L.A. Noire: The Complete Edition (PC) Review

Als ik genoodzaakt ben een politie-inspecteur voor de geest te halen dan komt steeds het beeld van Horatio Caine uit CSI: Miami bovendrijven die met heel wat flair zijn zonnebril op zijn neus plant om daarna, met blik op oneindig, een briljante oneliner af te vuren. Wanneer je daarna 'Won't get fooled again' van The Who door de boxen hoort knallen dan leek het beroep natuurlijk erg aantrekkelijk. Men vergeet echter dat je ook bij de arm der wet onderaan de ladder begint en dat op een druk kruispunt manisch met je armen staan wuiven niet bepaald hetzelfde is als moordenaars achter slot en grendel gooien.

Zo ondervind ook Cole Phelps in L.A. Noire, de laatste titel van Rockstar en Team Bondi zaliger, wanneer hij als oorlogsveteraan huiswaarts keert. Hij beslist om voortaan als dienaar van de wet door het leven te gaan en bevindt zich even later met matrak en kepie in de aanslag in een positie waarin hij auto's op de bon moet slingeren. Daar sta je dan met al je zuur verdiende ervaring! Toch blijft Phelps niet bij de pakken zitten. Hij begint dan ook algauw aan een woelige klim doorheen de rangen van het Los Angeles politiekorps.

Dit is het verhaal van L.A. Noire in een hele kleine notendop… Zeg maar een zonnebloempit. De reden hiervoor is natuurlijk dat het spel al enkele maanden in de winkelrekken ligt en dat wij bij Eurogamer Benelux vanzelfsprekend al een review online hebben staan. Waarom dan deze review? Houden wij van dubbel werk? Willen wij onze geliefde lezers verwarren en tot waanzin drijven? Niets daarvan! Rockstar heeft immers eindelijk beslist om zijn film-noire-epos te verkassen naar de PC! Een keuze die mij als PC-gamer vrij logisch en welkom in de oren klinkt maar die spijtig genoeg ietwat over tijd lijkt te zijn. In deze pseudo-review gaan we dan ook vooral in op de verschillen tussen de console-versie en de versie die door Rockstar Leeds voor de PC is klaargestoomd.

of

Caption

Attribution

Laten we daarom beginnen met het argument dat de laatste tijd zo vaak wordt aangehaald door PC-gamers, namelijk dat de PC-versie grafisch vaak superieur is aan zijn consolebroertjes. In dit geval kan ik weinig anders dan ze hierin bij te staan. Ja, de PC-versie van L.A. Noire ziet er beter uit dan de consoleversie maar het verschil kan je met moeite wereldschokkend noemen. De lichamen blijven soms ietwat houterig overkomen en de befaamde gezichtsanimaties die in de aanloop naar de consolerelease voor heel wat pre-orders hebben gezorgd doen nog steeds hun werk naar behoren. Het is echter vooral Los Angeles anno 1940 die baat heeft bij de opgevoerde grafische kracht. Meer detail en een verdere kijkafstand zorgen ervoor dat je nog meer wordt opgeslokt door wat voorheen al een streling voor het oog was. Je zou bijna op zoek gaan naar de cast van Mad Men!

Het is enkel jammer dat er nog steeds bitter weinig meer te doen is dan van misdrijf naar misdrijf rijden. Het contrast met het gemiddelde delict waar je algauw als volleerde detective aan sigarettenpakjes zal snuffelen en gruwelijke lichamen met glazige ogen zal onderzoeken is dan ook vrij groot. Al wie dacht dat L.A. Noire een open-world game is waar je, naar goede Rockstar traditie, op elke straathoek wel een zekere vorm van activiteit terugvond, zij het op wielen of te voet, is eraan voor de moeite. Nu de stad van de gevallen engelen grafisch nog wat opgedreven is, wordt het vrij confronterend hoe weinig vlees er wel niet aan hangt.

Qua performance dan weer niets dan lof. Ik heb geen problemen ondervonden en het spel draaide met gemak op mijn ietwat oudere mid-range systeem. De besturing voelde dan weer minder juist aan, hoofdzakelijk omdat de rumble-mogelijkheid, die je enkel bij gamepads terugvindt, vrij fundamenteel is wanneer je naar aanwijzingen zit te speuren. Je hebt natuurlijk ook nog steeds de optie om de aanwijzingen bij het zoeken naar… euh… aanwijzingen uit te zetten en met niet meer dan je blote arendsogen op zoek te gaan naar dat beslissende plukje haar of die belangrijke bekwijlde fopspeen! Voor het rondsjezen en de intense vuurgevechten bleek mijn ouwe getrouwe muis echter meer dan voldoende.

Een belangrijk voordeel dat voor velen onder ons wel eens een belangrijk koopargument zou kunnen zijn, is dat de PC-versie van L.A. Noire gebundeld wordt met alle tot nog toe verschenen DLC. In plaats van verschillende maanden te moeten wachten om dan aan een meerprijs de extra misdaadzaken aan je spel toe te voegen, krijg je nu een netjes afgewerkt totaalpakket. Vandaar ook dat deze versie de subtitel 'The Complete Edition' kreeg opgeplakt. Deze op zichzelf staande zaken zijn een mooie toevoeging voor al wie niet genoeg kon krijgen van het spel zelf maar lijken bij wijlen iets te abstract en te ver verwijderd van het hoofdverhaal. Toch kan het zeker geen kwaad om ook deze zaken eens onder je vergrootglas te houden en ze nader te onderzoeken!

Om te besluiten kan ik zeggen dat ik de PC-versie van L.A. Noire best wist te smaken. De sfeer die Team Bondi in dit spel weet op te voeren, is op vele vlakken uniek. Dit is niet in het minst te danken aan de subliem geïntegreerde motion-capture techniek waardoor je smoelen kan trekken waar Jim Carrey jaloers op zou zijn en het prachtige beeld die men van Los Angeles anno 1940 weet te schetsen. Het is echter jammer dat de gameplay die deze stad pas echt tot leven zou weten te brengen het vaak laat afweten. Het voelt immers vaak aan alsof er zich wel degelijk sublieme ideeën in de creatieve breinen van de Team Bondi medewerkers bevonden maar dat deze hun weg vaak niet ten volle naar het uiteindelijk spel wisten te vinden. Heb je bewijs dat een brutale aap zijn vrouw heeft vermoord maar breng je dat bewijs aan in een verkeerde volgorde of beticht je iemand van liegen dan veranderd oorlogsveteraan en politieheld Cole Phelps algauw in een roepende halve gek en klapt de verdachte algauw toe. Er schuilen zeker goede ideeën in L.A. Noire maar het wordt te vaak gereduceerd tot een raadspelletje.