Immortals Fenyx Rising review - Hoogmoed komt niet voor de val
Update: De Verloren Goden review.
In de Immortals Fenyx Rising review zoekt Glenn uit of deze game daadwerkelijk een Zelda-kopie is of dat er ook meer bij komt kijken.
Ontwikkelaar Ubisoft kreeg het eurekamoment om Immortals Fenyx Rising volledig te wijden aan de Griekse mythologie toen een bug in Assassin's Creed Odyssey een menselijke crew omtoverde in cyclopen. Naast cyclopen verdient elk verhaal uit de Griekse mythologie een held. In deze game is dat de Griekse krijger Fenyx die schipbreuk lijdt en aanspoelt op het mysterieuze Golden Isle. Daar ontdekt ze dat haar bemanningsleden zijn versteend en dat de goden vervloekt werden door de machtige titaan Typhon. Vervolgens krijgt ze de opdracht om de vloek ongedaan te maken en het eiland te redden. Om daarin te slagen ontvangt ze goddelijke krachten, moet ze zich meten met mythologische wezens en uiteindelijk ook de machtige Typhon verslaan. Slaagt Fenyx in haar opzet of komt hoogmoed voor de val?
Op deze pagina:
Immortals Fenyx Rising review
De goden spelen tijdens de hele game een centrale rol. Die verlenen je namelijk enkele nuttige geschenken om Fenyx door de puzzels en de gevechten met de krachtige vijanden heen te loodsen of om je gemakkelijker te kunnen voortbewegen, Zo verplaats je je met de vleugels van Daidalos sneller al zwevend, doe je met de bijl van Atalanta krachtige aanvallen of gebruik je de gestuurde pijlen van Apollo om gemakkelijker doelen te raken. Naast geschenken zegenen de goden je met speciale gaven die je combometer, wapens of staminabalk een extra boost geven. De geschenken en zeges zijn dus heel handige toevoegingen, vooral gezien de pittige combat (daarover later meer). Tegelijk missen ze wel creativiteit: over lange afstanden zweven, pijlen beter sturen, enzovoort zijn allesbehalve baanbrekende nieuwe features voor een openwereldgame. Hoewel ze de gameplay dus verrijken, vormt dat tegelijk niks revolutionair. Zeker gelet op de unieke setting, is het een gemiste kans dat Ubisoft hier niet creatiever uit de hoek komt.
De gevechten zijn het beste element van Immortals Fenyx Rising en een van de weinige aspecten waarin de game overtuigend een eigen identiteit neerzet. Ze zijn erg uitdagend en afwisselend dankzij de variatie aan vijanden, hun aantallen en hun bij tijden sterk teamwerk. Vaak werken ze zo goed samen door je langs alle kanten te bestoken met hun sterkste en onafweerbare aanvallen dat ze je echt overrompelen. Door die pittige moeilijkheidsgraad en het ruime scala van Fenyx' aanvallen voelen de gevechten allesbehalve repetitief aan en blijft het altijd spannend voor je aan een gevecht begint.
Een ander belangrijk onderdeel van de game zijn de kluizen of Vaults of Tartarus. Die kluizen bevatten uiteenlopen puzzels met afwijkende moeilijkheidsgraden. Ook hier zijn afwisseling en uitdaging sterke punten. De ene keer moet je kubussen op drukpanelen plaatsen, de andere keer moet je zwevend lasers ontwijken en daarna weer met een gestuurde pijl een gouden plaatje raken op het einde van een bijhorend parcours. Waar de puzzels uitblinken in creativiteit, laten de baasgevechten het afweten. Buiten enkele speciale moves maken deze booswichten geen memorabele indruk. Hoewel de eindbazen dus een teleurstelling zijn, zorgen de verschillende puzzels er toch altijd voor dat je benieuwd bent naar wat de game nog voor je in petto heeft.
Net zoals in de meeste games van Ubisoft kun je in de open wereld van Immortals Fenyx Rising allerhande grondstoffen, zoals adamantscherven, planten of bliksemschichten verzamelen en daarmee je personage sterker maken. Dat is de moeite waard, want Fenyx is in het begin erg fragiel. Daarnaast zijn vijanden op elk nieuw eiland opmerkelijk sterker dan op het vorige en is het daardoor een goede voorbereiding om verder te gaan met je queeste. Verder kun je unieke wapens en uitrusting met speciale gaven ontgrendelen door verborgen puzzels in kluizen of in de wereld op te lossen. Dat blijft ook na uren interessant, omdat elk wapen en stuk uitrusting andere 'stats' heeft, ze er anders uitzien en omdat experimenteren door de pittige gevechten aangemoedigd wordt. Doordat je constant sterker wordt en de vijanden je blijven uitdagen, voelt het nooit aan alsof je je tijd verspilt door grondstoffen en 'gear' te verzamelen.
Wanneer je het Golden Isle verkent, merk je al gauw dat het eiland is opgesplitst in zeven unieke regio's die elk zijn toegewezen aan een andere god. Dat vertaalt zich in gevarieerde visuele stijlen en unieke vijanden per regio. Zo is de regio van Aphrodite bezaaid met groen gras, appelbomen, herten en beren. Die van Hades ligt dan weer bijna volledig in puin en bevat brokstukken, dor bruin-oranje gras en leeuwen die je graag willen oppeuzelen. De wereld heeft dus visuele variatie troef, maar opnieuw: het is allesbehalve baanbrekend. Iets oprecht nieuw of creatief weet Immortals niet te doen met zijn unieke setting.
Zoals Sander eerder schreef in zijn Immortals Fenyx Rising preview en Ubisoft al toegaf, zijn er veel elementen - zoals de staminameter, het zweven over de map en het moeten temmen van een rijdier - rechtstreeks overgeheveld uit Breath of the Wild. Dat is uiteindelijk niet zo erg, omdat de geleende elementen goed passen in het totaalconcept van de game. Beter goed gestolen dan slecht bedacht. Het allergrootste minpunt van Immortals Fenyx Rising is uiteindelijk vooral dat de game het heel erg op safe speelt. Alle individuele elementen zijn degelijk en werken goed, maar er ontbreekt een creatieve vonk die dat naar een hoger niveau tilt.
Immortals Fenyx Rising is duidelijk geïnspireerd op Breath of The Wild, maar uiteindelijk stoort dat nooit overmatig. Elke regio in de game is visueel uniek, en het verzamelen van grondstoffen en loot om Fenyx sterker te maken is goed aangepakt. Het grootste minpunt is dat de game er nooit in slaagt om iets meer te doen met de som van de delen. Dit is een openwereldgame zoals je er al vele hebt gespeeld. Uiteindelijk zet Ubisoft vooral een degelijke game neer die op eigen benen staat vanwege de pittige combat en sterke puzzels. Hoogmoed komt voor de val en de vleugels van Fenyx zijn gevaarlijk gerafeld. Maar uiteindelijk is het toch net genoeg om in de lucht te blijven en een fijne tijd te beleven.
De Immortals Fenyx Rising review van Glenn vond plaats op de PlayStation 4.
Immortals Fenyx Rising: A New God review
Bijna twee maanden na de release van Immortal Fenyx Rising komt Ubisoft met de A New God DLC. Deze uitbreiding is de eerste van de Season Pass van de game en stelt teleur door weinig vernieuwing en te uitdagende puzzels.
De reden waarom A New God weinig vernieuwend overkomt, ligt aan het feit dat Ubisoft opnieuw dezelfde soort puzzels als in de hoofdgame gebruikt. Zo moet je nog steeds een balletje over een parcours loodsen, een zware kubus op een vloerschakelaar leggen en een parcours al vliegend voltooien. Daarnaast beschik je nog steeds over dezelfde gaven, gebruik je nog steeds dezelfde wapens en zorgen dezelfde goden amper voor betekenisvolle nieuwe features. Het enige nieuwe in deze uitbreiding zijn twee memory-achtige puzzels van Athena en vier nieuwe gaven. Die laatste geven je toegang tot eerst ontoegankelijke puzzels of crystal shards en je zult ze later ook moeten gebruiken om de laatste puzzel van elke god op te lossen. Uitblinken in creativiteit doen ze echter niet, waardoor hun toevoeging maar erg matig is.
De puzzels zijn dan weer, frustrerend genoeg, veel te uitdagend. Je raakt vaak gedesoriënteerd, moet veel te lang zoeken naar niet voor de hand liggende oplossingen en vaak moet je meer dan vijf keer opnieuw beginnen wanneer de physics niet meewerken. Een moeilijkheidsgraad voor puzzels is er niet en gezien A New God helemaal rond deze puzzels draait, is het dus frustratie troef.
Als klap op de vuurpijl is deze DLC ook technisch gezien niet altijd even stabiel. Tijdens de korte laadtijden van de filmpjes en puzzels crashte de game maar liefst drie keer. Dat is niet zo erg, want de game geeft je genoeg checkpoints dat je nooit veel voortgang kwijt raakt, maar frustrerend is het wel - zeker in combinatie met de moeilijke puzzels en flauwe toevoegingen. A New God is dus een zwakke start voor de Immortals: Fenyx Rising season pass.
Immortals Fenyx Rising: Myths of the Eastern Realm review
Myths of the Eastern Realm is de tweede uitbreiding voor de Immortals: Fenyx Rising Season Pass en meteen een hele verbetering tegenover A New God. Tegelijk zijn er nog steeds enkele belangrijke kanttekeningen.
Het beste element van de Myths of the Eastern Realm DLC is het verhaal. Er zitten veel onverwachte plotwendingen in en Ubisoft prikkelt je nieuwsgierigheid door constant te hinten naar wat gaat komen. Je voelt je veel meer betrokken bij dit verhaal dan bij de voorgaande verhalen van Immortals: Fenyx Rising en zijn eerste uitbreiding en Ubisoft deed er goed aan om hier te kiezen voor een klassiek verhaal uit de Chinese mythologie.
Naast een goed verhaal bevat deze DLC een wereldkaart die bestaat uit verschillende gebieden die enorm veel content bevatten, maar niet erg uitblinken op vlak van creativiteit. Zo krijg je nog steeds toegang tot een grassig dor en ijzig landschap en zijn enkel de drie of vier uitdagendste vijanden anders qua ontwerp. De rest krijgt in vergelijking gewoon een andere kleur en doet exact dezelfde aanvallen. Verder zijn alle omgevingspuzzels erg repetitief omdat ze vaak dezelfde onderdelen bevatten als in de basegame en de vorige DLC. Door dat alles verlies je snel je interesse om de puzzels te voltooien, de monsters te verslaan en de regio's uitgebreid te verkennen.
Het grote verbeterpunt in deze DLC is dat de vaults of Ruins of Heaven je minder frustreren. Zo is de moeilijkheidsgraad iets verlaagd, raak je niet meer gedesoriënteerd en kun je ze sneller doorlopen zonder continu dood te gaan. Net als de omgevingspuzzels bevatten de vaults echter veel dezelfde terugkerende onderdelen en maar twee nieuwe elementen. Dat alles is een gemiste kans omdat Ubisoft langs de ene kant met de DLC een andere weg inslaat en langs de andere kant nalaat om te experimenteren met de vaults en omgevingspuzzels.
Tot slot voegt deze tweede DLC de vaardigheidversterkende God Seal-meter toe. De God Seal-meter bestaat uit in totaal drie delen die zich vullen wanneer je gewone aanvallen uitvoert en vijandige aanvallen ontwijkt. Zijn een of meerdere delen gevuld, dan zal je bijlaanval harder inslaan op je vijanden of zullen vliegende pinnen extra schade doen bij je doelwit afhankelijk van hoeveel balkjes er in je God Seal-meter zijn gevuld. Dat alles komt enorm van pas bij de verschillende eindbazen die je het leven zuur maken op het einde van een hoofdstuk. Omdat de God Seal-meter uitdagende gevechten iets draaglijker weet te maken en het spelplezier weet te verhogen, is deze nieuwe mechanic een van de twee meest waardevolle toevoegingen van deze DLC.
Hoewel deze DLC enkele verrassingen en verbeteringen bevat, blijf je uiteindelijk toch met een dubbel gevoel achter. Dat komt omdat Ubisoft de boeg niet volledig weet om te gooien. Het verhaal is een positieve verbetering, maar Ubisoft laat het dan weer op andere vlakken na om te experimenteren. Daardoor kan je stellen dat de Myths of the Eastern Realm-uitbreiding net geen schot in de roos is.
Immortals Fenyx Rising: The Lost Gods review
The Lost Gods is de derde en laatste uitbreiding voor de Immortals: Fenyx Rising Season Pass en blinkt uit met zijn diepgaande progressiesysteem en evenwichtige gevechten. Het is echter opnieuw niet helemaal godengeur en maneschijn, want in deze uitbreiding slaat Ubisoft de bal mis met het verhaal, de bijna onveranderde vaardigheden en het hinderende top-downperspectief.
De nieuwe vaardigheden in deze DLC vallen tegen qua creativiteit en experimentatie. Nature's Fury is de enige echt nieuwe ability; Catastrophe Quake daarentegen is afgekeken van Heiphastos's Hammer omdat je daarmee geen aardbeving veroorzaakt met een hamer, maar met je lichaam. Alle andere gaven zijn onveranderd gebleven: je kunt nog steeds vijanden met je schild wegduwen of met pinnen naar boven duwen, of stenen doen zweven. Doordat Ubisoft de vaardigheden niet genoeg uitbouwt, onderscheidt The Lost Gods zich amper van de hoofdgame. Hoewel de gevechten op het eerste gezicht overweldigend zijn, zet je ze door de weinig vernieuwende maar immer krachtige abilities uiteindelijk naar je hand.
The Lost Gods DLC bevat een progressiesysteem met vier à vijf Divine Influences waarmee je onder andere vaardigheden in de lucht kunt gebruiken en je levens- en staminameter sneller aanvult. Daarnaast fungeren de Essences als een soort van skill tree die Ash haar levens- en staminameter uitbreiden, kritieke schade verhogen en zorgen voor een aantal debuffs (vergiftigen, bevriezen, extra schade absorberen). Die mechanic is een veelzijdige toevoeging waarmee je in alle vrijheid je personage verder ontwikkelt. De game dwingt je ook om de nuttige Essences te gebruiken, want als je dat niet doet, verlies je na enkele uren de steeds intensere gevechten. Het hele progressiesysteem is een flinke verbetering tegenover de rest van Fenyx Rising, omdat je nu veel meer opties hebt om met de ontwikkeling van je personage te experimenteren.
Zo goed als het progressiesysteem van The Lost Gods is, zo zwak is het verhaal. Het is een stap terug tegenover het onvoorspelbare en prikkelende verhaal van de tweede DLC 'Myths of the Eastern Realm'. Verder komt het erg repetitief over omdat het veel gemeenschappelijk elementen en maar enkele kleine variaties op de plotpunten bevat. Zo krijg je haast dezelfde opdrachten van de goden, zie je het einde van het verhaal al van ver aankomen en loeren de clichés achter elke hoek. Het verhaal weet daardoor opnieuw niet te boeien en laat je al snel links liggen voor de opdrachten, de gevechten en de ontwikkeling van Ash.
Het nieuwe vogelperspectief is evenmin om over naar huis te schrijven. Door het beperkte gezichtsveld verlies je het overzicht bij puzzels en gevechten. Vijanden vallen soms namelijk buiten beeld, waarna je ze als een kip zonder kop moet zoeken en zij tijd krijgen om zich te hergroeperen en je met een verrassingsaanval te bestoken. Daarnaast vlucht je door het beperkte gezichtsveld soms onbewust van een gevecht weg, waardoor je dat opnieuw moet aangaan. Het nieuwe cameraperspectief voelt daardoor meer aan als een gimmick dan een waardevolle toevoeging.
De gevechten blinken dan weer uit en vinden net een goede balans qua uitdaging. Elk gevecht bestaat namelijk uit een onbekend aantal aanvalsgolven waarin je het verschillende soorten vijanden opneemt die altijd goed samenwerken. Schakelen tussen aanvallen en ontwijken is belangrijker dan ooit, omdat je de levens- en staminameter enkel kunt aanvullen met rode en blauwe bollen die je krijgt nadat je een tegenstander uitschakelt. Ubisoft heeft bloed, zweet en tranen gestopt in het vinden van een goede balans in de moeilijkheidsgraad te vinden en daardoor beleef je elk gevecht zelfs na uren als een heus feestje.
Als je de verschillende types vijanden in deze DLC onder de loep neemt, dan zie je dat bestaande vijanden zijn herzien en dat er heel wat nieuwe vijanden toe zijn gevoegd. Zo kan de stier je nu ook aanvallen met zijn klauwen en merk je dat hij vloeiendere bewegingen maakt. Al na enkele gevechten neem je het plots op tegen een vuurspuwende driekoppige hond, een magiër die vloedgolven op je afstuurt en een gifspuwende Abas die onder de grond duikt. Dankzij die brede waaier aan nieuwe vijanden en de onvoorspelbare gevechten weet je nooit tegen wie je het zult opnemen en blijven duels ook na uren boeien.