James Bond: Blood Stone
Leuk tussendoortje of wachten op volgende film?
De exotische supercars zijn goed bestuurbaar, wat natuurlijk altijd van pas komt wanneer je een scherpe bocht moet maken of tussen een smalle doorgang heen suist. Deze levels zorgen voor een bijzonder welkome afwisseling, iets dat toch wel ontbrak in Quantum of Solace, de vorige Bondgame. Ik kon het enkel niet laten om het racen te vergelijken met Bondgames van Electronic Arts waar je een kleine open wereld voorgeschoteld kreeg om in rond te cruisen en beschikte over een aantal geweren om te gebruiken tijdens het racen, maar ja, Daniel Craig als James Bond is nu eenmaal een man van de rechttoe rechtaan actie zonder allerhande gadgets.
En toch is dat laatste iets waar het spel een steekje laat vallen. Bond wordt namelijk niet alleen regelmatig gecontacteerd door iemand van Q-Branch (een afdeling die in de laatste films niet meer vermeld werd), maar de beste man beschikt zowaar over een GSM, en hij is niet bang om hem te gebruiken! Op zich niet echt een gadget, ware het niet dat het een handig hebbedingetje is dat je vaak zult gebruiken tijdens het spel om PC's, beveiligingscamera's en sloten te hacken door een quick time event te voltooien, en om verborgen intel te onthullen om achtergrondinformatie te sprokkelen en je onverbeterlijke verzameldrang te bevredigen. De mogelijkheid om de weg aan te duiden die de GSM je biedt is vrij overbodig te noemen, aangezien de game zo rechtlijnig is als een lintmeter die waterpas staat. Toch moet je soms bepaalde data verzamelen of hendels overhalen om verder te geraken, en dat zonder de GSM klaarspelen kan moeilijk tot onmogelijk blijken.
Bovendien is het handig om vijanden door muren heen te spotten en zo te plannen hoe je hen zult gaan benaderen. Hoewel dat eigenlijk ook niet echt noodzakelijk is aangezien tegenstanders je zelfs nog niet opmerken als je achter een laag muurtje gebukt staat waar ze tegen aan het leunen zijn. Als je iets kunt doen met de GSM krijg je altijd een waarschuwing, waardoor je niet om de vijf seconden het ding moet bovenhalen. Anderzijds zorgen die meldingen helaas ook voor minder uitdaging. En als de makers dan toch een gadget in het spel gestopt hebben, waarom dan niet meteen ook een x-ray bril om het wat plezieriger te maken? Of een leger radiogestuurde minitankjes? Nee? Eentje dan?
Gedetailleerde omgevingen in combinatie met 7 exotische locaties waaronder Athene en Istanbul zorgen voor een ander sterk punt van het spel. In het begin ogen de personages en wapens een beetje plastiekerig en waarschijnlijk zijn ze dat ook, maar dat went gelukkig na een tijdje. De wagens zien er echter wel knap uit en beschikken over een licht schademodel. Maar sinds wanneer bloeden mensen niet meer als ze worden doorzeeft door een kogelregen? Bovendien is het vreemd dat de talloze tussenfilmjes die het spel bevat er op de één of andere manier slechter uitzien dan de in-game beelden, om nog maar te zwijgen over de lipsync. Je krijgt boven- en onderaan je scherm tijdens die filmpjes zwarte randen te zien, waardoor de spelcontinuïteit nog eens extra wordt verstoord. De opzwepende muziek tijdens actievolle momenten is dan weer wel helemaal in orde, want die slaagt er perfect in het Bondsfeertje te versterken.
De multiplayermodus van het spel is degelijk, maar net zoals de singleplayer alles behalve vernieuwend waardoor het niet zolang blijft boeien. De makers hebben zelfs geen moeite gedaan om iets origineels te bedenken, en daar komt nog eens bij dat er slechts drie speltypes terug te vinden zijn. Objective heeft wat weg van Capture the Flag, en verder krijg je niet meer dan een Team Deathmatch en Last Man Standing voorgeschoteld. In die laatste modus is het de bedoeling om als enige overlevende uit de bus te komen. Kortom: veel wordt de speelduur niet verlengd door de multiplayer. Je kunt de singleplayer nog eens herspelen in de extra moeilijke 007-modus om alle gemiste intel te verzamelen, maar of dat voldoende redenen zijn om de missies opnieuw te doorworstelen blijft nog maar de vraag.
In mijn artikel over de geschiedenis der Bondgames bracht ik mijn hoop op een tweede Everything or Nothing tot uiting, aangezien ik dat spel nog steeds bijzonder geslaagd vind voor z'n tijd. Bizarre Creations weet echter enkel een generiek actiespel af te leveren. Het spel is amusant als je het voor een prikje kunt kopen om na een dag of twee alweer door te verkopen, zeker als je er het hele Bondsfeertje bij optelt, maar het kon een pak beter en zorgt op geen enkel moment voor een wow-gevoel. De racelevels komen daar het dichtst bij in de buurt, maar maken slechts een beetje goed. Een dikke 6 die leest als een 7 wanneer je een echte Bondfan bent.