Max & The Magic Marker

Op grafisch vlak blijft de titel trouw aan de drie K's: kleurrijk, karikaturaal en kindvriendelijk. De game kiest voor een duidelijke, eigen stijl en knutselt daarmee werelden ineen met drie diverse thematieken: de buurt, pirateneiland en de robotfabriek - redelijk willekeurig dus. Het idee achter de game is dat alles getekend wordt door Max zelf, dus de omgevingen nemen vaak een loopje met de basisregels van perspectieftekenen. Indrukwekkend is dat de achtergronden tot vijf afzonderlijke lagen gaan. Objecten en personages zien er dan weer zeer strak en gestroomlijnd uit, neigend naar cell-shading. Grappig detail, als je de tijd stop zet, ziet alles er uit alsof het door een zesjarige getekend is.

De DS-versie ziet er al weer wat meer uit als een gepixelde hel. Toegegeven, je kan niet verwachten dat een DS dezelfde grafische prestaties levert als een desktop computer. Toch lijkt het me niet onredelijk om te vragen voor meer gesynchroniseerde animaties en een stabielere framerate. Zo zijn er ook nog de slecht aansluitende achtergronden - een beetje zoals in het PSOne-tijdperk, wanneer de texturen niet goed aansloten en zo zwarte lijnen veroorzaakten. Waar de Mac-versie ook uit vijf verschillende lagen bestond om een achtergrond op te trekken, moet de DS het stellen met twee. Ook de verandering in stijl als je de tijd stop zet, werd weggelaten. Ach, we hebben het kleurenpallet nog...

Ook de achtergrondmuziek levert mooi werk. Voor elk van de drie werelden is er een gelaagde track voorzien. Niet meteen de grootste soundtrack ooit (een album zit er alvast niet in), maar de gelaagdheid van de muziek zorgt voor genoeg variatie doorheen het avontuur. Om even een lekker obscure vergelijking te maken: denk aan de oneindige - en toch zo verslavende - muziek in de PDA games van Alien Hominid. Voor de rest zijn er geen voice-overs en zijn de effecten redelijk standaard.

Dit is waarschijnlijk het vlak waar de DS-poort het minst mis doet. Begrijp me niet verkeerd, er zitten nog steeds fouten in, het valt gewoon wat minder op. Om te beginnen klinkt het geluid een stuk minder zuiver, ik weet echter niet of dit aan de auditieve capaciteiten van de DS ligt of aan bagger programmeerwerk. Wat ik wel weet, is dat de gelaagdheid van de drie nummers niet correct werd overgedragen. Op de meest spontane momenten zal de muziek een extra laag invoeren of wegnemen - als een klein kind dat op willekeurige knoppen van een jukebox staat te rammen.

De speelduur, zoals bij platformers wel eens het geval is, blijkt niet het sterkste punt te zijn. Op de Mac heb je 53 levels, op de DS heb je er 15. Toch zijn beide games even lang. Qué? Wel, om redenen die ik onmogelijk kan achterhalen, werd er besloten om voor de DS-versie verschillende levels aaneen te rijgen tot er nog 15 overbleven. Completionisten kunnen hun tijd vullen met alle Objects en Secrets te verzamelen, terwijl ze ook speedruns kunnen doen. Voor de rest ligt de herspeelbaarheid relatief laag. Al zorgen de frustrerende elementen uit de DS-versie er wel voor dat een level van enkele minuten in een speelsessie van een kwartier veranderd. Jammer genoeg is dat niet het soort verlenging van speelduur dat we graag zien.

Om de tirade compleet te maken: de DS-versie bevat ook een menu genaamd Extras, waar je bonussen kunt vrijspelen door bepaalde taken te vervullen. Zo is er een beloning voor het verzamelen van 40 'Secrets', tenminste, dat zou het geval zijn indien de game niet zo kapot was. De game bevat meer bugs en glitches dan de alpha-fase van een willekeurige game!