Ico & Shadow of the Colossus Collection HD

Shadow of the Colossus

Opnieuw gaat het spel van start met een paard, maar deze keer zijn er geen mysterieuze wachters te bespeuren. We ontmoeten de heldhaftige Wander die op zijn trouwe ros een in een doek omwikkeld, levenloos lichaam heeft liggen. Op de achtergrond horen we prachtige muziek weerklinken, die haast epische proporties aanneemt wanneer een kilometerslange brug voor ons opdoemt die ons naar een torenhoog gebouw brengt. Daar zal Wander het lichaam, dat dat van het meisje Mono blijkt te zijn, op een altaar leggen om haar terug tot leven te wekken.

Na een gesprek met Dormin, een bombastische stem uit de hemel, te voeren kom je te weten hoe je dat precies gaat moeten doen. Wander zal maar liefst zestien gigantische wezens moeten verslaan die zich in een al even gigantische wereld bevinden. Je hulpmiddelen? Je paard Argo, een magisch zwaard dat licht kan absorberen, en een pijl en boog. Maak je klaar om deel te nemen aan een avontuur waarvan de kernwoorden heldhaftigheid, schaal, verkenningsdrang en (tenminste toen het spel voor het eerste uitkwam) nooit eerder geziene puzzels zijn.

of

Caption

Attribution

Laten we beginnen door het wat meer over de schaal en de verkenningsdrang te hebben. De wereld van Shadow of the Colossus bestaat uit een immens gebied waarin zestien kolossen verborgen zitten. Je zult deze stuk voor stuk moeten verslaan, maar eerst zul je ze moeten opsporen. Dit doe je door goed te luisteren naar de tips die Dormin je geeft, maar ook je zwaard doet dienst als een primitieve GPS. Wanneer je het wapen in de lucht steekt zullen zonnestralen je naar de kolos gidsen. Een exacte locatie krijg je echter niet, wat ervoor zorgt dat je nog steeds de speurneus gaat moeten uithangen om je doel te bereiken. Een hele verdienste gezien je zestien tegenstanders vaak zeventig keer zo groot zijn als Wander zelf, en je dus zou verwachten dat je ze al van kilometers ver tegen de horizon zou zien opdoemen.

Niet dus. De kolossen komen vaak enkel tevoorschijn wanneer je een specifiek gedeelte van hun domein weet te betreden, en om dat te doen zul je af en toe moeten klimmen en klauteren. Tenminste, nadat je minuten lang met je paard doorheen de wereld hebt zitten galopperen. De tocht kan lang zijn, maar de schoonheid van de wereld rondom je zorgt ervoor dat je visueel telkens weer nieuwe prikkels krijgt. Rijden zelf verloopt trouwens als een fluitje van een cent, met een paard onder je dat daadwerkelijk aanvoelt als een levend beest. Wanneer je wat te dicht bij een afgrond komt zal je ros tegenstribbelen, terwijl een sprong over een kloof maken enkel kan wanneer je hem snel genoeg laat lopen.

Het rustige tempo van Shadow of the Colossus slaat helemaal om wanneer je begint aan het gevecht tegen een kolos. Elke vijand die je moet neerhalen is eigenlijk één grote, bewegende puzzel. Je opdracht bestaat eruit om elke kolos te beklimmen, en diens zwakke punt(en) te bewerken met het punt van je zwaard. Er is telkens weer een specifieke manier om met je klim te beginnen, en Wander kan zich enkel vastklampen aan plukken haar en naar buiten stekende onderdelen van de kolos zijn lichaam. Eens je vasthangt aan je tegenstander zal deze je natuurlijk van zich proberen af te schudden, met als gevolg dat je strategisch te werk zult moeten gaan. Wander kan zich daarenboven slechts voor een beperkte tijd vasthouden aan een wild schuddende kolos, wat er meermaals voor zorgt dat je nét voordat je de finale steek wilt uitdelen terug helemaal naar beneden valt.

De bovenstaande alinea beschrijft de gevechten op een erg algemene manier, want een groot stuk van het plezier dat je uit Shadow of the Colossus haalt is het uitdokteren van je strategie om een kolos te beklimmen. Elke vijand heeft namelijk een compleet verschillende anatomie, en soms is het zelfs zo dat een kolos haast geen haar heeft om je aan vast te grijpen. Een kale kolos als het ware. Op zulke momenten zul je doelgericht gebruik moeten maken van je omgeving of je paard, en de ontwikkelaar weet je zestien keer weer met verstomming te slaan wanneer je voor het eerst oog in oog komt te staan met een kolos. Net zoals in Ico, wanneer je voor het eerst een kamer binnenkomt, zul je het gevoel hebben dat het je nooit gaat lukken om als overwinnaar uit de bus te komen. Goed nadenken, het gedrag van de vijand observeren en geduldig je kans afwachten zijn van groot belang.

Dit alles zorgt ervoor dat het spelen van Shadow of the Colossus een stuk actievoller is dan Ico, en toch blijft de spelervaring even magisch aanvoelen. Grafisch laat de game evenzeer een sterke indruk op je na, al deed het dat ook al in 2006 toen we er rond het einde van het PS2-tijdperk mee aan de slag gingen. Doordat men voor deze HD-remake de framerate naar boven heeft kunnen krikken is Shadow of the Colossus op de PlayStation 3 zelfs beter speelbaar dan ooit tevoren!

Een nadeel? Uhm...na zestien gigantische eindbazen neer te halen is het ook écht over en uit met het spel. Er valt haast geen herspeelbaarheid te halen uit Shadow of the Colossus - en ook niet uit Ico trouwens -, want je krijgt alles te zien in je eerste speelsessie. Gelukkig is de levensduur van Team Ico's tweede game met zo'n slordige tien uur wat langer dan hun eerste parel, maar eigenlijk wil je nog het liefst nooit een einde laten komen aan dit epische avontuur.

Conclusie