooster en een klomp brood kan hij de aliens wel te baas.

Alle drie de helden hebben hun charmes en gebreken waardoor ze zorgen voor een leuke mix van afwisseling, puzzels, actie en humor. De gameplay zelf lijkt enorm sterk op de Wii-versie die een paar maanden geleden uitgebracht werd. We kregen echter een dubbel gevoel toen we met MDK2 aan de slag gingen. Een klassieker is en blijft een klassieker. Je weet van tevoren dat er bepaalde elementen helemaal snor zitten, zoals de diversiteit in de levels, de humor en de van de pot gerukte wetenschap. Die dingen zijn allemaal top. Toch zijn er bepaalde punten waar deze klassieker te kort schiet, omdat het nu eenmaal een gedateerd spel is. De heren ontwikkelaars kunnen tegenwoordig elke game in een mooier jasje stoppen, maar in dit geval zijn er bepaalde ruwe hoeken en kantjes aan het afgewerkte product blijven hangen die het allemaal iets minder waardevol maken.

We nemen alvast even de graphics onder de loep. Als je een hedendaagse game opstart en naar je opties gaat kijken, dan krijg je meestal een waaier aan mogelijkheden om het visuele vertoon te veranderen. Schaduwen, physics, shaders en ga zo maar door. In MDK2 HD krijg je amper twee mogelijkheden: je resolutie aanpassen, en of je het spel al dan niet in een venstermodus wil spelen. Geen dropdown menu zoals in de meeste moderne games, nee hoor, het is klikken geblazen tot je aan de gewenste resolutie en refresh rate komt. Beetje slordig, niet? Eens je daar voorbij bent en de game daadwerkelijk begint merk je uiteraard meteen het verschil. Het ziet er allemaal strakker uit, het blinkt aardig en onze drie helden hebben een veel gedetailleerdere uitstraling. Beamdog had wel alle tussenfilmpjes mogen herwerken zodat deze in breedbeeld werkten. Alweer een slordig punt.

MDK2 HD laat ook op het vlak van de besturing voelen dat het spel niet zo heel nieuw meer is. Games volgen al sinds geruime tijd een bepaald stramien met betrekking tot bepaalde acties zoals inzoomen en springen. MDK2 HD lapt deze conventies volledig aan zijn laars en keert terug met dezelfde controls als vroeger, en deze gaan in tegen de hedendaagse trends. Springen met de muis en inzoomen met de spatiebalk, laat dan nu even een volledige omkeer zijn van wat we al jaren aan het doen zijn. Het is dan ook meermaals voorgevallen dat we een sprong moesten overdoen omdat we als een idioot ergens aan de rand bleven staan, in sniper modus. De mogelijkheid om de controls aan te passen is er wel, maar was het echt zoveel moeite geweest om deze standaard in te stellen zoals we allemaal gewend zijn geworden?

Toegegeven, het zijn kleine schoonheidsfoutjes als je ziet dat het spel tegen een zachte prijs te koop is, en dat alweer op een nieuw digitaal distributieplatform. Ondertussen heeft nagenoeg elke zichzelf respecterende gamer ofwel Steam van Valve, ofwel Origin van EA op zijn of haar PC staan. Of zelfs allebei. Beamdog tracht zich tussen de twee in te wurmen, want MDK2 HD is op dit moment enkel en alleen verkrijgbaar via hun eigen platform. Is dat een beperking of gaat iedereen beginnen met hun eigen digitale winkel te lanceren? Persoonlijk denken we niet dat gamers er veel voor voelen om twintig verschillende programma's te draaien om hun games te spelen, maar dat zal de toekomst dan wel weer uitwijzen. Om nog maar te zwijgen van hoeveel mensen je kunt bereiken door middel van Steam en Origin, wat MDK2 HD zal moeten missen.