Final Fantasy: 4 Heroes of Light

Vier. Vier is een natuurlijk getal dat drie opvolgt en vijf voorafgaat. In de numerologie wordt dit cijfer geassocieerd met het aardse, want er zijn namelijk vier seizoenen, vier windstreken en vier elementen. In Japanse en Chinese culturen draagt dit cijfer dan weer een negatieve connotatie met zich mee, daar is vier immers het getal van de dood. Vier is ook een getal van het licht, want sinds kort zijn er vier helden van het licht.

Het zal nu langzaamaan duidelijk zijn dat het getal vier een prominente rol speelt in onze cultuur en dan is het gemakkelijk om dit getal te gebruiken voor allerlei doeleinden. Dus ook voor het bedenken van titels voor videogames. De laatste titel in onze contreien die hier gebruik van maakt, is Final Fantasy: The 4 Heroes of Light. Aangezien zowat de helft van alle RPG-verslaafden een digitaal orgasme krijgt bij het horen van de woorden "Final Fantasy", is het voor Square-Enix aanlokkelijk om deze serie te pas en vooral te onpas te gebruiken. Om meteen met de deur in huis te vallen: The 4 Heroes of Light is een spin-off zoals dat zo mooi heet en heeft in werkelijkheid eigenlijk niks met de serie te maken. Uit commerciële overwegingen heet zowat één derde van alle rollenspellen uit de Square-Enix stal Final Fantasy of – zoals in dit geval – wordt er op subtiele manier naar verwezen in de titel.

Dat betekent niet dat deze game door een obscure gamestudio in een recordtempo aan elkaar werd geflanst, want niemand minder dan Matrix Software is verantwoordelijk voor dit spel. Deze spelontwikkelaar is de broodheer van Tomoya Asano die aan het roer stond bij het ontwikkelen van The 4 Heroes of the Light. Asano was in het verleden verantwoordelijk voor Final Fantasy III en IV en deze edities worden tot de beste van de Final Fantasy-reeks beschouwd door puristen. Het is dan ook geen verrassing dat onze helden van het licht een stap terugzetten. Niet op het gebied van technologie, maar wel qua spelconcept. Asano omschrijft deze game namelijk als een klassieke fantasy RPG, maar dan gemaakt met de technologie van tegenwoordig.

of

Caption

Attribution

Een old-school rollenspel dat gemaakt is met hedendaagse technologie klinkt erg appetijtelijk, maar helaas staat die technologie op het vlak van de DS niet zo heel erg ver. Het is de verdienste van Matrix Software dat het uit het beperkte vermogen van de DS een geloofwaardig 3D-universum heeft gekregen, maar dit is wel ten koste gegaan van de graphics en stijl. De typisch Japanse chibi-stijl is zowat de enige artistieke mogelijkheid op technologisch vlak op een platform als de DS, maar The 4 Heroes of the Light is nu al de zoveelste RPG die deze benadering gebruikt, dat het stilaan vervelend begint te worden. Bovendien ziet de game er minder goed uit ten opzichte van directe concurrenten en kan je wel eens stilstaan bij de ietwat kalend ogende 3D-omgevingen. Anderzijds is dit een old-school RPG die overgevlogen komt uit het 8 bit-tijdperk, dus wie gaat er dan malen om wat minder spectaculair ogende plaatjes?

The 4 Heroes of the Light oogt kinderachtig, maar de moeilijkheidsgraad van het spel is dit allesbehalve. Deze titel is een klassieke RPG die enkel voor de grootste fans van het genre is weggelegd. Op bepaalde punten zijn er wel compromissen gemaakt om het spel interessant te houden. Het beste voorbeeld hiervan is de bediening. Je bestuurt de personages en hun acties namelijk met het pennetje en alle acties duid je aan op het touchscreen. Wanneer er op het scherm zich meerdere vijanden bevinden, zal het doelwit van de aanval van een personage gekozen worden door de computer zelf. Je kan dus niet zelf je geliefkoosde sujet in kipkap transformeren, tenzij hij alleen opduikt.

Je vreest dan misschien dat dergelijke compromissen ertoe leiden dat de diepgang uit het spel verdwijnt, maar deze vrees is totaal ongegrond. Integendeel, The 4 Heroes of Light heeft het meeste diepgang van alle DS-games, met uitzondering van genregenoot Final Fantasy Tactics. Aan traditionele RPG-ingrediënten zoals het jobsyteem en gevechtssysteem wort niet getornd, ze krijgen enkel een alternatieve aanpak mee. Het jobsysteem wordt nu gerepresenteerd door het Crown systeem. Via dit syteem kan je zelf de klasse van elk personage bepalen en zelf spelen met de wapenuitrusting en armor. De aanpassingmogelijkheden zijn legio, maar niet zo uitgebreid als sommige andere RPG's op de DS. Toch volstaat dit ruimschoots om je lange tijd bezig te houden.

Het vechten is ook lichtjes gewijzigd. Er is geen magiemeter aanwezig in het spel, maar die rol wordt overgenomen door action points (AP). Elk personage beschikt over 5 AP's en na elke aanval wordt één AP automatisch heropgeladen, zodat je altijd een basisaanval kan uitvoeren. Je kan de AP's echter ook opsparen om combo-aanvallen uit te voeren. Dit zal je veelvuldig doen, want deze combo-aanvallen zijn een stuk krachtiger dan hun reguliere varianten uitgevoerd door één persoon. Helaas zijn de random encounters alweer aanwezig en kruisen honderden monsters ongevraagd je pad. De ene zegt dat dit een kenmerk is eigen aan RPG's, de andere zegt dat random encounters apenkloten zuigen. Ik onderschrijf de mening van de andere persoon.

De moeilijkheid van The 4 Heroes of the Light wordt mede mogelijk gemaakt door de beperkte inventory. Elk van de vier hoofdpersonages kan maar vijftien items in voorraad slaan en daar moet je zuinig mee omspringen. Meer dan je lief is, zal je een dungeon doorkruisen om dan tot de constantatie te komen dat je veel te weinig items hebt voor een baas die op dat moment veel te sterk is. Tactisch omgaan met aanvallen en health is de sleutel tot overleving in deze digitale wereld.

Waar dit spel zich misschien nog het meest onderscheidt met zijn collega's op de DS, is de vrijheid die je als gamer krijgt. Je wordt niet in een keurslijf gedwongen om op lineaire wijze door het spel te worstelen, maar je moet zelf zoeken wat je moet doen. Deze vrijheid houdt helaas wel in dat het spel je aan je lot overlaat, maar het gevoel van voldoening is des te groter wanneer je verder komt in het spel. Je moet dus zelf veel onderzoeken en vooral met heel veel NPC's praten.

De singeplayer queeste duurt gemakkelijk enkele tientallen uren wil je alles in het spel gedaan hebben en dan is er nog de multiplayer mode om daar een verlenging aan te breien. In de dorpjes zijn er namelijk vestigingspunten waar je via wifi met andere gamers kan connecteren om een groepje van vier spelers te vormen. Met deze groep voer je dan zijmissies uit waarmee je battle points kan verdienen. Deze punten kan je in de singelplayer quest gebruiken om zeldzame items te kopen. Hoewel de interactie met de menselijke spelers in de multiplayer mode te verkiezen is boven de NPC's in de singleplayer mode, blinken de zijmissies echter niet uit in genialiteit. Het is duidelijk dat Matrix Software deze optie op het laatste moment erbij heeft gegooid omdat ook andere DS-games dergelijke multiplayer modes hebben.